Raf's oude buurt

Dana Elle pakte met haar vrije hand zijn kin beet en keek in zijn ogen,' Ik meen het, we komen er samen wel uit, maar nu wil ik eerst iets doen wat ik gewoon al veel te lang niet meer heb gedaan.' Nadat gezegd te hebben drukte ze haar lippen op die van hem. Haar hand liet zijn kin los en ging door zijn haren. Zijn warmte bij die van haar deed haar verschrikkelijke goed. Al die tijd had ze naar hem verlangd en de emotie die nu ontketend werd voelde overweldigend en geweldig. Er kwamen tranen prikken achter haar oogkassen maar ze deed haar ogen dicht om ze te negeren. Haar hand gleed van zijn haren naar zijn nek en van zijn nek naar zijn schouder en daar plantte ze haar nagels omdat ze anders ging schreeuwen van emoties.

Raf sloeg zijn armen om haar heen. Hiervan had hij niet eens durven dromen, hij was te bang geweest dat het teveel pijn zou doen. Nu kon hij zich niet meer voorstellen dat hij ooit van haar weg had gewild. Het leek nu allemaal te kloppen, alsof er niks meer aan de hand was. Ze waren samen en ze zouden zich samen overal doorheen slaan. Hij merkte de nagels in zijn schouder wel op, maar negeerde het. Zoiets kleins kon hem nu niet afleiden van Dana. Al zou er een bom ontploffen zou het hem niet kunnen schelen. Hij had haar te lang niet meer gezien, te lang niet meer gekust.

Dana Elle hoorde verderop geroep van een groep jongens. Waarschijnlijk de jongens waar ze net langs had gelopen. Heel even stopte ze en fluisterde ze in zijn oor,' Kom je mee naar mijn nieuwe tijdelijke onderkomen. Ik verlang al veel te lang naar je om te vreden te zijn met een kus.' Er kwam een ondeugende en toch ook onzekere glimlach. Ze hoopte dat hij er net zo over dacht want mensen wat wilde ze graag bij hem zijn en tegen hem aan kruipen. Hem dicht tegen haar aan te voelen en gewoon de hele wereld verder te vergeten.