De speeltuin (chillplek voor jongeren)

Rae had deze oude speeltuin een paar dagen geleden ontdekt tijdens het hardlopen en zichzelf voorgenomen er een keer foto's te gaan maken. Ze duwde een van de schommels en maakte foto's van verschillende punten. Ze vond de speeltuin zo geweldig omdat het verlatenheid en vergeten kindertijd uitdrukte. Dat laatste paste precies bij haar. Ze had geen herinneringen meer van voor het ongeluk.

Jessie liep de speeltuin in. Ze keek rond en zag dat er iemand foto's aan het maken was. Ze kende haar niet. Ze besloot op een schommel te gaan zitten.

Rae zuchtte een beetje geïrriteerd, het meisje was in haar beeld gaan zitten. Maar oké, het was niet haar plek of iets. Na nog een blik op het meisje geworpen te hebben liep ze naar de hangmat. Daar zou ze geen foto's van gaan maken maar gewoon in gaan liggen. Rae hield van hangmatten, maar volgens haar ouders was dat pas na het ongeluk gekomen. Het kon haar niet zo heel veel schelen, al was het wel duidelijk dat haar karakter erg veranderd was.

Jessie zag dat het meisje in de hangmat ging liggen. De oude schommel kraakte. Ze besloot om er maar vanaf te gaan en op het meisje af te stappen. Ze had wel zin om nieuwe vrienden te maken. Ze stond op en liep op het meisje af en vroeg: 'Hoe heet je?'

Rae opende haar ogen en zag het meisje weer. "Rae." Voorzichtig ging ze een beetje rechtop zitten, de hangmat wiebelde maar ze bleef gewoon zitten. Vragend keek ze het meisje aan. Natuurlijk had ze ook gewoon kunnen vragen 'en jij?' maar Rae vond het zo wel goed. Ze hield er meestal niet van iets onnodig te zeggen. Soms was dat irritant voor andere, maar meestal maakte dat haar niet zo uit.

'Leuke naam' antwoordde Jessie. 'Ik heet Jessie' zei ze opgewekt. Ze merkte niet op dat Rae geen zin had om te praten. 'Wat fotografeer je?' vroeg Jessie daarna.

Rae glimlachte beleefd, maar ging wat rechter en geïnteresseerder zitten toen het over fotograferen ging. "De schommels." Ze merkte dat het een beetje stom klonk, maar het kon haar niet veel schelen. Als er daardoor een oordeel over haar zou worden geveld, dan was dat zo. Zij wilde zich best aanpassen, maar niet om die reden.

'Sorry' zei Jessie oprecht. 'Ik had het niet door. Mag ik eens kijken watvoor foto's je al gemaakt hebt?' vroeg ze geïnteresseerd. Ze keek de speeltuin rond en zag dat de schommel bewoog. Het waaide.

Rae knikte en glimlachte licht. Ze zou niet zeggen dat het niet uitmaakte, want dan zou ze liegen. "Is goed." Ze pakte de camera die om haar nek hing en zette hem aan, ze bladerde door de foto's tot ze bij de schommel was en draaide het fototoestel zo dat Jessie het zou kunnen zien.

Jessie keek naar de foto's. Ze waren prachtig. Het leek alsof Rae precies wist waar ze moest gaan staan om de perfecte foto te creëren. Jessie was zelfs een beetje jaloers. 'Hoe krijg je het voor elkaar om zulke perfecte foto's te maken?' vroeg ze. Het begon harder te waaien en de lucht betrok. Jessie vroeg of ze zin had mee naar binnen te gaan.

Rae haalde haar schouders op. "Oefenen." Ze wist dat het niet helemaal klopte. Er was een instinctieve drang in haar die wilde zorgen dat ze als ze haar geheugen nog eens zou kwijtraken ze alles nog gewoon terug kon zien. Maar volgens iedereen had ze ook talent, maar iedereen op deze school had een talent en ze voelde zich allang niet meer speciaal.

Jessie hoorde getik op de glijbaan. Ze keek naar boven. Het regende. Ze voelde de dikke druppels via haar nek haar t-shirt in lopen. 'Doei Rae' zei ze. Ze rende zonder op antwoord te wachten terug naar het gebouw.

Rae haalde haar schouders op, zij had in tegenstelling tot de meeste mensen niks tegen een beetje regen. Wel borg ze meteen haar camera op, water en techniek ging niet goed samen wist ze uit ervaring. Ze sloot haar ogen en bleef lekker in de hangmat liggen.

