Raf's oude buurt

poosje later.


Scar deed de deur van de hulppost voor raf open. "Gaat u voor"

Raf glimlachte dankbaar, of tenminste dat probeerde hij. Het was meer als een boer met kiespijn. Hij dacht nu dat hij Scar misschien toch haar gang had moeten laten gaan. Maar hij was veel te koppig om dat toe te geven.

Scar zuchtte en duwd ehem in de juiste richting. vijf minuten later zat raf op een stoel en was iemand bezig emt zijn hand onderzoeken. Scar glimalchte. "Al spijt? " vroeg ze duidend op eht feit dat hij haar niet had laten helpen

Raf knikte terwijl hij de nagels van zijn linkerhand in zijn huid drukte door er een vuist van te maken. Het deed nu veel meer pijn dan toen Scar zijn hand even had vastgepakt.

Scar glimalchte heel kort triomfantelijk voor de rafs hand om de rand van een tafel deed "Anders heb je zo twee beschadigde handen'

Raf voelde opeens een sterke pijnscheut door zijn hand gaan en hard, veel te hard, beet hij op zijn wang. Bijna meteen voelde hij al een bloedsmaak in zijn mond. Toch beet hij door tot de pijn weg was. Daarna merkte hij verbaasd dat de pijn minder werd.

Scar glimalchte "Je hand is klaar" zei ze vrolijk

"Je mag je hand de komende tijd niet meer gebruiken." Kreeg Raf als opdracht van de dokter. Hij knikte, hij dacht er niet aan die hand te gebruiken. Nu lag hij misschien vredig in een mitella, maar dat was alleen omdat hij doodstil lag.

Scar keek Raf verontschuldigend aan "Sorry, trouwens. Het is soort van indirect mijn schuld....' ze keek hem nogal schuldig aan

Raf haalt zijn schouders op. "Ik denk dat ik onbewust wraak op die jongens wilde en daarom zo makkelijk toegaf. Ook had ik gewoon beter na moeten denken voor ik die jongen weer op die manier had geslagen."

Scar knikte "Okee, daar heb je een punt. Gebeurd is gebeurd... laten we nu maar weer richting school gaan anders valt het op' ze glimalchte naar raf

Raf glimlachte, hij had er niet zoveel zin in om erop door te gaan.

New

Raf slenterde tenmidden van zijn oude vrienden ergens heen waarvan hij werkelijk geen flauw idee had. Om hem heen werd een gesprek gevoerd waarvan hij niet wist waar het over ging. Ook deed hij niet eens de moeie te doen alsof hij eraan deelnam. Af en toe ving hij een woord of zin op, maar meestal ging die het ene oor in en het andere weer uit. Zijn gedachten hield hij niet bij. Hij had gemerkt dat dat een heleboel pijn bespaarde. Het hoefde ook niet om ze te begrijpen, de laatste tijd gingen ze toch de hele tijd weer in dezelfde richting en dat was juist het onderwerp waar hij niet aan wilde denken. Ze liepen nu tussen een aantal flats waar vooral krakers in woonde. Eigenlijk waren bijna alle huizen en woningen in deze buurt gekraakt. Er was echt bijna niemand die ervoor betaalde.

Dana Elle hield niet van deze buurt en begreep eigenlijk ook niet waarom ze juist hier moest gaan wonen. Met snelle lichtte passen liep ze naar één van de flats. Eigenlijk wilde ze niet om zich heen kijken want zelfs oogcontact zou hier een misdaad zijn. Toch kon ze het niet laten en zag ze aan de overkant van de straat een groepje jongens lopen. Het was hetzelfde groepje jongens dat ze hier wel vaker had zien rondlopen. Als het goed was wonen ze allemaal hier in de buurt. Haar adem stokte even toen ze een groene muts zag maar ze schudde haar hoofd. Dit was gewoon weer één van haar domme hallucinaties die ze de laatste tijd vaker had.

Raf merkte dat het onderwerp veranderde aan de toon waarop iedereen begon te praten. Hij ving de woorden: 'Dat nieuwe meisje hoort hier toch eigenlijk niet thuis'. Nog steeds ongeintereseerd keek hij op. Maar de blik in zijn ogen veranderde meteen toen hij dat meisje zag. Meteen bleef hij stil staan waardoor de jongens achter hem tegen hem aanbotste en boos mompelde. Een paar keer knipperde hij met zijn ogen voordat hij begon te rennen. Zijn ogen hield hij niet van haar af. Eigenlijk had hij het gevoel dat hij op zichzelf neerkeek en niet echt zelf rende. Zo vaag was alles voor hem. Behalve dat hij moest rennen, en wel zo snel mogelijk, dacht hij helemaal niets. Hij wist alleen dat hij dat meisje moest en zal bereiken.

