Danszaal 2 Gemengde stijlen

Gewoon danszaal vol spiegels en cd speler waar ook Ipod aan kan. Redelijk groot, maar niet al te veel mensen erin please!

Regels: Niet vechten alleen dans battles!
Mensen: Niet te veel.

Marina trok Dylan achter zich aan. 'Wat kan jij toch sloom zijn,'grinnikte ze. Oké, dat was niet waar. Ze was naar deze zaal gevlogen. Het was een grote zaal, perfect. 'Nu, wat wil je leren?'Vroeg ze met een speelse ondertoon.

Dylan liet zich mee trekken en keek toen naar haar,' Wat denk je dat je me kunt leren en dan bedoel ik niet de vogeltjes dans want die vind ik dan weer net niet moeilijk!' Hij lachtte en deed een stukje van de vogeltjes dans wat er raar uitzag zonder muziek.

'Ah, jammer. De vogeltjesdans is nét mijn specialiteit!'Zei Marina. Ze sloot de CD-speler aan op een Ipod van wie ze niet eens wist dat ze 'm had meegenomen. Ze liet iets willekeurigs door de boxen schallen en grijnsde.

Dylan vond dat ze een goeie muziek keuze had en moest echt moeite doen om niet gelijk met de muziek mee te bewegen en een paar dans moves te maken.' Dus Marina wat wil je me gaan leren?' Hij grijnsde en keek naar iedere beweging die ze maakte.

'Gewoonweg het eerste wat in me opkomt,'zei Marina. 'Doe gewoon wat ik doe, eens zien wat je ligt,'grijnsde Marina. Ze deed gewoon maar wat, dat was dansen.

Dylan liet zijn tong een beetje uit zijn mond komen. Niet omdat hij het moeilijk vond nee het tegenover gestelde juist. Maar omdat hij net moest doen alsof hij het moeilijk vond. Het toneelspelen ging hem aardig goed af maar hij vond dat hij het wel weer lang genoeg had gespeeld en pakte haar hand beet,' Is het erg als we de salsa gaan doen?' Hij was zelf niet al te goed in stijldansen maar hij vond het wel heel leuk en Marina zou het volgens hem niet erg vinden dacht hij.

'Alleen ken ik geen passen van de salsa. Leer het me maar,'zei Marina die, zoals ze al zo'n twintigmiljoen keer gezegd had in haar leven, altijd passen vergat. Ze hield van inproviseren, en daar was een reden voor.

Dylan trok zijn schouders op naar haar en drukte haar toen tegen zich aan en zei toen alsof het heel dood normaal was,' Ik ga je geen stappen leren je moet gewoon het ritme voelen.' Hij had al gemerkt dat de muziek die Marina had opgezet ook heel goed kon voor Salsa dus zo er was het ook weer niet. Hij begon met dansen en leidde Marina in soms een draai maar hij probeerde het makkelijk te houden zodat zij het ook gewoon kon volgen.

Het ging Marina verbazend makkelijk af. Als ze neit dacht aan passen, dan lukte het haar wel. Dan voelde ze vrijheid, dat was ook de reden dat ze alleen danste. Als je moest nadenken, kon je niet dansen.

Dylan eindigde met een buiging toen de muziek ophield,' Nou volgens mij heb ik jou meer geleerd dan jij mij maar dat maakt niet uit. Het ging mij eerder om de gezelligheid.' Hij lachtte en ontblootte daarmee ook gelijk zijn tanden. Zijn hand ging even door zijn haren en gelijk bedacht hij zich dat het dan recht overeind zou gaan staan dus ging hij in tegenover gestelde richting er weer doorheen.

'Niet tevreden met je haar?'Zei Marina doodleuk. Hij ging ngoal vaak door zijn haar, maar uiteindelijk maakte dat niet uit. Hij was aardig, vond ze. En inderdaad leerde hij haar meer dan andersom, maar dat boeide op dit moment niet.

Dylan schudde zijn hoofd,' Niet bepaald nee.' Hij hoorde een hiphop nummer en begon automatisch een beetje mee te bewegen met de muziek. Het voelde goed om even lekker vrij te zijn en lachtte naar Marina terwijl hij haar mee trok om samen te dansen. Hij was niet van plan om dit keer salsa ofzo te doen. Het ging nu echt om de muziek in je lichaam krijgen en Marina was daar heel goed in dat had hij allang gemerkt.

