Het vijvertje

Kira lachte even en duwde een kusje op zijn wang en keek hij daarna grijzend aan. 'Zo goed?' vroeg ze hem met een glimlach. Ze had haar hand nu over die van hem heen liggen en hield hem stevig vast. Ze glimlachte breed en wachtte op zijn antwoord.

Jay keek met een pruillipje teleurgesteld naar haar, wat een grappig en schattig gezicht vormde. ' nou het kan er mee door' zei hij plagend en het pruillipje veranderde in een grijns. hij gaf haar zelf nog een kusje op haar wang en stond toen op. ' hoe jammer ik het ook vind, ik moet nu toch echt gaan.' zei hij met een triest glimlachje. hij pakte de krukken die op de grond lagen en stak ze naar haar uit. ' wanneer mag je die rotdingen weer wegdoen?' zei hij. hij vond het niet heel rot, hij mocht haar dan tenminste de hele tijd dragen, maar hij vond het wel rot voor haar.

Kira grijnsde een beetje. Ze pakte de krukken van Jay aan. 'Nog ongeveer drie weken.' zei ze. Ze trok nu op haar beurt een klein pruillipje, en omdat ze het telang vond duren en omdat ze het niet leuk vond dat hij nu al weg moest. Langzaam stond ze op van de schommel. 'Je zult me nu wel nog een keer moeten helpen om me weer naar het pad te krijgen.' zei ze met een kleine glimlach. Dat vond ze eigenlijk helemaal niet zo erg.

' tuurlijk, met plezier.' zei hij en hij tilde haar weer op. hij vond het wel apart, zo net was hij nog verlegen geweest toen hij haar warme lichaam tegen zich aan voelde, maar nu voelde hij alleen maar blijdschap en verlangen. hij liep rustig naar het pad en zette haar daar weer neer, al hield hij wel een arm om haar heen geslagen. hij keek haar met een verliefde blik aan en kon het niet laten om zijn andere arm ook om haar heen te slaan en haar tegen zich aan te drukken. hij gaf haar een kus op haar kruin en zei zachtjes tegen het haar:' je bent geweldig.' hij meende het ook, hij vond haar in alle opzichten geweldig, haar vertrouwen, haar mooie gezichtje, haar karakter.

Kira sloeg haar armen om hem heen voor zover dat ging met haar krukken. Ze kuste hem even teder op zijn lippen. Ze genoot van het gevoel wat ze daarvan kreeg en van de smaak van zijn lippen. Daarna haalde ze haar lippen weer van die van hem af en keek hem recht en verliefd aan. 'Jij ook.' zei ze zachtjes. Ondanks de dingen die minder goed waren was hij geweldig.

Jay kuste haar terug en glimlachte toen ze haar lippen weer van die van hem haalde. hij liet haar langzaam weer los en begon samen met haar langs het pad te lopen, weg van het vijvertje. onder het lopen wierp hij vaak even een blik opzij naar Kira. hij vond dat hij wel heel erg veel geluk had met haar, maar hij zou aan het idee moeten wennen om niet meer met andere meisjes te flirten. normaal zou hij, ook als hij een vriendin had, gewoon flirten met meisjes, maar voor Kira zou hij een uitzondering maken. ze betekende te veel voor hem om haar te bedriegen.

Kira glimlachte. Ze wist niet waar ze het aan had verdiend dat Jay haar ook leuk vond maar ze werd er wel gelukkig van. Al durfde ze het nog niet helemaal te geloven omdat ze bang was hem te verliezen, net als haar moeder. Sinds haar dood had ze sowieso al moeite om mensen dicht bij haar hart te laten maar zonder dat ze zichzelf daar toestemming voor had gegeven vond ze Jay al leuk.

