De oude treurwilg

NEW

Ethan zat met zijn rug tegen de boom met zijn schetsboek op schoot. de capuchon van zijn hoodie was zo ver mogelijk over zijn hoofd getrokken. Hij had er even echt geen zin meer in. op het papier voor hem was een prachtige tekening. Het was een lichtjes golvend pad van pianotoetsen dat in de lucht hing. de ruimte eromheen was helemaal zwart. Helemaal ´achterin´ waar het pad eindigde zat een menselijk figuur met zijn benen over de rand. Hij miste haar. Hij miste M. En hij wist dat het zijn domme schuld was dat ze hem neit wilde. Al was eht al een verassing dat ze hem ùberhaupt ooit als vriendje had gewild

Noelle keek naar de grond terwijl ze verderliep richting de boom, de treurwilg. Ze had daar vaak gezeten, het was een goede plek om rustig na te denken. Ze walgde van zichzelf en had nog steeds spijt van dat ze zich gesneden had. Maar ze kon het niet tegenhouden. Ze liep verder en keek pas op toen ze vlak voor de boom stond. Er zat een jongen tegenaan en Noelle bekeek hem eventjes.

Ethan merkte niet dat hij geobserveerd werd door een meisje. Hij had geen zin meer in deze tekeing en sloeg hem open bij een leeg blad hij begon een beetje onoplettend te tekenen, maar toen hij doorhad wat hij aan het tekenen was scheude hij eht blad er meteen uti en vervrommelde het tot een prop en smeet eht van zich af. HEt was weer een portret geweesd van HAAR

Noelle zette een paar stapjes naar de boom toe. 'Mag ik erbij komen zitten?' Kwam de vraag zachtjes over haar lippen. Ze ging al naast hem staan, maar als hij wilde dat ze weg moest, dan zou ze gaan. Mensen wilde haar nou eenmaal niet graag in hun buurt hebben. Ze beet op haar lip.

Ethan knikte "Tuurlijk, als je dat wilt" zei hij zacht. hij legde het schetsboek naast zich neer en liet zijn hoofd naar achter leunen tegen de boom. Hij voelde zich rotter dan voor marina. Hij wist zeker dat hij niets meer zou kunnen schrijven. Niet nu zijn muze hem verlaten had. Hij sloot zijn bruine ogen. Die waren het enige aan hem wat echt kleur had. Zijn kleding was zwart, en zijn krullen waren zwart en zijn huid was bleek. Aleen de lidtekens bij zijn polsen waren witter.

Noelle knikte even naar hem, kon geen glimlach laten zien en ging naast hem tegen de boom aan zitten. Ze zuchtte en keek naar haar handen, ze had lange mouwen aan, maar ze voelde haar littekens, vooral de verse, erdoorheen branden. Ze zaten voor altijd in haar huid. Ze beet op haar lip en zuchtte, ze werd moe van zichzelf. Ze stroopte haar mouw een stukje op en streek over haar pols.

Ethan keek naar haar pols. Dat meisje had ook lidtekens. Hij stroopte zonder er echt over na te denken een van zijn eigen mouwen een stukje op en liet hem aan Noelle zien. "Ze zijn wel al ouder dan de jouwe, maar welkom bij de club" zei hij zacht. hij keek haar aan met zijn grote bruine ogen. Hij ag er geheel NIET opgewekt uit

Noelle keek naar zijn polsen en trok een gezicht toen ze in zijn ogen keek. 'Niet geheel iets om trots op te zijn, maar ik ben blij dat ik niet de enige ben.' Zei ze met een gedempte stem aan hem. Ze keek hem een beetje treurig aan en zuchtte. 'Ik weet soms echt niet meer wat ik met mezelf moet.' Zei ze.

Ethan zuchtte "Ach, zoals ik al zei, welkom bij de club." Hij zuchtte en liet zijn hoofd weer naar achter vallen 'Het is alweer een paar maanden terug dat ik een mes heb gebruikt. Ik gebruik nu gewoon twee keer zoveel schetsboeken, en ik mag geen mes meer hebben" zei hij zacht hij zette zijn handen naast hem neer. "Maar als je wilt praten ben ik er."

'Ik kan jammer genoeg niet altijd een drumstel bij me hebben.' Zei Noelle tegen hem terwijl ze naar haar voeten keek. Ze was blij dat ze weer iemand had om mee te praten. Praten was goed voor dr, ook al vond ze het moeilijk. Gelukkig hoefte ze het niet met psygologen of iets als dat. Daar zou ze al helemaal niet mee kunnen praten.

Ethan knikte "Tja, ik kan ook niet met een piano slepen" hij zuchtte "Maar een schetsboek wil wel mee, heb jij ook wat?"

Noelle keek even naar zijn schetsboek. 'Ik fotografeer, maar ik ben mijn camera nu vergeten.' Zei ze en trok een gezicht, ze werd ook nog vergeetachtig. Daarnaast had ze ook nog haar stem, maar ze was er niet zo zeker van of ze wel kon zingen of niet.

Ethan knikte en deed zijn mouw weer goed. Hij trok nog wat aan zjn capuchon, mar die ging er niet verder van over zijn hoofd. hij keek naar de kleien stukjes lucht die hij tussen de takken heen kon zien. "Ik ben al zo sinds de dood van mijn ouders" zei hij zacht. hij pakte zijn schetsboek weer en ging verder emt een random nog neit afgemaakte tekening. in dit geval het pianotoetsenpad

Noelle beet op haar lip. De jongen leek op haar. Ze knikte langzaam. 'Ik ook.' Zei ze zachtjes tegen hem en keek hem aan. 'Twee jaar nog maar.' Voegde ze eraan toe. Het was nog niet eens zo heel lang geleden dat haar ouders stierven. Ze zuchtte eventjes en leunde met haar hoofd tegen de stam van de boom aan.

