Het vijvertje

June luisterde naar het deuntje dat het meisje speelde en ze herkende het. 'You with the sad eyes. Don't be discouraged, oh, I realise. It's hard to take courage, in a world full of people..' Begon ze zachtjes, maar wel hoorbaar te zingen. Ze bleef gewoon zo staan, twijfelend of ze naar het meisje moest toelopen, erbij moest gaan zitten. Maar dit staan kon best, ze keek nu weer naar het meisje en keek hoe ze speelde.

Lucy keek op naar het meisje, maar bleef onverstoorbaar doorzingen. De blik in haar ogen was iets vriendelijker en rustiger te worden. Omdat ze aan het spelen was en omdat ze het leuk vond dat het meisje meezong. Ze had een prettige stem om maar te luisteren en kende de tekst goed. Haar vingers bleven soepel over de snaren glijden, het koste haar bijna geen moeite. Het was ook niet zo'n moeilijk liedje.

Uiteindelijk besloot June om naast het meisje te zitten. Een klein stukje van haar af, dat wel, met haar knieën opgetrokken en haar armen eromheen geslagen. Ze zong het liedje verder mee. 'And i see your true colors, shining through. I see your true colors, and that's why i love you.' Zong ze de tekst van dat stukje. Geweldig liedje was het, soms wou ze dat alle mensen zo dachten en alles zo zagen. Maar dat kon natuurlijk niet.

Lucy bleef doorspelen en miste geen enkele noot, ze speelde dit liedje best vaak. Uiteindelijk sloeg ze het laatste akoord aan en wachtte tot de klanken wegstierven. Pas toen het geluid compleet weg was draaide ze haar hoofd en glimlachte ze naar het meisje. Ze had het fijn gevonden muziek met haar te maken, even had het geleken alsof ze het over haar had. Maar dan kon natuurlijk niet, ten eerste kende ze haar niet en ten tweede waren haar kleuren niet mooi.

June keek met een glimlach naar het meisje. 'Ik ben June.' Stelde ze zichzelf aan haar voor en leunde met haar handen op het gras, waarbij ze een blik naar het vijvertje wierp. De zon weerkaatste erop en het was een mooi gezicht. 'En jij bent?' Vroeg ze aan haar. Het muziek maken was leuk geweest, ze vond het altijd leuk om muziek met mensen te maken. Duetten zingen was leuk, maar ook liedjes die geen duet waren, kon je samen zingen.

"Lucy." Ze fluisterde het bijna, om het bijna magische gevoel van net te verstoren. Maar ook omdat ze zichzelf weg voelden glijden en ze wist dat dit alleen maar versterkt zou worden door hard geluid. Ookal kwam het dan van haar. Gelukkig was het niet druk bij de vijver. Als het dat wel was geweest was ze waarschijnlijk weggerend en een plek opgezocht waar ze alleen kon zijn.

'Aangenaam.' Zei June met een glimlach tegen Lucy en trok haar benen op, waarna ze met haar hoofd op haar knieën steunde. 'Je speelde mooi.' Complimenteerde ze het meisje, naar het vijvertje starende. Het was mooi, daarom kon ze haar ogen niet echt afwenden. De zon die in het water weerkaatste, de weinige eendjes die erin zwommen, maar wat wel heel schattig was.

"Dankje," Lucy vond het nog steeds leuk complimentjes te krijgen van medeleerlingen. Dat vond ze op de een of andere manier fijner dan van docenten. "Je zingt ook goed." Ze maakte al niet vaak met andere mensen muziek, laat staan dat er iemand bij haar muziek zong. Nee, als er iemand werd gezocht om begeleiding te geven zochten ze wel iemand die wel normaal was.

Als een klein kind zat Trinity met blote voeten op de schommel. Ze had haar hooggehakte pumps enkele minuten geleden al argeloos uitgetrapt, nu lagen ze doelloos midden in het grasveld. Het was een grappig contrast doordat ze glanzend zwart waren in het frisse groene gras. Al was rood leuker geweest. Een beetje doelloos schommelde Trinity heen en weer, wonderbaarlijk had ze een boek in haar hand. Een schoolboek zelfs. Heel voorzichtig probeerde ze er in te lezen, om te kijken of de amerikaanse geschiedenis haar intresseerde. Niet dus.

