Het vijvertje

'Ik dans. En kom nu niet ermee af dat je dat al dacht, want dat ken ik al,'zei Marina met ene klein lachje. EN dat laatste meende ze serieus. Elke keer kreeg ze te horen; Dat dacht ik al, je leek er me al iemand voor. OP den duur begon dat op haar zenuwen te werken.
--
Ik ben even weg.

Raf haalde zijn schouders op. "Ik probeer niet zoveel vooroordelen te hebben." Hij dacht even na voordat hij er iets aan toevoegde. "Bij mij verwachten ze ook niet dat ik zing, en vinden ze me veel ouder lijken." Hij glimlachte, hij kreeg een idee. "Schat eens, hoe oud ben ik?" Hij was benieuwd hoe oud hij dan wel geschat werd. Hoewel hij zich kon voorstellen dat hij ouder leek was hij zelf niet anders gewend. Misschien leek iedereen uit de buurt waar hij vandaan kwam wel ouder dan zij waren.

'Zestien?'Gokte Marina. Ze voelde dat ze er ver naast zat, en hoopte maar dat hij niet achttien was, of zo. Dan zou ze echt rood worden. 'Zit ik er ver naast?'Vroeg Marina nieuwsgierig. Ze kon niet geweldig goed leeftijden schatten. Ze wist nooit of ze op het uiterlijk of innerlijk moest afgaan.

"Helemaal niet, ik ben vijftien." Raf glimlachte licht, misschien overdreven de andere mensen of misschien kon Marina gewoon heel goed leeftijden schatten. Al kon hij wel begrijpen waarom andere hem ouder schatten. Hij had er immers genoeg voor meegemaakt. Van iemand had hij gehoord dat er iets hards in zijn ogen zat. Meteen toen dat gezegd was wist hij wanneer dat in zijn ogen was gekomen.

'Yay, maar één jaar. Een wonder voor mij,'zei Marina. Ze wist dat ze slecht was in namen, maar dat ze leeftijden kon schatten, was nieuw voor haar. Ze zou het onthouden, hoopte ze in ieder geval. Ze lachte vriendelijk naar Raf.

Raf glimlachte licht. "Hoe oud ben jij?" Het kon hem eigenlijk niet zo heel veel schelen, wat zou hij er namelijk mee moeten. Maar het leek hem wel zo aardig en hij moest het gesprek natuurlijk op gang houden.

'Zeventien, een week geleden geworden,'zei Marina met enige trots. Ze was zeventien en zeven dagen, mooi getal, mooi getal. Zelf vond ze van zichzelf dat ze er helemaal niet uitzag als zeventien, eerder als vijftien. 'Hoeveel schatte je?'Vroeg Marina voor de vorm.

Raf haalde zijn schouders op. "Ik had niet geschat en om het nu nog te doen in oneerlijk." Zelfs onmogelijk vond hij. Waarschijnlijk was hij ook slecht in leeftijden schatten omdat hij gewend was dat iedereen er ouder uitzag dan hij of zij was. In zijn buurt was het noodzaak snel op te groeien.

'Op zich wel ja,'zei Marina, al snapte ze niet enorm goed of achteraf schatten wel oneerlijk kon zijn. Je kon toch je eerste indruk zeggen? Ze sprak het niet hardop uit, en gooide het, alwéér, over een andere boeg. 'Buiten zang, wat zijn je hobby's?'

Goede vraag dacht Raf. Sinds hij hier op school kwam was school haast het enige geweest waar hij mee bezig was geweest, en in zijn oude leven was geen plaats voor hobbies geweest. Kom op, dacht Raf, ik moet toch hobbies hebben. "Ik vind klimmen wel leuk." Hij dacht aan het plezier van via regenpijpen daken op klimmen. Maar hij wist niet of het echt een hobby was.

Toen Mara haar koffers in de slaapzaal had neergezet bij een bed achterin besloot ze om naar buiten te gaan. Ze wandelde een zandpad op en kwam uit op een prachtige plek, vol bloemen en een heldere vijver. Er zaten al een paar mensen. Mara plofte neer tegen een boom en keek naar de eendjes en de andere mensen.

Er was nog een jongen en een meisje. Ze waren wat aan het kletsen maar het zag er niet echt uit als een vloeiend gesprek.

'Klimmen, lijkt me leuk als je het wél kan. Waarop klim je?'Vroeg Marina die zichzelf belachelijk vond; Het was net een kruisverhoor. Maar over zichzelf praten, vond ze moeilijk, dus nam ze er vrede mee. Uit haar ooghoeken zag ze een bruinharig meisje dat naar hen keek. Ze kon haar niet plaatsen en kwam tot de conclusie dat ze nieuw was.

Raf aarzelde, hij wist niet wat te antwoorden. "Van alles." Kon het nog vager vroeg hij zichzelf geïrriteerd. Maar ja, nog altijd beter dan: 'Huizen om aan boze winkeleigenaars te ontsnappen omdat we net wat hebben gestolen', dacht Raf. Nee, dan was vaag nog altijd beter dan de waarheid. Hij volgde de blik van Marina en zag een meisje. Hij glimlachte vriendelijk naar haar. Misschien wilde ze wel meepraten in hun 'gesprek'.