Jay liep met een gezicht dat op oneweer stond en zijn handen in de zakken van zijn spijkerbroek over het pad naar het vijvertje. Toen hij bij dew oever was aangekomen liet hij zich met een plof op het gras vallen en staarde naar het water. hij was uit de les gestuurd, nadat hij ontiegelijk kwaad was geworden op een klasgenoot en hem te lijf had willen gaan. Hij had de laatste tijd weer meer last van de woedeaanvallen en hij wist de rede ervan, aar hij wilde het niet toegeven. De rede was Kira, toen ze samen waren, was hij een hele tijd niet meer zo boos geworden. Maar nu ze bij hem weg was, had hij nog meer last van de woedeaanvallen. Hij kon niet veel hebben van anderen, zelfs geen plagerijtjes van zijn vrienden. Nu hij hier zo zat kalmeerde hij wel wat, maar alsnog voelde hij de woede door zijn lichaam stromen.

Kira liep rustig naar het vijvertje toe. Ze dacht na over de laatste paar dagen. Ze had met Tyler gekuste, al was ze daar niet echt trots op. Er waren een hoop dingen gebeurd en ze moest toegeven dat ze Jay miste. Ze wilde hem terug alleen kon ze zichzelf er niet toe zetten om het ook echt tegen Jay te zeggen. Waarschijnlijk moest hij haar toch niet meer, niet na wat er allemaal in de kantine was gebeurd. Daarbij kwam ook nog eens dat ze hem niet meer vertrouwde dus een relatie zat er voor haar zeker niet meer in. Al helemaal niet met Jay. Toen ze bij het vijvertje kwam zag ze Jay zitten. Eigenlijk wilde ze omkeren en weglopen. Maar ze wist ook dat ze hem niet kon ontwijken. Ze leunde iets tegen een boom aan die er stond en keek naar Jay, zonder geluid te maken of iets te zeggen.

Jay zuchtte zachtjes en probeerde wat te ontspannen, al lukte dat nauwelijks. Het was allemaal zijn schuld, hij had ervoor gezorgd dat Kira hem niet meer moest. hij had haar en zichzelf beloofd dat hij zou proberen nie tmeer te flirten. hij had ondanks de belofte toch met een meisje geflirt en moest nu de gevolgen dragen. Hij had niet gedacht dat een misstap zijn hele leven kon verpesten, maar toch was het gebeurd. Hij werd weer steeds bozer op zichzelf terwijl al die gedachten door zijn hoofd raasden. Hij keek naar zijn spiegelbeeld in het water en sloeg erop zodat hij het niet meer hoefde te zien. God had hem dan misschien wel aan de buitenkant goed geschapen, maar de binnenkant had hij totaal verprutst dacht Jay en hij liet zichzelf achterover vallen op het gras.

Kira zag aan Jays houding dat hij net boos was geweest en dat eigenlijk nog steeds was. 'Je moet niet telkens zo boos worden.' zei ze toen plots tegen hem. Ze vond dat hij daar echt mee op moest houden. Al snapte ze wel dat het voor hem lastig moest zijn. Ze ging tegen de boom aan zitten waar ze net tegen aan had gestaan. Haar krukken hoefde ze gelukkig niet meer mee te nemen. Emily had gezegd dat ze die niet meer nodig had al moest ze nog wel wachten tot ze weer op spitzen mocht gaan dansen. Ze moest haar enkel eerst laten aansterken.

Jay schrok van de stem en schoot overeind. toen hij zich omdraaide en zag aan wie de stem toebehoorde schrok hij nog meer. ' je weet niet hoe moeilijk het is' zei hij. Het klonk nogal bot, al was dat niet Jay's bedoeling geweest. in zijn gedachte zei hij zonder jou erbij achteraan maar hij sprak het niet hardop uit. Hij twijfelde even of hij naar haar toe zou gaan, maar dacht niet dat ze dat wilde. Hij wist nog goed hoe boos ze op hem was geweest dat hij haar had bedrogen. Hij had het wel vaker bij andere meiden gedaan en die waren dan ook boos op hem geworden, maar dat Kira boos was geworden op hem had hem echt diep geraakt.