Ethan knikte "Ook twee bij mij" dit was vreemd. beide speelden muziek en hadden een artistieke hobby, ze hadden alebei dezelfde soort lidtekens, en waren hun ouders in hetzelfde jaar verloren "Ook een auto-ongeluk?" vroeg hij zacht. Er was wat geritsel te horen voor een kleine zwarte schim tussen de takken doorschoot en op haar kleine zwarte kattepootjes naar hen toe kwam. Ze nestelde zich op Ethans schoot die haar gedachteloos begon te aaien

Noelle keek naar de kat op Ethans schoot en glimlachte, een lief diertje. 'Ja.' Zei ze zachtjes. Ze hadden veel gemeen. Niet alleen muziek was een overeenkomst, maar ook vlagen van hun verleden. Ze beet op haar lip en keek hem aan. Het was toevallig. 'Veel hetzelfde.' Zei ze tegen hem.

Ethan knikte. Niet alles was hetzelfde. Ze zou waarschijnlijk niet pas gedumpt zijn door het meest belangrijke in zijn leven tot nu toe. En op zo'n maniet dat hij wel wat mis gedaan moest hebben om het zo ver te krijgen. Hij voelde zich rot. Hij miste haar. Zo veel "Inderdaad veel hetzelfde" zei hij zacht. Al was haar kamer waarschijnlijk niet een groot schilderij. Hij streek de zwarte kat over haar hoofd "Dit is trouwens Liane" zei hij zacht.

Noelle keek met een glimlach naar de kat en streek even over haar vacht. 'Wat een lieverdje.' Zei ze en keek weer voor zich. 'En mensen proberen me te helpen, althans een iemand, maar ik heb het gevoel alsof ik hem alleen maar teleurstel.' Mompelde ze.

Ethan gliamlchte "Ze is inderdaad lief" de kat stond op van zijn schoot en nestelde zich op de school van Noelle. die had op het moment het meest een knufffel nodig "Zou je me willen vertellen waarom je hem teleurstelt? Of waarom je dat gevoel hebt?" hij keek haar vragend aan. Hij had zijn eigen helper-persoon ook teleurgesteld blijkbaar, want ze had het uitgemaakt.

Noelle haalde haar schouders op en aaide de kat. 'Loki doet heel lief en zo en hij neemt het me niet kwalijk. Maar ik heb laatst weer gesneden, terwijl ik gezegd had het niet meer te doen.' Zei ze tegen hem en keek hem eventjes kort aan. 'Maar ik was vooral teleurgesteld in mezelf.' Voegde ze eraan toe.

Ethan knikte "Wat bij mij hielp was gewoon geen messen meer aanraken en regelmatig met iemand praten over hoe ik me voel, of eht nu leuk is of neit. En het hielp. Ik heb al een paar maanden niet gesneden of suïcidale neigingen gehad, maar zoals altijd zal dat over een maand of zo weer veranderen en dan komen ze weer aanzetten emt de medicijnen" hij zuchtte

Noelle knikte langzaam. 'Praten is moeilijk. Voor Loki heb ik namelijk nooit andere hulp gehad, of medicijnen. De pleeggezinnen waar ik in zat, wisten niet dat ik die problemen had. Ik wist het prima te verbergen.' Zei ze tegen hem en kauwde op de binnenkant van haar wang. Ze dacht wel dat ze zou dichtklappen als ze echt met iemand moest gaan praten, behalve Loki of iemand anders die geen psygoloog of iets als dat was.

Ethan dacht even na "Kijk, ik ben neit bij een pleeg gezin geplaatst, in plaats daarvan ben ik naar de VS gekomen en leef nu bij mijn grootouders. Maar ik zit wel bij een psycholoog en heb sommige periodes medicijnen gehad" hij dacht even na "Praten is inderdaad lastig, maar als je zoiemand genoeg begint te vertrouwen word het makkelijker. Nu is ze een van de drie mensen die af en toe doorheeft waar mijn tekeningen over gaan. De derde is een schizofreen meisje dat hier op school zit" hij keek naar de bladeren boven hem "Speel je viool?" vroeg hij opeens uit het neits. Alle Violisten die hij kende hadden iets. een schitzofreen meisje, een stom meisje, een depri jongen en een over het paard getild joch.

Noëlle knikte langzaam. 'Je hebt wel gelijk. Misschien moet ik meer hulp zoeken.' Zei ze, bijtend op haar onderlip en kijkend naar haar handen. Op zijn vraag schudde ze haar hoofd. 'Nee, ik drum en zing.' Zei ze tegen hem en glimlachte. Drummen was haar passie en zingen was ook tof om te doen. Ze had wel eens op een viool gespeeld vroeger, maar dat was geen succes geweest. Het klonk toen verschrikkelijk vals.

Ethan glimlachte zwakjes, en de glimlach bereikte zijn ogen niet "Je had bij ons kunnen passen. Ik heb een depressie, Miriam kan niet praten, Lucy heeft schitzofrenie en little is zo egoistisch als mogelijk" hij keek haar kalm aan.