Het vijvertje

'Ja, best wel. Maar het gaat me wel lukken.' Zei Evan redelijk zeker van zichzelf met een grijns om zijn lippen. Hij wist het natuurlijk nooit zeker en hij kon ook best gaan falen, maar hij was er wel goed op voorbereid. Hij keek met een glimlach naar Nikki. Ze was best een leuk meisje, ook mooi. Hij wist dat hij niet zo over haar mocht gaan denken, maar hij kon het niet laten. Even ging zijn blik over haar lichaam. 'Als ik niet slaag kan ik hier altijd nog gaan werken als congierge ofzo.'

Nikki grinnikte even. Ergens vroeg ze zich af of Evan een vriendin zou hebben. Als ze heel eerlijk was waren dat geen dingen die ze zichzelf normaal gesproken afvroeg. Ze was niet op zoek naar jongens. Niet op die manier in elk geval. Ze glimlachte even kort naar hem, ze merkte wel dat hij haar bekeek maar vond het niet erg. 'Je haalt het vast en zeker.' zei ze tegen hem. Ze wist zeker dat hij het zou halen, hij was ontzettend goed vond ze zelf.

'Ik hoop het. Anders ga ik dit jaar denk ik over doen, anders kom ik nergens als ik carriere wil maken.' Zei Evan tegen haar en keek weer weg van haar lichaam. Zo kijken kon best onbeleefd zijn en hij hoorde het ook niet te doen. 'Ben jij nog druk?' Vroeg hij aan haar. Hij wist eigenlijk niet in welk jaar ze zat.

Nikki schudde haar hoofd. 'Het valt wel mee.' zei ze toen. Ze was drukker dan normaal. Maar ze vodn het niet erg. Ze vond het eigenlijk wel fijn om gewoon telkens bezig te zijn. Zo kon ze ook niet nadenken over andere, moeilijkere dingen. Ze bleef nog steeds nar Evan, en de rest van zijn lichaam kijken. Ze kon het gewoonweg niet laten, en aangezien hij haar ook bekeek vond ze dat zij dat recht ook had.
______
eigenlijk moet er zo iets gebeuren...

Ja, als ze nou naast hem gaat zitten -wenkbrauwwiebel-
~

Evan knikte langzaam en glimlachte. 'Dan heb je mazzel.' Zei hij en zuchtte eventjes. Hij liet even zijn gedachten stromen over wat hij nou echt van Nikki vond en hij moest toegeven, dat was niet wat hij eigenlijk moest denken. Zijn gedachten over haar waren veel te positief en hij had het idee dat hij haar wel erg leuk vond. Maar dat kon niet, hij had Claire, hij hield van Claire. Hij beet op de binnenkant van zijn wang.

Nikki glimlachte. Ze werd een beetje gek van het heen en weer geschommel dus stond ze op en ging naast Evan zitten. Ze wist niet goed wat ze van Evan vond. Ze vond hem leuker dan een gewonen vriend, maar ze wist nooit of ze nu verliefd aan het worden was of dat het gewoon niets was in haar hoofd. En daarbij kwam nog eens dat ze het zichzelf niet kon veroorloven verliefd te worden. Dat wilde ze niet. Ze was gewoonweg tegen.

Evan keek naar haar toen ze naast hem ging zitten en glimlachte. Misschien moest hij niet zo kijken, maar hij kon er niets aan doen. Hij wist eigenlijk niet hoe Nikki over hem dacht, maar hij dacht wel dat hij wist hoe hij over haar dacht. En dat kon niet, dat was verkeerd en hij moest het eigenlijk snel uit zijn hoofd zetten, maar dat was best moeilijk. Zijn ogen gingen naar haar gezicht, haar lippen, haar ogen.

Nikki keek in de ogen van Evan. Haar blik verplaatste zich even naar zijn lippen en toen weer naar zijn ogen. In een impuls boog ze zich voorover en duwde haar lippen zacht op die van hem. Haar ogen hadden zich even gesloten. Na een minutje ongeveer boog ze weer naar achter en keek Evan recht aan en daarna naar de grond. Ze bloosde lichtjes, misschien had ze het niet moeten doen. Maar ze vond hem leuk al wilde ze dat niet toegeven.

Evan duwde Nikki niet weg toen ze hem kuste, hij had zelfs gemerkt dat hij haar even zachtjes had terug gekust. En dat vond hij nog het verschikkelijkste, dat hij haar had teruggekust. Hij kon dit niet maken tegenover Claire en ook niet tegenover Nikki. 'Shit.' Mompelde hij in zichzelf en zuchtte om zichzelf. Hij liet even een kleine glimlach zien, maar hij werd overspoelt met schuldgevoel.