'Nee dat weet ik inderdaad niet, maar ik weet wel dat je je leven zo alleen maar meer verkloot.' zei ze tegen hem. Ook zij klonk een beetje bot maar dat kwam alleen doordat hij ook zo bot klonk. Ze keek hem recht aan al deed het pijn om hem te zien en te weten dat ze niet meer bij hem hoorde. Ze hield nog steeds van hem en ze wist dat ze dat niet kon veranderen.

Jay wilde bijna iets terugzeggen in de trant van: mijn leven is toch al verkloot. Maar hij deed het toch niet, dat was te makkelijk om te zeggen. in plaats daarvan draaide hij zijn hoofd weer, met enige moeite, naar het water en zei niks. Hij zou het liefst gewoon opspringen, naar haar toe rennen en haar kussen, maar hij wist dat dat niet kon, toch? Hij had wel de drang om het te doen, maar hij beet zijn kiezen stijf op elkaar totdat die pijn begonnen te doen. lichamelijke pijn was een goede manier om andere, vooral geestelijke, pijnen te vergeten.

Kira keek naar Jay, naar zijn houding. Ze voelde zich schuldig over dat ze het had uitgemaakt maar toen dacht ze weer aan die middag, ze zag hoe hij schaamteloos met een ander zat te flirten. Ze beet een beetje op haar lip. Ze keek weg van Jay naar het water.Ergens wilde ze het gewoon uitpraten. Wilde ze gewoon zeggen dat ze hem miste. Maar ze kon het niet. Ze kon niet weer haar hart laten breken. En dat zou ook betekenen dat ze Jay zou moeten vertellen over de kus met Tyler, iets wat ze liever niet deed.

Jay bleef nog even naar het water staren, maar kon de stilte toen niet meer uithouden. ze veerde overeind en liep voorzichtig met halfgebogen hoofd en zijn handen in zijn zakken naar Kira toe. Toen hij bij haar keek hij weer op en keek naar Kira met verdrietig glinsterende ogen. ' Kira.... het spijt me echt, je... had het niet verdient.' bracht hij zachtjes uit. het was moeilijk om het te zeggen, maar ze moes weten dat het niet echt zijn bedoeling was geweest om haar te kwetsen, dat het gewoon een slechte gewoonte was en dat hij er probeerde mee te stoppen, maar dat ze moest begrijpen dat dat moeilijk ging. het was net als afkicken van roken of iets anders, alleen hij had het met flirten.

Kira sloeg haar ogen neer. Ze kon Jay niet aankijken. Ze wist wat hij bedoelde, ze wist het maar ze kon zich er niet overheen zetten. Ze hield van hem maar ze kon hem op dit moment niet vertrouwen. En hij haar waarschijnlijk ook niet als hij hoorde wat zij en zijn broer hadden gedaan, dat wist ze zeker. 'Ik weet het Jay, maar dat maakt het niet makkelijker.' fluisterde ze zachtjes. Ze keek naar de grond, naar het water, eigenlijk naar alles behalve naar Jay.

Jay beet op zijn lip en wilde dat ze hem aankeek, maar hij kon haar er niet toe dwingen. het maakte dat hij zich moedeloos voelde. als ze hem niet eens meer wilde aankijken, wilde ze natuurlijk niks meer met hem te maken hebben.' waarom niet... ik heb er eerlijk waar spijt van... ik zal alles doen om het te bewijzen.' zei hij met lichtelijk wanhopige stem. hij zou echt alles doen om het te bewijzen, om Kira terug te krijgen. Hij kon er niet tegen dat ze zo dichtbij hem was, maar hij haar niet mocht aanraken.

Kira hief haar hoofd en keek Jay recht aan. In haar ogen was pijn te lezen, maar ook de liefde die ze voelde voor Jay- ze kon het gewoon niet tegenhouden- verder was er een hoop wanhoop te zien op haar gezicht. 'Jay, ik heb het met mijn eigen ogen gezien. Hoe weet ik dat je de volgende keer niet weer hetzelfde doet? Hoe weet ik dat het de volgende keer ook alleen flirten is?' Ze stelde de vragen, haar stem was zacht en stond op het punt te breken. Hoe graag ze hem ook wilde, ze kon hem niet zomaar weer blindelings vertrouwen. Hij had haar vertrouwen teveel beschadigd.