New
___
Kira zat op de krakende schommel en wiegde heen en weer. Ze werd er rustig van en had haar ogen gesloten. De zon verwarmde haar gezicht en het leek alsof haar blonden haren gemaakt waren van sliertjes goud. Ze dacht aan vroeger. Aan alles wat ze had meegemaakt. Aan haar leven. En vooral aan dingen die hier gebeurde. Ze was vrijer geworden maar nog steeds baalde ze ervan dat ze hier nooit echt alleen kon zijn. Al was ze dat nu wel. Gelukkig was er verder niemand in de speeltuin waardoor ze kon genieten van haar rust. Maar ze wist dat dit nooit lang kon duren.

Jessie had besloten om een stuk te gaan hardlopen naar de speeltuin. Ze wilde kijken of er weer mensen waren. Ze rende de hoek om en zag dat er weer een meisje was. 'hallo' groette ze beleeft.

Kira's ogen vlogen open toen ze een stem hoorde. Even keek ze rond en toen zag ze het meisje. 'Hallo.' zei ze zacht. Ze had het geweten dat het nooit lang kon duren dat ze zo alleen was en toch voelde ze weer een golf van teleurstelling door haar heen gaan dat haar eenzaamheid weer werd doorbroken door de aanwezigheid van het meisje. Ze bleef rustig heen en weer gaan met de schommel.

'Hoe heet je?' vroeg Jessie. Ze ging naast het meisje op de andere schommel zitten en schommelde zachtjes mee. De schommel kraakte maar het kon haar niets schelen.

'Kira. Jij?' zei Kira alleen maar. Ze was niet zo'n prater. Ze had sinds ze hier zat al teveel verteld vond ze. Ze had zelfs zwakte getoond bij Loki. Iets wat ze nog steeds heel vervelend vond. Maar ze kon het niet meer veranderen en ze moest hem maar vertrouwen dat hij niets door vertelde.

'Jessie' zei ze opgewekt. 'Wat voor talent heb je?' vuurde Jessie als volgende vraag af. Veel mensen op deze school waren in tegenstelling tot haar geen praters dat had ze allang door. Toch bleef ze pogingen doen tot gesprekken. De schommel kraakte weer. Het deed Jessie denken aan de foto's die Rae gisteren gemaakt had.

ira sloot haar ogen weer even. Dit was duidelijk iemand die iedereen probeerde uit te horen. Op een behoorlijk vervelende manier. 'Ballet.' zei ze zacht en rustig terwijl ze heen en weer bleef gaan met de schommel. Hij kraakte bij elke zwaai die ze maakte maar dat kon haar niet zoveel deren. Ze vond het niet erg en ging er rustig mee door. Tegen beter weten in hopend dat het meisje zou ophouden met vragen.

Jessie zag dat Kira haar ogen weer sloot. Ze besloot dat ook maar te doen. Ze dacht na. Sinds ze op deze school zat had ze verschrikkelijk veel behoefte aan iemand waarmee ze uren lang kon kletsen zonder dat het ooit saai werd. Ze dacht aan haar oma met haar kon ze goed praten. Die gedachte zorgde ervoor dat haar ogen begonnen te prikken. Ze wilde niet huilen. Niet bij iemand die ze niet kende en die helemaal geen zin had in haar. Ze besloot de gedachte weg te drukken en aan iets anders te denken.

Kira was blij dat het meisje haar mond hield. Ze dacht aan haar moeder. Eigenlijk was zij de enige waar Kira alles tegen durfde te vertellen en het was lastig zonder haar. Maar ze zou het wel redden in haar eentje. Ze zou uiteindelijk een prima ballerina worden zoals ze dat altijd al had gewenst. Ook zonder haar meoder zou haar dat gaan lukken.

Jessie dacht aan haar monoloog die ze uit haar hoofd moest leren. Ze kende hem voor de helft en ze wist al hoe ze hem zou gaan opvoeren. Deze gedachte maakte haar rustig. Ze keek naar haar ring met het blauwe steentje. De kleur, de vorm, het gevoel het was een van haar beste vrienden.

NEW
------
Jenn ging op de krakende schommel zitten, die leekte gaan bezwijken onder haar gewicht, maar het leek nog goed te gaan. Ze keek naar de blauwe lucht, waar geen enkel wolkje aan te zien was, en dacht aan Liam. De hele dag ging er al 1 woord door haar hoofd: Liam, Liam, Liam... ze zuchtte.