Marina was even verward, maar begon gewoon mee te doen. Dansen zonder de controle te verliezen. Sans. Die moest ze onthouden, al ging het toch niet lukken.
--
Moet eten.

Eetze
~~
Dylan liet zich helemaal mee gaan en liet Marina een paar keer een rondje draaien om haar eigen as.' Welk jaar zit je eigenlijk?' Vroeg hij aan haar net hard genoeg om boven de muziek uit te komen maar niet te hoeven schreeuwen.

Ik eet ze
--
'Het derde, jij?'Schreeuwde/zei Marina terug. Onwillekeurig wist Marina dat Dylan geen twee linkervoeten had, dit was zijn talent. Hij had gelogen dat zijn gezicht zwart zag, toch vond Marina dat niet erg. Ze dacht, zo redeneerde ze, dat Dylan haar zowat wilde "testen", als een kind dat zijn speelgoed teste.

Dylan grijnsde en keek even naar haar lichaam.' Je doet volgens mij aan dansen als talent. En zit dus bij mij in de klas want ik doe ook aan dansen maar het is niet mijn talent. En ik zit ook in de derde.' Hij lachtte en zette uiteindelijk de muziek wat zachter.

'Wat een toeval, leugenaartje,'zei ze doodleuk. Ze grijnsde. 'Jij had toch twee linkervoeten?'Hielp ze hem aan het herinneren. 'En waarmee ben je binenn de poorten van deze burcht geraakt?'Vroeg ze. Ze had zin om speels te zijn, zin om hem te kietelen of zoiets, ze wilde in elk geval spelen. Eens een klein kind zijn.

Dylan schoot in de lach,' Ik wou weten wat je me zou leren als je dacht dat ik niet kon dansen. Maar je hebt me helemaal niks geleerd.' Hij lachtte en keek haar met twinkelende ogen aan.' Ik doe aan drummen en daardoor ben ik hiervoor toegelaten.' Hij lachtte en liet Marina weer een rondje draaien om haar eigen as.

'Gezellig, je kan goed mikken op dingen. Weet ik ook alweer,'zei ze droog. Ze had hem ook niets geleerd, ze kon niemand iets leren. Iedereen deed waar 'm goed in was, zo zat dat bij haar. Uit eigen beweging deed ze nog een rondje. 'Hoef jij al niet meer te doen,'zei ze.

Dylan schoot in de lach door allebei haar opmerkingen en sloeg zijn armen om haar heen.' Je vind het toch niet erg als ik je een knuffel geef, of ben jij ook al zo'n meisje die gaat gillen wanneer ik je aanraak?' Daar had hij de laatste tijd steeds meer last van en hij begreep er helemaal niks van. Waarom zou je over een aanraking gaan gillen.

'Zolang je me maar niet gaat aanranden,'grijnsde ze. Ze kon tegen een stootje, en al zeker tegen een knuffel. Niets mis mee. Marina was alleen blij dat Ethan niet echt in de buurt was, want hoe verliefd ze ook was, ze zag hem er wel voor aan stikjaloers te worden. Oké, dat was ze zelf ook. Zelfkennis.

Dylan schudde zijn hoofd heftig,' Ik ben niet zo'n viezerd! Maar mag ik je eigenlijk wel knuffelen van Ethan?'Hij lachtte maar was wel serieus, hij hield er niet van om ruzie te hebben met iemand en al helemaal niet als het ging om Ethan. Ethan vond hij gewoon echt een goeie gozer en hij was heel blij geweest met Marina dus daar wilde hij niet tussen gaan staan.

'Als het niet verder gaat dan dat heb ik toestemming,'zei ze met de stem van een schooljuffrouw. Ze had haar ene hand in haar heupen en zwaaide met haar vinger in de lucht, alsof een leerkracht een leerling een standje geeft. Ze grijnsde.

Dylan schoot in de lach,' Ja juffie, ik zal alleen maar knuffelen!' hij lachtte en drukte haar nog één keer tegen zich aan en liet haar toen toch maar los. Hij ging tegen de spiegel aanzitten en keek met grote ogen naar Marina,' En nu?' Hij lachtte en keek haar nogsteeds aan.