' Kira... het betekent niks voor me... het is een gewoonte geworden, maar ik ga er mee stoppen, echt waar!' zei hij hoopvol kijkend. ' jij betekent meer voor mij dan je ooit zal kunnen bedenken. hij kon het niet laten om haar hand te pakken en er liefkozend in te knijpen. hij wilde dat ze hem weer vertrouwde. hij wist dat het moeilijk voor hem was om van zijn gewoontes af te stappen, maar voor haar wilde hij dat echt doen, ze was het meer dan waard.

Kira liet hem haar hand pakken. Ze liet het toe terwijl ze wist dat het hem waarschijnlijk valse hoop zou geven. 'Jay dat geeft geen garantie.' zei ze zacht. 'Ik hou nog steeds van je, maar het vertrouwen dat ik in je had is gewoon weg.' zei ze daarna tegen haar. Haar stem was zacht, slechts een fluistering omdat ze bang was als ze harder ging praten haar stem zou breken. 'Ik weet niet of ik je nog kan vertrouwen.' zei ze toen zacht, haar ogen stonden nog steeds op zijn gezicht gericht. Ze hoopte dat hij het zou begrijpen.

Jay keek verdrietig en zei zachtjes:' zeg me dan alsjeblieft hoe ik je vertrouwen terug kan winnen.' hij zou er alles voor doen, echt alles. het maakte hem op dit moment niks meer uit, hij wilde haar gewoon terug. hij beet op zijn lip terwijl hij met een smekende blik naar haar keek. hij wreef zachtjes met zijn duim over haar hand. nu zou hij het liefst gewoon in huilen uitbarsten, op zijn knieen voor Kira gaan, als ze hem maar weer wilde.

Kira voelde zich schuldig tegenover Jay. 'Dat kun je niet. En je moet mij ook niet vertrouwen.' zei ze toen zachtjes. Ze beet op haar lip en keek naar de grond. Ook zij had fouten gemaakt. Ze had gvd zijn broer gekust en nu vroeg hij of zij hem weer kon vertrouwen. Waarschijnlijk zou Jay er snel genoeg achter komen wat er tussen haar en Tyler was gebeurd. Misschien was het beter als ze het hem zelf vertelde. Ze snapte zichzelf niet echt, ze liep boos te zijn op Jay omdat hij met een ander aan het flirten was geweest maar ondertussen had ze wel zonder pardon zijn broer gekust. Ze snapte het gewoon niet. Eigenlijk zou ze Jay nu gewoon moeten kussen, haar armen om hem heen slaan. Dat was hetgeen wat ze moest doen maar ze deed het niet, ze kon het niet.

Jay keek een beetje raar naar Kira, maar lachte toen. ' waarom zou ik jou nou weer niet vertrouwen? ' zei hij hoofdschuddend met een grijns op zijn gezicht. Maar toen hij zag dat het toch niet helemaal goed zat, keek hij weer serieus. Hij gaf een klein kneepje in haar hand om te vertellen dat ze door moest gaan. hij was toch wel nieuwsgierig, ook al wilde hij de waarheid misschien helemaal niet weten. maar hij wist wel zeker dat niks zijn gevoel voor Kira kon veranderen, daar was ze te lief voor.

Kira keek Jay recht aan. 'Het spijt me. Ik had het niet moeten doen.' fluisterde ze toen. Ze wilde niet dat hij boos zou worden maar ze moest het hem wel vertellen. 'Ik heb met Tyler gekust.' zei ze toen, haar stem was zo ontzettend zacht dat ze zich afvroeg of hij haar wel kon verstaan. Ze keek weer naar de grond. Haar ogen stonden vol tranen, ze wilde het gezicht van Jay niet zien, na wat hij net had gezegd was het duidelijk dat hij nog steeds van haar hield ondanks dat zij daaraan had getwijfeld, ze wilde zijn pijn niet zien.