Oz liep kalm als altijd over het buitenterrein. Het heerlijke van stagiair zijn was dat hij gewoon wat lessen kon skippen en enkel aantekeningen moest maken van lesmethoden, terwijl alle leerlingen altijd present moesten zijn. Als het aan hem had gelegen had Oz iedereen vrij gesteld van saaie lessen in lokalen, maar juist het praktische werk aan de gang gezet. Iedereen moest dan zelf maar uitzoeken hoe hij zijn dag in wilde delen. Natuurlijk zouden er dan wel bepaalde richtlijnen zijn zoals dat de muzikanten met muziek moesten bezig zijn en de dansers, tja..met dansen. Nog nadenkend over zijn eigen ideeën beende Austin voort totdat hij plots bij een schommel aankwam. Met opgetrokken wenkbrauwen en een lichte glimlach keek hij naar het meisje dat erop zat. Ze had hem nog niet gezien en keek wat ongeïnteresseerd in haar boek. Waarschijnlijk zou ze zoiezo niet weten wie hij was aangezien Oz nog maar net als stagiar op het FH werkte, dus kon hij haar rustig benaderen. Eens kijken waarom dit aantrekkelijke..oh wacht, nee dat mocht niet meer met zijn nieuwe werk, nee..eens kijken waarom dit MEISJE had besloten om te spijbelen, want zover Oz wist zou zij eigenlijk in de les moeten zitten. Met een nonchalante houding ging hij voor haar staan en blokkeerde het zonlicht voor haar. "Leuk boek?" begon hij op vrolijke toon terwijl de lach zich iets verbreedde op zijn gezicht.

Trinity keek op toen er een schaduw over haar heen viel, van wie of wat het ook was. Het was een welkome afwisseling van de grauwe stof die ze probeerde te lezen. Wat maakte het haar uit dat Washington de eerste president van Amerika was, ze had sowieso geen idee waarom ze de amerikaanse geschiedenis wel zou moeten leren, maar de Franse gewoon niet hoefde te leren. Eigenlijk zat er sowieso geen logisch gevolg op waarom geschiedenis geleerd moest worden, niemand die er wat aan kon veranderen en je kreeg toch altijd te horen dat je in de toekomst moest kijken? Met een overdreven verveeld gezicht keek ze naar de jongen die voor haar stond "Niet bepaald." verzuchtte ze. Al verscheen er al snel een nieuwsgierige blik in haar ogen toen ze doorhad wat voor iemand voor haar stond. Als ze nu met een groepje vriendinnen gestaan had, had ze waarschijnlijk gefloten, maar als je alleen stond was het gelijk zo belachelijk. Een kleine bewonderende blik was van haar gezicht te lezen. Nu had ze een rede om het boek tenminste weg te doen. Gelijk klapte ze het boek dicht "Interesse?" vroeg ze droog terwijl ze het boek naar hem uitstak "Perfect tegen slaapproblemen, na twee bladzijdes slaap je geheid."

Oz keek glimlachend naar het meisje die zijn vraag beantwoorde. Ja, dat had hij al zo ingeschat. Zijn ogen richtten zich op het boek dat ze naar hem uitstak. Aha, de Amerikaanse geschiedenis, nu kon hij zich pas echt voorstellen hoe zij zich moest voelen aangezien hij als Australiër er ook bar weinig aan gevonden had om dat te kennen. "Nee, dank je. Ik weet er genoeg van inmiddels en slapen lukt prima." antwoordde hij even droog en liet zich op de grond zakken. Mooi, ze wist blijkbaar dus nog niet wie hij was dat maakte het voor hem wat makkelijker en leuker om een gesprek te voeren. Oz plukte een grashalm, wreef hem schoon en stak die in zijn mond. Ondertussen zorgde hij ervoor dat zijn ogen geen seconde van het meisje af gingen en de glimlach op zijn gezicht bleef. Tuurlijk, hij wist de regels: geen relaties met leerlingen, maar een beetje flirten kon geen kwaad toch? "Ik vraag me trouwens af waarom je die stof überhaupt zou lezen. Een meisje zoals jij heeft toch zeker wel iets beters te doen?" vroeg Austin ineens nieuwsgierig, doelend op het feit dat zij niet in de les was en om haar een soort te complimenteren. Oz stelde zich expres nog niet voor, voor het geval zijn naam hem voor was geweest en zij hem daardoor alsnog kende. Hierin bedoelde hij niet alleen zijn reputatie als stagiair, meer zijn reputatie toen hij nog leerling was op het FH. En die reputatie zei genoeg..