'Ken jij haar?'Vroeg Marina. Het meisje had lange bruine haren en Marina stelde vast dat het gewoonweg knap was. Plots voelde Marina een bijna dwingende opwelling:'Hé, meisje. Hoe heet jij?' Marina schrok van zichzelf, sinds wanneer was ze impulsief? Ze liet het niet merken en keek naar het meisje.

Raf schudde zijn hoofd, hij had het meisje nog nooit gezien. Maar dat gold voor de meeste mensen op deze school. Of hij had ze wel gezien maar was ze meteen weer vergeten. Hij trok een wenkbrauw op toen hij Marina hoorde roepen. Raf had wel door dat ze het goed bedoelde maar de woordkeuze liet het een beetje onbeleefd klinken vond Raf. Maar ja, hij was nou niet echt een gentleman.

'Wat staan je wenkbrauwen plots hoog,'zei Marina toen ze hem zo zag. Ze had door dat ze niet meteen de beste nadenker was, maar op dit moment kon dat haar niet enorm veel schelen. Je moest toch ooit het ijs breken?

Raf schoot in de lach, half omdat hij het een grappige opmerking en half omdat ze dan hopelijk geen antwoord verwachtte. Hij kwam tot de conclusie dat zijn halve-neplach best echt klonk. Hij stopte langzaam met lachen en grijnsde naar Marina.

'Oké, dat was half gemeend bedoelt, hoor,'voegde ze er droog aan toe. Ze bleef kijken naar het nieuwe meisje en had haar écht nog nooit gezien. Ze had geen flauw idee of ze überhaupt haar wel had gehoord, al was dat niet enorm moeilijk.

Lucy zat in het gras en streek met haar vingertoppen over een bloem. Haar mandoline hing had ze zoals altijd bij haar al lag hij nu naast haar in het gras in plaats van dat hij op haar rug hing. Haar grote bruine ogen gleden over de bijna perfecte bloem. Een bloemblaadje was een beetje omgebogen maar dat vond Lucy alleen maar fijn, de natuur was niet perfect, maar wel mooi. Daarom hield Lucy er van, de natuur accepteerde haar ook gewoon en behandelde iedereen gelijk.

June zat op de schommel, een van haar favoriete plekjes van de school. Ze schommelde maar zachtjes heen en weer. Haar schoenen waren uit, haar haren zaten los en ze had een simpel wit jurkje aan. Ze keek naar de mensen die er zaten, het was rustig en haar ogen gingen eigenlijk naar een meisje die daar zat. Ze bekeek haar, zoals ze gewoon mensen bekeek. Het was niet echt onvriendelijk, ze was gewoon benieuwd hoe iedereen eruit zag en hoe iedereen was.

Lucy voelde een blik op haar gericht. Haar hoofd ging omhoog en haar ogen ontmoetten die van het meisje op de schommel. De ogen van Lucy straalde een vreemde emotie uit, of eigenlijk was het geen emotie. Toch leken ze heel veel te zeggen, het was absoluut geen vriendelijke blik maar echt boos zou je het ook niet kunnen noemen. Lucy plukte voorzichtig, haast teder, de witte bloem zonder haar blik af te wenden.

Het meisje keek June ook aan, en June kon niets anders doen dan maar even een glimlach te laten zien. Dat ze het niet raar bedoelde om naar haar te kijken. Uit beleefdheid keek ze dus ook even weg en haalde een hand door haar haren. Ze zuchtte even en zorgde ervoor dat ze net ietsje harder ging schommelen, zodat ze boven het water kwam. Dat vond ze altijd geweldig om te zien. Maar ze keek nu terug naar het meisje en deed haar mond open om iets te zeggen.

Lucy zag wel dat het meisje glimlachte, maar waarom was haar onduidelijk. Ze bleef haar aanstaren met de lege maar toch zo doordringende blik. Wat Lucy niet wist dat veel mensen zich ongemakkelijk voelde onder die blik. Haar vingers sloten zich om de bloem en wende haar blik af. Teder streek ze over het niet-perfecte blaadje. Voorzichtig stak ze de bloem in haar haar. Hij stak mooi af vergeleken met haar zwarte haar en rood-bruine huid.

De schommel minderde vaart en June wist niet waarom het meisje haar zo... bijna hard en vol betekenis aankeek. Maar ook een beetje afwezig en leeg. Ze haalde langzaam haar schouders op en haar blote voeten landde zacht op het groene gras. Ze stapte in haar mooie schoenen, ze waren slipper achtig, maar met een hak. Het witte jurkje swierde even om haar heen en ze stopte de schommel helemaal met haar linkerhand.

Lucy lette alweer op het meisje want ze had haar hand om de hals van haar mandoline gesloten. Alsof het het kostbaarste ter wereld was tilde ze hem op en begon erop te tokkelen. Ondertussen zocht ze naar een liedje om te spelen. Haar vingers begonnen met het spelen van true colors. Ze vond het een mooi liedje, ook de betekenis vond ze prachtig. Soms, heel soms, wenste ze dat er iemand op die manier naar haar zou kunnen kijken.