Het vijvertje

Een grijns sierde Jay's gezicht al, omdat hij dacht dat het een grapje was. Maar toen Kira hem niet aan wilde kijken, stierf de grijns weg. Zijn ogen vulde zich met ongeloof en hij zei zachtjes:' dat is geen leuk grapje Kira.' hij wilde dat ze nu haar hoofd weer hief en hem lachend aankeek, omdat hij erin was getrapt. Hij kon het niet geloven, dat kon ze niet gedaan hebben. waarom zou ze dat doen, ze had er toch niets aan? tenzij... Jay's gezicht trok wat wit weg en hij kneep ongemerkt wat harder in Kira's hand. ze zou Tyler toch niet leuk vinden?

Kira keek Jay heel even kort aan. Ze zag zijn gezichtsuitdrukking en ze voelde gewoon hoeveel pijn ze hem had gedaan. 'Jay ik hou van jou.' zei ze zachtjes. Dat was waar. Ze hield van Jay. Ze wist alleen niet of ze Tyler leuk vond of niet, maar ze was er wel zeker over dat ze niet meer van Tyler kon houden dan dat ze van Jay kon houden. Het was verwarrend. Ze wilde Jay geen pijn doen, maar ze wilde ook niet dat Tyler pijn had vanwege haar.

Jay beet zijn kiezen op elkaar en keek met enige afschuw naar Kira. de tranen in haar ogen, de toon waarop ze praatte... het was voo rhem alleen maar bevestiging dat het geen grapje was. hij liet haar hand los, want hoewel ze zei dat ze van hem hield, het deed hem te veel pijn dat ze echt met Tyler had gezoend. oke.. hij had een beetje met een meisje zitten flirten, maar zoenen was heel anders en daar kwam nog bij dat hij het met een onbekende had gedaan, maar zij met zijn broer. ' hoe kon je dat nou doen?' zei hij met een gebroken stem en tranen in zijn ogen.

Kira keek naar de grond. Ze wist dat wat zij had gedaan vele male erger was dan wat hij had gedaan. 'Ik weet het niet, het gebeurde gewoon.' zei ze toen zachtjes. Het was gebeurd voordat ze er erg in had gehad. Ze voelde zich nog steeds schuldig over het feit dat ze ervan had genoten. Haar lichaam had op Tyler gereageerd en dat vond ze nog steeds slecht van zichzelf. 'Het spijt me Jay.' fluisterde ze toen. Ze keek hem weer recht aan. Haar ogen stonden vol tranen. Hoewel ze een paar minuten geleden nog had gezegd dat ze hem niet meer kon vertrouwen wilde ze nu niets liever dan dat hij haar in zijn armen zou nemen en het haar zou vergeven.

Jay kreeg een harde uitdrukking op zijn gezicht, alleen in zijn ogen kon je het verdriet zien. ' het spijt mij ook Kira.' zei hij bars. waarom had hij ooit gedacht dat hij een serieuze relatie met een meisje kon krijgen. iedereen wist dat hij dat niet kon, zelfs de meisjes die maar wat graag wat met hem wilde, die zagen hem alleen maar als object om populairder te worden of iets in die buurt. Kira was al net zo erg, eerst had ze hem gebruikt en nu zijn broer, het speet hem dan hij het niet had ingezien. ' misschien is het beter dan als je nu naar Tyler gaat' zei hij zachtjes.

Kira had wel door wat hij dacht, ze deed geen moeite om het te ontkennen, ze was niet zoals de huppels die alels en iedereen gebruikte, maar ze had Jay wel ontzettend slecht behandeld. 'Ik wil Tyler niet, ik wil jou.' zei ze toen zachtjes. Ze had Tyler helemaal niet willen zoenen, maar op dat moment was het gewoon wat ze nodig had gehad, ze had alleen op die manier Jay even kunnen vergeten.