Trinity lachtte en schudde wat met haar haarbos "Eindelijk iemand die me begrijpt." zei ze met een overdreven zucht. Ze tilde een blote voet op en legde deze op haar rechterbovenbeen. "En wat doe jij hier tijdens de les?" vroeg ze toen nieuwsgierig. Ze kende hem niet als leraar, eigenlijk kwam hij haar sowieso niet bekend voor. Misschien was hij nieuw dit jaar of iets dergelijks, want anders was hij haar zeker opgevallen. Met een klein charmant glimlachje keek ze naar hem. Al zat ze nog steeds op de schomel, ze kon hem helemaal in zich opnemen. Het idee dat hij leraar was op deze school, al was het een inval leraar of stagair, was nog helemaal niet bij haar opgekomen. Daar zag hij er veel te goed voor uit in haar ogen.

Oz grijnsde en staarde voor een ogenblik naar de grond. Goeie vraag: wat deed HIJ hier eigenlijk tijdens de les? Zou hij dan maar zeggen wie hij was of een stille hint geven? Oz koos voor de stille hint. "Ik..mág soms een les skippen, in tegenstelling tot anderen." Austin keek weer op en lachte naar het meisje. Kleine kuiltjes verschenen in zijn wangen. "Maar vertel eens: hoe heet je eigenlijk? Ik probeerde al een naam te bedenken, maar ik kan je gewoon niet goed inschatten." Oz zette een onschuldig gezichtje op toen hij op antwoord wachtte. De grashalm gleed van kies naar kies en bleef in even in zijn mondhoek hangen.

-------------
ik moet zo gaan, trainen -_-
gaan we later verder, okee? ;D

ofcourse =] veel succes met trainen ^^
Een jaloerse blik ging naar de jongen die vertelde dat hij af en toe een les mocht skippen, haar blik zei zoiets als; dat wil ik ook. Maarja je kon niet alles hebben, en tot nu had ze nog weinig last ondervonden van het lessen skippen. Een kwestie van goede smoesjes en een smeekverhaal ophangen van dat het nooit meer zal gebeuren. Al wist ze natuurlijk dat ze het zo niet lang meer zal redden, ooit zouden leraren elkaar op de hoogte brengen en komt de aap uit de mouw. Tot nu toe zou ze nog maar van de vrijheid genieten. "Probeer eens te gokken." zei ze uitdagend, het was altijd leuk te weten wat jongens verzonnen. Haar blik werd getrokken naar het grashalmpje dat zonder twijfel ontzettend sexy tussen zijn lippen rolde.

Claire liep langs het vijvertje en ging in de schaduw van een paar bomen zitten. ze pakte uit de tas die ze droeg haar ipod touch met oortjes. ze stopte de oortjes in haar oren en zette een rustig muziekje op. ze wilde even relaxen en wat nadenken, voordat ze weer naar de les moest. ze sloot haar ogen terwijl ze met haar rug tegen een boom aanzat.

Marina stapte geïrriteerd over de hoeveelheid benen. Ze was gekomen voor een beetje rust, niet om te tellen hoeveel benen er in de school waren. Toen ze uiteindelijk, ze had moedig standgehouden, viel over een paar benen, was ze iets geïrriteerder dan daarvoor. Ze kon zichzelf niet kwaad krijgen, daarvoor was ze iets te verliefd. Om niet te hoeven zeggen dat Marina bijna een slaaptekort had. 'Héé,'kwam er vermoeid uit.

