Central Park Zoo

Noelle keek naar het meisje dat naast haar ging zittene en wat raars in een ander taaltje brabbelde. Ze trok haar wenkbrauwen eventjes op, maar besloot er niets over te zeggen. Ze keek weer naar de mooie tijgers, waarvan diegene die net sliep, zijn kop optilde, maar daarna gewoon weer ging liggen. Zij zou ook de hele dag slapen als ze in zo'n hokkie zou zitten. Wat moest je anders doen, de hele tijd rondlopen zoals die andere?

"Ze zijn best zielig, niet?" vroeg Miep aan het meisje naast haar. Normaal begon ze nooit een gesprek, maar ze moest even iets zeggen. Anders zat ze hier in doodse stilte naast iemand en daar werd ze extra verlegen van. Daar was ze zeker van.

Noelle keek kort naar het meisje en knikte terwijl ze haar hoofd weer afwendde. ' Ja, het is niet eerlijk.' Zei ze. Gevangen zitten was niet eerlijk, elke dag weer hetzelfde liedje. Ze kauwde op de binnenkant van haar wang en keek even naar haar polsen en armen. Ze sloeg haar armen even over elkaar heen, zodat de meeste littekens niet zichtbaar waren.

Miep lette niet op het meisje. Ze keek alleen met een slome blik naar de tijgers. "Maar we kunnen er helaas niks aan doen," zuchtte ze. In Nederland was ze nooit in een dierentuin geweest, dus ze kende het gevoel nog niet. Ze kende alleen de plaatjes van alle dieren die ze hier zag.

' Maar in het wild zouden ze het nu ook niet overleven.' Zei Noelle tegen het meisje. Dat was omdat ze het niet gewend waren om zelf te jagen, zelf te leven. Ze beet op haar lippen en keek naar de tijgers. Toch hield ze van de dierentuin, het deed haar denken aan toen ze klein was. Vaak ging ze toen met haar ouders ook naar de dierentuin.

"Echt niet?" vroeg Miep. "Het zijn toch wilde dieren. Die leven in het wild, alleen zitten deze gevangen. Maar dat moet toch geen probleem zijn?" Hij keek naar het meisje naast zich en weer naar de tijgers. Ze kon zich niet voorstellen dat dieren het overleven konen verleren. Dat was net als fietsen.

'Maar ze zijn niet gewend om zelf te jagen. Ze zouden hun omgeving niet herkennen. Ze zullen geen goed terretorium kunnen maken voor zichzelf.' Vertelde Noelle. ' Hier hebben ze verzorgers die voor het eten zorgen.' Zei ze en haalde even snel een hand door haar haren dat voor haar ogen ging zitten.

"Oh, op die fiets," zei Miep, hopend dat het een goede Engelse uitdrukking was. Ach, dacht ze dan, misschien wel Brits, maar niet Amerikaans. De tweede klonk toch een stuk boerser dan Brits. Ze zou best willen weten waar dat aan lag.

Noelle zuchtte even en sloeg haar handen weer over elkaar. Haar ogen dwaalde af naar de hoeken naast die van de tijgers. De lynxen, de zwarte panters zag ze staan. Lynxen waren geweldige beesten, evenals de tijgers. Ze hield van roofdieren, veel meer dan alle andere dieren. Hoewel ook reptielen onder haar favoriete lijstje stonden.

"Nu vindt ze me natuurlijk dom," mompelde Miep, gewoon in het Nederlands. Ze mocht haar taal niet verleren en vond dat ze af en toe iets moest kunnen zeggen zonder dat iedereen het verstond. Dus deed ze dat gewoon.

Noelle hoorde het meisje weer iets vaags mompelen. Als mensen in een andere taal spraken in haar bij zijn, dan dacht ze altijd dat het over haar ging. Maar zoiezo als mensen liepen te smoezen, maar dat was haar dagelijkse kost hoewel het op Franklin High wel meeviel vergeleken andere scholen.

Miep keek het meisje nog eens aan. "Zit jij niet op Francklin High?' vroeg ze. "Volgens mij heb ik je daar eens door de gangen zien lopen. Ik zit daar namelijk ook op school." Ze glimlachte aardig en keek weer naar de tijgers, die naar een vogeltje zaten te loeren dat in de kooi was gevlogen. "Ze hebben anders wel nog iets van hun jacht-instinct," merkte ze op.