Dana Elle hield er niet van als ze niet wist wat er achter haar gebeurde en toen ze iets in haar ooghoek naar haar toe zag rennen wilde ze weg. Dit was echt niet de buurt die zij nou zo erg vertrouwde en ze had net gepind dus ze was als de dood dat ze werd beroofd. Daarom zette ook zij het op een lopen. Eigenlijk durfde ze ook niet achterom te kijken maar ze deed het toch. Iets wat ze niet had moeten doen want door haar verbazing zag ze Raf en gelijk stopte ze of nou je ze struikelde over een los liggende tegel en lag nu languit op de grond. Haar kin bloedde en haar hele arm lag open maar het enige wat haar kon schelen was dat Raf er was.

Raf begon harder te rennen toen Dana ook harder begon te rennen. Hij moest en zal haar inhalen en het liefst zo snel mogelijk. Toen ze opeens viel en dus stopte met rennen schoot hij haar bijna voorbij. Snel stapte hij terug en sloeg zijn armen om haar heen. Hij kon er niks aan doen maar meteen begonnen de tranen te stromen. Hij was gewoon zo blij dat hij haar eindelijk weer had gevonden. Verder leek niks er meer toe te doen. Niet zijn vrienden die van een afstandje verbaasd stonden te kijken. Niet alles wat er was gebeurd. Hij schokte zachtjes van het huilen en had zijn ogen stijf dichtgeknepen. Nog steeds leek het allemaal een beetje onwerkelijk.

Dana Elle was even verbijsterd door zijn armen en gaf hem een kus op zijn wang en veegde zijn tranen af. Maar toen pas begon ze te beseffen dat ze weer terug in zijn leven zou zijn en dat terwijl hij wilde dat ze verdween.' Nee Raf je moet me vergeten!' Ze kon zich met moeite uit zijn armen werken, en haar verslonsde kleren waren gescheurd door de stoep die hard haar tegemoed kwam toen ze viel. En ook haar haren plakte aan haar gezicht. Over het algemeen zag ze er slecht uit, ze had wallen van de weken wakker liggen en haar wangen waren nat van het huilen en rood van alle emotie. ook had ze geen make-up op omdat ze wist dat ze het anders toch af zou huilen.

Raf schudde koppig zijn hoofd. Hij voelde zich net een klein jongetje dat zich aan de benen van een van zijn ouders vastklemde op de eerste schooldag. Bang om los te laten omdat alles dan anders zou zijn. Met tranen in zijn ogen keek hij haar aan. "Wat denk je dat ik de afgelopen dagen heb geprobeerd?" Zijn stem was hees en brak verschillende keren maar het maakte hem niet uit. Nu pas zag hij dat Dana bloedde en misschien wel wat hulp kon gebruiken. Voorzichtig sloeg hij een arm om haar heen en ondersteunde haar en zette haar op haar voeten. Hij kon nog steeds niet geloven dat hij haar weer in zijn armen had. Zo voorzichtig als hij kon veegde hij het bloed van haar kin.

Dana Elle tikte zijn hand weg,' Blijf van me af! Begrijp nou dat ik je alleen maar pijn kan doen en dat je gewoon bij me weg moet blijven!' Als het niet lief lukte zou zij hem zo boos maken dat hij weg zou blijven omdat zij hem pijn had gedaan. Ze wilde namelijk niet weer door diezelfde pijn gaan als de afgelopen weken en nu nog steeds.' Ik ben gewoon niet goed voor jou en zal dat ook nooit worden, ik had je nooit moeten vragen of je nog wat voor mij voelde want ik weet het antwoord zo langzamerhand wel. En doe geen moeite om het goed te praten, wat maakt het mij ook uit dat jij me niet leuk vind. Ik zoek wel gewoon iemand anders. Mensen genoeg.' Dat laatste was een enorme bluf maar dat maakte niet uit.