Claire schrok op toen er iemand over haar benen struikelde. ze keek naar het meisje dat over haar benen was gevallen en stond snel op om haar te helpen. 'gaat het wel?' vroeg ze bezorgd kijkend. ze was even vergeten dat ze hier voor haar rust kwam en hielp haar overeind.

'Het gaat wel, hoor,'zei Marina. 'Sorry,'flapte ze eruit. Als zìj beter had uitgekeken, was het niet gebeurd. Waarom was Marina toch een clown als het ging om niet-vallen. Ze viel vaak, wat behoorlijk irritant was.

"Gokken?" Oz grijnsde en pakte de grashalm tussen duim en wijsvinger. "Hm, daar ben ik zeer slecht in." Austin ging op zijn rug in het gras liggen. Het water van de vijver bevond zich vlak naast zijn hoofd. "Kom dan eens wat dichterbij, dan kan ik je beter bekijken." mompelde Oz binnensmonds en keek vanaf de grond naar het meisje. "Of past je naam niet bij je uiterlijk?" Voor een ogenblik staarde hij naar de blauwe hemel. Het was een prachtige dag en het zonnetje scheen ook heerlijk warm.

Claire glimlachte en zei:'het maakt niet uit hoor' ze ging weer zitten en keek naar haar op. 'ik ben Claire.' zei ze vriendelijk. ze plukte even aan haar zachtroze rokje. ze had erboven een lange mouwenshirt met bloemetjes en op haar hoofd stond dezelfde zachtroze kleur pet.

http://lookbook.nu/look/989587-The-meteoroid-is-a-stone-that-s-devoid-of-the-fire-that-propelled-it-to-thee

'Marina,'zei Marina. -Ik blijf dat stom klinken vinden Ô_Ô- Oftewel: Hallo, ik ben Marina Alison Shelfe, leuk je te ontmoeten. Marina wa er niet helemaal bij met haar gedachten, ze was nogal verstrooid.

"Dat is een goede vraag." zei Trinity terwijl ze zich van de schommel liet glijden, op haar tenen liep ze over het gras dat haar voeten kriebelde. Naast Oz liet ze zich in het gras zakken. Het was heerlijk weer, eigenlijk mocht je met dit weer niet verplicht worden om in een lokaal te gaan zitten, dacht ze in een vlaag met medelijden voor haar medeleerlingen die wel in het lokaal opgesloten waren. "Probeer maar eens." ze was benieuwd of hij ook 1 van de vele was die aan de hand van haar Franse accent op het verkeerde been gezet werd. Al hield ze het niet bij, ze dacht dat de meest gegokte naam Medeleine of Melanie geweest was. Met een uitdagende glimlach plukte ze was gras en liet dit over haar blote tenen vallen.

Oz draaide zich op zijn zij zodat hij het meisje goed kon zien. Zijn hoofd steunde op de hand waarvan de elleboog op de grond rustte. "Oké, eens even zien." Het meisje had een Frans accent, dus dat kon een hint zijn, daarentegen had Oz een overduidelijk Australisch accent maar was zijn naam daardoor nog niet zo makkelijk te raden. "Mag ik de eerste letter weten..of is dat niet toegestaan?" Austin streek even met zijn hand door zijn haren en voelde de koele wind erdoorheen trekken. Het was echt een prachtige dag en hij zou zich waarschijnlijk wel gaan vermaken vandaag.

"Niet toegestaan." zei Trinity met een qausi streng gezicht, al was acteren nooit haar sterkste punt geweest. Ze krulde een lokje haar rond haar wijsvinger terwijl ze met haar andere hand op het gras steunde. "Let's try." weer keek ze hem uitdagend aan. Ze was benieuwd waar hij mee aan kwam zetten, het was nog nooit gebeurd dat iemand het geraden had. Wat eigenlijk ook niet bepaald gek was, er waren duizenden namen op de wereld en dan precies de goede raden. Ze zou er bang van worden. Voor enkele seconden werd haar blik getrokken naar haar zwarte pumps die nog steeds in het gras lagen, maar al snel werd haar blik weer door Oz getrokken. Met een glimlachje bleef ze naar hem kijken terwijl de zon met zijn warme stralen haar huid verwarmde.