Jay keek boos naar haar, al kon hij niet echt boos op haar zijn. ' dan had je dat eerder moeten verzinnen, voordat je mijn broer kuste' zei hij hard. tuurlijk hij wilde haar het liefst vegeven, maar hij kon het niet. Hij had het niet zo erg gevonden als ze met een of andere jongen die hij niet kende gezoend had, maar het deed gewoon echt pijn dat ze met zijn broer had gezoend. net alsof ze hem ermee wilde raken, al wist hij natuurlijk niet of dat zo was.

Kira haar onderlip trilde een beetje. 'Het was een fout. Het gebeurt nooit meer. Ik hou alleen van jou.' zei ze tegen hem. Haar stem was weer harder geworden en je hoorde duidelijk het verdriet en pijn erdoorheen. 'Ik vraag je niet om bij me terug te komen, dat verdien ik niet. Maar wil je alsjeblieft niet boos zijn op Tyler, hij kon er niets aan doen.' fluisterde ze toen weer. Ze wilde niet dat er door haar ruzie tussen twee broers kwam. Dat kon ze niet aan. Dat wist ze zeker.

' dat zie ik wel weer als ik hem tegenkom' zei hij, maar hij wist al zeker dat hij zodra hij Tyler zag boos op hem zou worden. het enige probleem was, hij was dan nu wel boos op hem, maar niet dat hij wilde vechten. maar Jay was bang dat zodra hij bij Tyler in de buurt was hij zijn woede niet kon bedwingen en dan alsnog met hem op de vuist ging. ' misschien is het maar beter als ik nu ga.' zei Jay voorzichtig en hij keek Kira aan. hij was boos, verdrietig en wanhopig en dan was het misschien maar beter als hij zich kon afreageren op iets.

Kira beet op haar lip. Ze wilde niet dat hij wegging. Ze wilde dat ze haar armen om hem heen kon slaan, hem kunnen kussen zonder dat er een probleem was. Ze wilde bij hem horen. Maar zijzelf had alles verpest. 'Misschien is dat beter ja, misschien wel...' fluisterde ze toen zachtjes. 'Wil je beloven dat je terug komt?' vroeg ze toen zacht, ze fluisterde en ze wist niet of hij haar kon horen.

Jay keek een beetje schattend naar Kira met een schuin hoofd bij de vraag. ' ik beloof dat ik het zal proberen.' zei hij voorzichtig zonder een emotie in zijn stem. Maar zijn ogen lieten alles zien, soms vervloekte hij ze daarvoor, maar soms was het ook verdomd handig. na een laatste blik op haar draaide hij zich om en liep weg over het pad richting de school.

Zijn woorden waren niet verzachtend, ze maakte geen dingen heel en dat vond Kira heel vervelend. Ze zakte tegen een boom aan en kroop in mekaar. De tranen stroomde geruisloos over haar wangen. Waarom had ze het hem moeten vertellen? Was het misschien beter geweest als ze niets had gezegd? Ze wist het niet en ze zou het ook nooit weten. Kira zat daar maar, wachtend op iets wat niet zou komen. Wachtend op iets wat onmogelijk was.

New
_____
Nikki zat op de schommel en ging langzaam heen en weer. Ze had op haar mobiel haar muziek aan staan. Het was toch rustig dus ze viel er niemand mee lastig. Ze keek over het meertje heen en liet de muziek door haar aderen heen stromen. Ze had eigenlijk wel zin om te dansen, alleen bleef ze zitten. Ze wist dat als ze wachtte, lang genoeg wachtte dat haar dansen door de hartstocht beter werd. En dat probeerde ze nu op te bouwen.Ondertussen dacht ze aan haar vertrouwde groep. De groep waar ze haar leven zo'n beetje had geleefd. Ze miste de vrijheid wel. Maar ze genoot ook van wat ze leerde op school.

Rustig kwam Evan naar het vijvertje toegelopen. Tot zijn teleurstelling zat er al iemand op de schommel, maar het maakte hem niet heel veel uit en hij liep nog een stukje door tot aan de rand van het vijvertje. Hij keek naar zijn spiegelbeeld en deed zijn haar iets beter. Hij keek opzij naar degene die op de schommel zat. ''Nikki.' Zei hij met een glimlach rond zijn lippen, hij kon niet ontkennen dat hij blij was om haar te zien.