Raf trok zich niks van de afstandelijkheid van Dana aan. "Dat is het juist. Ik heb nagedacht en besloten dat ik nog wel wat voor je voel. Maar toen ik je dat wilde vertellen was je al weg." Zijn keel voelde alsof die werd dichtgeknepen, maar er klonk toch iets beschuldigends in zijn stem. Waarom was ze eerder weg gegaan? Ze had beloofd dat hij drie weken zou hebben. "Daarna ging alles fout." Hij fluisterde nu. Eigenlijk wilde hij dit niet vertellen, het zou Dana een slecht beeld van hem geven. Wat hij de laatste paar dagen had gedaan was niet iets om trots op te zijn. Maar dat zag hij nu pas. Toen had het hem nog iets afgeleid, niet veel maar wel iets. Niet dat hij had gelachen ofzo, hij had gewoon heel even aan iets anders gedacht.

Dana Elle haar blik verzachtte, ze keek nu vol medeleiden,' Ik had inderdaad niet eerder weg moeten gaan maar ik kon het wachten niet aan. Ik dacht dat als je nog echt iets voor me voelde dat het niet eens een week zou duren voordat je naar me toe kwam maar na een week redde ik het niet. Ik werd gek van de twijfel dat ik jou pijn had gedaan en dat ik dood wou. Vooral omdat jij zei dat ik niet dood mocht heb ik daar niet voor gekozen, want als het aan mij lag hing ik nu al een tijdje ergens in een boom zonder enige beweging! Zo graag wilde ik dat het goed kwam en nu ben je hier voor me, en zegt dat je toch nog wat voor me voelt. Ik hoor blij te zijn en opgelucht dat dit drama toch goed kwam maar gek genoeg kan er alleen maar door mijn hoofd heen gaan dat ik dit nog een keer zal doen of dat ik je nog een keer pijn zal doen. En dat wil ik niet, ik wil niet nog een keer door deze hel heen.' Toen pas drong het tot haar door dat hij zei dat het daarna pas fout ging,' Wacht wat heb jij gedaan! Hoezo is het fout gegaan, zeg me dat je naar school bent geweest, zeg me dat je niet hebt gespijbeld voor de rest maakt het me niets uit wat je hebt gedaan maar zeg me dat je naar school bent gegaan!'

Raf keek beschaamd naar de grond, hij durfde haar niet meer recht aan te kijken. Het zat hem dwars dat ze blijkbaar echt dood had gewild. Hij had echt het gevoel dat het helemaal zijn schuld was geweest. Als hij nu maar een keuze had kunnen maken... Eerst wilde hij echt goed nadenken en de goede beslissing maken, maar Dana had gelijk, dat had hij sneller moeten doen. De eerste paar dagen had hij het onderwerp een beetje ontweken voor zichzelf en daardoor had het langer geduurd. Nu was hij boos op zichzelf omdat als hij dat niet had gedaan het misschien allemaal goed was geweest. Nog steeds met zijn blik op de grond gericht schudde hij licht zijn hoofd. Hoeveel lessen had hij nu precies gevolgd? Hij gokte dat ze op een hand te tellen waren. In het begin hadden de leraren het wel geaccepteerd en begrepen want de leraren vingen natuurlijk ook de verhalen wel op. Maar hij betwijfelde of ze de hele tijd een oogje hadden dichtgeknepen.

Dana Elle pakte zijn gezicht in zijn handen,' Waarom? Jouw opleiding was het belangrijkste, dat vond jij en dat vond ik! Waarom heb je dat half vergooid? Ik kan waarschijnlijk nog wel met je leraren praten ofzo maar waarom dat is het enige wat ik wil weten, en zeg me niet dat ik het was want je weet dat het belangrijkste voor mij was dat jij een goeie studie zou krijgen. Het is daarom ook dat ik ben weggegaan, deels omdat ik de pijn van jou steeds zien niet aankon en deels omdat jij je dan beter kon concentreren op school.' Haar ogen stonden pijnlijk maar vooral bezorgd.' Ik hou van je en we komen er samen wel uit!'

Raf was nu wel gedwongen haar aan te kijken en de emoties in haar ogen te lezen. "Ik kon me juist niet meer concentreren. Tegen mezelf had ik toegegeven dat ik om je gaf en toen je weg was ging het niet meer." Hij sloeg zijn ogen wel neer, maar pakte voorzichtig haar hand vast. Die laatste woorden van haar wilde hij wel horen. Daarvan had hij de laatste tijd gedroomd als hij toch in slaap had kunnen vallen. Of als hij ergens alleen zat en zijn gedachten de vrije loop had laten gaan. Daarna was de klap wel groot geweest maar tijdens het dromen voelde hij zich even in de wolken. Nu het echt was, en geen droom, was hij echt in de wolken. Ondanks hij zijn toekomst misschien verpest had. Op dit moment was alleen Dana voor hem belangrijk.