Noelle trok een gezicht en bedekte haar armen nog meer toen het meisje vertelde dat ze op Franklin High zat. ' Ja, dat zit ik inderdaad.' Zei ze rustig tegen haar en keek daarna weer naar de tijgers. ' Ja, ze zijn niet helemaal weerloos.' Zei ze terwijl ze keek hoe het vogeltje weer wegvloog. Die was vrij, kon gaan en staan waar ze wilde, kon vliegen.

"In welke klas?" vroeg Miep. "Ik ben trouwens Miep. Ik zit in de tweede en doe aan dans en acteren." Ze glimlachte bemoedigend, zodat het meisje het ook allemaal zou zeggen. Dat vond ze wel zo eerlijk.

' Dit is mijn eerste jaar, ik zit ook in de eerste.' Vertelde Noelle en knikte. 'Drummen.' Voegde ze eraan toe, want ze dacht dat ze dat wel moest zeggen. 'Maar ik fotografeer ook.' Zei ze, iets waar ze wel een beetje trots op was evenals haar drumspel. Haar fotocamera zat nu ook in haar tas.

"Kan je voor fotografie ook op school zitten?" vroeg Miep verbaasd. Ze wist dat je er terecht kon voor zang, dans, toneel en instrumenten, maar niet voor fotografie. "Of is dat alleen een hobby?" Het was goed mogelijk.

'Nee, een hobby.' Zei Noelle en trok een gezicht. Ze vond het woord "hobby" nogal lame klinken omdat ze het al heel lang deed leek het eerder een soort gewoonte. 'Maar het zou iets kunnen zijn waar je beroemd mee kunt worden.' Zei ze, hoewel dat een kleine kans was.

"Ja, dat is zo," bevestigde Miep. "Eigenlijk zouden ze het als vak op school moeten geven, meer om je creatieve dingen te ontwikkelen." Ze kon het juiste Nederlandse woord niet vinden, dus kon ze het niet omzetten in het Engels. Vandaar dat ze maar gewoon 'dingen'zei.

Noelle knikte naar haar. 'Eigenlijk wel, maar het gaat om de muziek hier. Begrijpelijk.' Zei ze. Muziek was belangrijk voor haar. Want vaak vertelde de teksten van een liedje, wat zij echt voelde. Ze zuchtte eventjes, ze zong ook wel, ze hield ervan om de teksten te zingen die zij voelde.

Tja, daar heb je gelijk in," zei Miep. "Loop je even mee, ik wil weten of die pinguïns en die film echt hier vandaan kwamen." Ze stond op en liep naar het midden van de dierentuin, waar volgens de tv-serie de pinguïns moesten zitten.

Noelle knikte even snel. Ze had toch niets anders te doen en dit was wel haar kans om tenminste iemand te leren kennen. Ze stond op, veegde haar kleding even af en liep achter het meisje aan richting de pinquins. Ze wist haar naam nog niet eens. ' Wie ben je eigenlijk?' Vroeg ze met gedempte stem.

"Ik ben Miep," zei Miep vrolijk en ze stopte bij de pinguïns. Ze zagen er wel anders uit dan de pinguïns van Madagaskar, maar dat maakte haar niks uit. Ze waren er in elk geval. "En wie ben jij?" Ze keek naar het meisje en daarna weer naar de pinguïns. Ze vond het grappige beestjes.

Noelle keek naar de pinguins, dat waren wel leuke beestjes. 'Noelle.' Zei ze tegen haar en keek naar een van de pinquins die net ging zwemmen. Als klein kind vond ze dat altijd het leukste om te zien, ze wou zien hoe de pinquins zwommen en niet alleen maar saai stonden.

"Was hier in Amerika ook ooit die flim, Madagaskar?" vroeg Miep nieuwsgierig. Ze kende alleen het Nederlands en ze had hem gezien in een geïmproviseerde bioscoop, dus ze had er niet echt verstand van. Dat kreeg je als je uit een gat kwam.

'Ja, die heb ik wel eens gezien geloof ik.' Zei Noelle. Maar wist het niet meer zeker, ze had vroeger veel films gezien, maar die kon ze zich lang niet allemaal meer herinneren. Ze keek naar Miep, wat ze wel een grappige naam vond. 'Ben je niet Amerikaans?' Vroeg ze. De naam was niet helemaal Amerikaans maar soms had je van die mensen.