Nikki ging zo ver op in haar muziek en gedachten dat ze Evan niet had zien aankomen lopen. Ze keek hem heel even recht aan en glimlachte toen breed. 'Hallo Evan.' zei ze met een glimlach tegen hem. Ze was eigenlijk nooit heel erg blij om iemand te zien maar ze moest toegeven dat ze het wel leuk vond om Evan weer te zien, maar waarschijnlijk gewoon omdat hij dezelfde passie deelde. Ze zette haar muziek zachter omdat hij behoorlijk hard had gestaan.

Evan glimlachte naar haar en ging aan de rand van het vijvertje zitten terwijl hij rustig naar haar omhoog keek. 'Hoe gaat het met je meisje?' Vroeg hij aan haar en ging op zijn rug liggen. Hij trok zijn benen op en keek toen toch naar de lucht. Hij was blauw, met een paar kleine verloren wolkjes. Hij luisterde even naar de muziek.

Kira keek Evan van bovenaf aan. 'Het gaat redelijk goed. Met jou?' vroeg ze toen aan hem. Het ging goed met haar, ook op school ging het steeds beter maar toch miste ze nog een aantal dingen van haar oude leven. Vooral de hechte vriendengroep miste ze al hadden ze nog wel steeds contact.

Evan glimlachte naar haar, dat vond hij fijn. 'Prima, druk voor mijn examens zo langzamerhand, maar het gaat wel goed.' Zei hij tegen haar. Ja, zijn examens begonnen, ook moest hij meer dansen, meer zingen. Hij moest zich nu ook meer concentreren op zijn begeleiding, want dat kon hij wel, maar hij had het lang niet gedaan. Hij zuchtte, hij moest zoveel doen.

Nikki glimlachte nog steeds een beetje. 'Mooizo.' zei ze met een glimlach. Ze schommelde nog steeds een beetje heen en weer en bleef Evan recht aankijken. Ze wist niet echt wat om te zegge nmaar de stilte was prettig vond ze zelf.

Oke hoe inspilloos sorry...

Evan draaide zich om op zijn buik en keek haar aan. 'Nog iets interessants gedaan sinds ik je niet meer gezien heb?' Vroeg hij aan haar en trok even een pruillipje om te laten zien dat hij dat jammer vond. Hij vond haar best leuk.

me too xd

Nikki grinikte toen ze zijn pruillip zag. 'kijk niet zon zielig.' zei ze grinnikend. 'Ik heb eigenlijk niet veel bijzonders gedaan. Een beetje gedanst en verder gewoon doen wat ik hier moet doen. Zei ze daarna.

Evan lachtte eventjes. 'Er valt hier inderdaad ook niet heel veel te doen.' Gaf hij toe en haalde een hand door zijn haren. Soms verveelde hij zich heel erg hier, dan had hij bijna niets anders te doen dan skaten, dansen of zingen. Hij zuchtte eventjes. 'Nu moet ik ook nog eens meer gaan studeren en oefenen.' Klaagde hij.

Nikki grinnikte. 'Ow wat heb je het toch weer slecht.' zei ze lachend tegen hem. 'Dat studeren is overigens wel erg, maar het oefenen is toch gewoon harstike leuk.' zei ze met een grijns. Zijzelf genoot altijd van de trainingen, nu wel. Eerst vond ze dat ze haar teveel afmatte maar nu vond ze het heerlijk om in een zaal te staan en heel erg hard haar best te doen.

'Jawel, maar ik moet veel oefenen. Want ik zing namelijk ook en soms zelfs met begeleiding.' Zei Evan zuchtend tegen haar. 'En ook nog dansen.' Zei hij. Hij vond het allemaal erg leuk, maar het was gewoon veel. Hij glimlachte even haar kant op en ging wat meer overeind zitten.

Nikki glimlachte. 'Pff dat is wel veel in een keer.' zei ze met een glimlach, zijzelf danste alleen. En dat was voor haar ook genoeg. Ze glimlachte een beetje en keek naar Evan, ze moest toegeven dat ze hem erg leuk vond, misschien wel leuker dan dat goed voor haar was.