Nikki had gemerkt dat hij terug had gekust, en dat maakte dat haar hart iets sneller ging kloppen maar dat ging al snel weer over toen ze hem het vloekwoord hoorde mompelen. Ze beet hard op haar lip en keek Evan recht aan, zonder een woord te zeggen omdat ze de stilte niet wilde breken. En ze wilde niet de reden weten waarom hij net het swoord had gezegd. Het wees niet echt op iets goeds.

Evan liet zichzelf naar achteren vallen in het gras en bedekte zijn gezicht met zijn handen. 'Het spijt me. Ik had je niet terug moeten kussen.' Zei hij zachtjes en beet nog harder op zijn lip, zodat hij bloed begon te proeven. 'Het spijt me.' En nu had hij het niet alleen tegen Nikki. Ook tegen een denkbeeldige Claire die hem zou kunnen haten om dit, die hem dit zo kwalijk zou nemen en die hij niet kwijt wou. Hij had het gevoel dat hij alles nu verpestte. Alles.

Nikki slikte even en keek naar Evan. Het was misschien fout maar ze wilde zijn lippen nog eens voelen, alleen door zijn reactie kon dat niet. Dat zou fout zijn. 'Het maakt niet uit.' zei Nikki toen zachtjes. Ze keek naar Evan. Ze bleef naar hem kijken, het was alsof haar ogen zijn gezicht en de rest van zijn lichaam niet los wilde laten.

Liam zette met een plof zijn tas in het gras. Hij viste zijn iPod boxjes eruit en zette de boel aan. Hij ging staan en pakte zijn trompet. Hij was hierheen gekomen omdat het hier rustig en stil was. hier kon hij lekker spelen zonder dat mensen binnen zouden vallen. En als die dat deden hielden ze hun kop tenminste. Hij glimalchte toen de muziek begon. Het was het liedje 'sorry' van kyteman. Heerlijke muziek. Aleen wat nu speelde was een versie zonder trompet. want de trompet speelde Liam. Hij glimalchte en zette op het juiste moment het instrument aan zijn lippen en begon te spelen.

https://youtu.be/aeuQROewRVY

Het was niet sneaken, zelfs al wist Loki bijna 99% zeker dat Liam niet wist dat hij hem van achter benaderde. Hij was zo geconcentreerd op het geruisloos zijn, dat hij het liedje dat Liam speelde pas herkende toen hij zich achter hem in het gras had laten zakken. Hij glimlachte, mooi liedje. Hij besloot stil te blijven en te wachten tot Liam hem zelf op zou merken.

Rustig en nog altijd min of meer geruisloos haalde hij een stel boeken uit zijn tas, en even later concentreerde hij zich half op zijn huiswerk wiskunde en nog altijd half op de prachtige muziek van Liam.

Toen hij klaar was met spelen ging hij weer zitten. Hij liet zijn mp3 spelen gewoon aanstaan. Nu wam er nog meer muziek van kyteman uit de boxjes. Hij vond het geweldige muziek. Hij pakte de bijbehorende koffer en borg zijn trompet weer op. Hij wilde niet dat hij zou beschadigen. Nu pas keek hij rond. EEn groepje bomen, Loki, mooie rode bloemen en de vijver.....wacht, Loki.... Hij glimlachte 'Loki, wat vond je? Was ik heel afschuwelijk'

Loki glimlachte, maar keek pas op van zijn werk toen hij die verschrikkelijke *beeep* som af had. "Kyteman is altijd goed, en beter als het live gespeeld word." En natuurlijk het allerbest als het door jou gespeeld wordt, maar dat laatste zei hij niet hardop. Wel gaf hij Liam opnieuw een vrolijke glimlach.

Liam glimlachte en ging naast Loki zitten "IUk heb goed nieuwe, mijn beste" hij ging rechtop zittne emt een grote grijns "Ik en Sean hebben het goedgemaakt. Hij heeft sorry gezegd en ik heb hem al het gedoe vergeven" het geluk hiermee straalde practisch van Liam af. "Ik begon 's avonds al eenzaam te worden" hij glimalchte vrolijk. Hij verwachtte dat Loki wel wat wist ovr de tweeling. In het begin, toen ze net nieuw waren, werd er wat geroddeld over eht feit dat ze hun bedden tegen elkaar hadden geschoven en dus samen slaapten. Maar doordat ze alle andere mensen dan de ander haddne genegeerd voor lange tijd was de lol van het roddellen eraf.