Danszaal 1 - klassiek

Jenn vroeg zich af waarom Kira geen krukken zou willen gebruiken. Zou ze zich ervoor schamen? Oke, het was wel een soort van beschamend, want het betekende dat je onhandig bent, maar zo erg is het nou toch ook weer niet? Jenn trok een raar gezicht en keek naar Emily die antwoordde: 'Nee, sorry Kira maar je hebt ze echt nodig.'

Kira zuchtte even. 'Nou ja dan moet het maar.' zei ze toen zacht. Ze pakte de krukken en probeerde op te staan zonder dat ze haar enkel belaste. Emily hield haar een beetje omdat het niet echt goed lukte. Daarna leunde ze op haar krukken. Emily liep weg en liet Kira en Jenn alleen achter in de danszaal. 'Ik ben die dingen nu al zat.' zei Kira een beetje mopperend.

Jenn keek begrijpend naar Kira. Ze wist niet hoe het voelde om met krukken te lopen, maar ze snapte Kira wel. 'Kom we doen het gewoon samen.' Ze hielp Kira een beetje stevig staan. 'Eerst deze kruk neerzetten', ze hielp haar, 'en dan de andere. En dan zometeen tegelijk.'

Kira glimlachte een beetje om de hulp die Jenn haar bood. Ze was blij dat ze op dit moment niet alleen was. Alhoewel ze daar normaal anders over dacht. Ze had dit keer behoefte aan gezeldschap. Kira zette haar krukken neer zoals dat volgens Jenn moest. 'Bedankt.' zei ze met een glimlach. Ze bedankte haar niet alleen voor het helpen met lopen maar ook voor de rest. Voor dat ze bij haar was gebleven.

Jenn glimlachte. Ze had Kira gelijk al gemogen, en vond het niet erg om haar te helpen. 'Geen dank, ik denk dat jij hetzelfde zou hebben gedaan. Maar sorry voor de paniek die ik stichtte.' Jenn was nou eenmaal een hysterisch type, en raakte om het minste al helemaal in paniek. Ze keek ook altijd in steegjes of ze gevolgd werd, ze was altijd erg op haar hoedde voor dingen.

Kira glimlachte nog steeds. Waarschijnlijk had ze Jenn ook geholpen. Ze vond haar aardig. 'Dat maakt niet uit. Je hebt me uiteindelijk toch goed geholpen.' zei ze met een brede glimlach. Het lopen met de krukken ging eigenlijk al redelijk vlug goed.

Jenn was blij dat het Kira niets uitmaakte. Als ze erover nadacht voelde ze zich best wel een tutje, alleen tutjes raken vaak zo in paniek, terwijl het niet om leven of dood ging. Maarja, wat gebeurd is, is gebeurd, dacht ze bij zichzelf. Ze keek naar Kira en zei: 'Je leert best wel snel zeg.' Ze hoefde haar amper meer te helpen.

New
______________
Kira had haar handen op de bar liggen en stond op haar tenen. Ze had haar spitzen weer aan. Ze was zo blij dat ze eindelijk van die stomme krukken af was en weer mocht beginnen met haar voeten trainen om weer op spitzen te kunnen dansen. Misschien zou ze zelfs het optreden nog halen. Maar dan moest ze echt goed en hard trainen. Kort boog Kira door haar knieën en ze kwam weer omhoog. Haar benen waren veel trilliger dan normaal maar het wende wel.

Binnenmonds had ze nog net gescholden, de moderne danszaal was bezet door een één of andere groep en daardoor had Amy naar de klassieke zaal gemoeten, Nu moest het natuurlijk ook zo zijn dat hier niet óók een groep was, wat ze wel verwachtte. Naja, dan zou ze naar een andere zaal gaan, ookal moest het hiphop zijn. Dansen deed ze iedere dag en niemand kon dit van haar af nemen. Snel slikte ze nog een pilletje die haar honger stilte, de honger moest niet irriteren bij haar dans.

Kira ging rustig door met haar oefeningen voor haar enkels. Haar voeten, en dan vooral haar tenen, begonnen al heel erg pijn te doen. Het was zwaar om weer in vorm te komen maar ze had er alles voor over. Ze had altijd alles over voor dansen. Zeker na wat er allemaal was gebeurd was haar dansen een welkome afleiding.

Zonder wat tegen het meisje te zeggen liep ze naar de CD speler. De muziek stond toch niet aan dus waarom zou ze het niet mogen opzetten? Met een beweging stopte ze haar CD in de speler en zette hem aan. De muziek van rihanna schelde door de speakers, geen snelle muziek maar gewoon een rustig nummer; Unfaightful.

Kira schrok toen plotseling de muziek aanging. Ze had het meisje niet opgemerkte en daarom schrok ze. Haar voeten kwamen weer plat op de vloer terecht en ze keek naar het meisje dat de muziek had aangezet. Het was niet een probleem voor haar oefeningen omdat het een rustig nummer was. Toch was het anders dan ze was gewend en ze moest zich weer heel erg op haar benen concentreren voordat ze weer verder kon.

Met een kleine glimlach had ze het meisje aangekeken, die zei wel genoeg. Soepel begon ze zich te strekken, ze wilde haar spieren niet over belasten. Als er iets was dat ze niet wilde was het niet kunnen dansen. Al als ze 1 dag niet kon dansen werd ze gek. Dan moest je haar eens zien na een week.

Kira keek even naar het meisje terwijl ze haar oefeningen deed. Het liefst zou ze nu gewoon door de zaal heen dansen maar dan moest ze eerst weer normaal op haar spitzen moeten kunnen dansen. En helaas was dat nog niet het geval. Ze voelde aan haar voeten dat daar al verschillende blaren op zaten en voor de rest dat haar tenen dit ook niet zo heel leuk vonden. Toch ging ze door. Ze moest weer in voor komen van zichzelf.

Eindelijk, de rekoefeningen waren afgelopen. Meteen daarnaar stond ze op en begon sierlijke bewegingen te doen. Je zag het gevoel in de dans en in haar gezicht. Alweer viel alle last van haar schouders, even niet meer denken aan haar problemen.