De oude treurwilg

Dana Elle schoot in de lach, ze had de vraag dus helemaal verkeerd begrepen,' Ik zit hier vanwege mijn piano spel wat jammer is want anders hadden we samen wat kunnen doen.' Ze lachtte vriendelijk en bekeek Lucy eens goed. Het was een mooi meisje en ze leek ook heel erg aardig. Ook al zou je op het eerste gezicht niet zeggen dat ze zo'n grote mond had. Maar Dana Elle weet ook wel dat je het bij Dana ook niet zou verwachten als ze zich een keer niet arrogant gedraagt.

"Jammer." Lucy kreeg niet vaak de kans met iemand muziek te maken. Ze tokkelde nog wat op haar gitaar, niet wetend wat ze moest zeggen. Ze voerde niet zo vaak gesprekken en haar gesprekstof was dus altijd al vlug op. Natuurlijk zou ze wat standaard vragen kunnen stellen, maar dat zou zo stom klinken. Lucy wilde graag een gesprek met Dana hebben maar dat zouden ze eerst wat moeten hebben om over te praten.

Dana Elle vond dat een best raar antwoord want zij kon er toch ook niks aan doen dat piano's gewoon te groot zijn om mee te nemen! Toch zou ze die opmerking maar niet maken want waarschijnlijk had ze het antwoord net als de vraag verkeerd begrepen.' Maar in welke klas zit je?' Ze keek Lucy vriendelijk aan, het was dan wel een standaard vraag maar goed alles was beter dan een pijnlijke stilte vond Dana altijd. Niet dat ze normaal de fel of de zin heeft om een gesprek te voeren.

"De derde," zei Lucy die dit soort vragen al had verwacht al vond ze het niet erg. Het zou alleen zo'n standaard gesprek worden dat je over een paar dagen al weer was vergeten. Maar het maakte haar allemaal niet zo heel veel uit. Het zou heel goed kunnen dat ze het gesprek zowiezo zou vergeten. Interessant of niet. Soms was het best vervelend maar ze was er ondertussen goed aan gewend.

Dana Elle wist dat ze eerder had gehoord dat mensen in de derde zaten,' Ohh dan zit je waarschijnlij bij Katty of zat die nou in de tweede ik weet het al niet meer.' Ze moest lachen om haar eigen vergeetachtigheid. Ze kon wel iedere formule van wiskunde of scheikunde opnoemen maar een simpele klas was ze alweer vergeten.' Maar agh ja ik zit in de vijfde. Wat deed jij hier eigenlijk? Het is nou niet bepaald de meest levendige plek en bijna niemand kent het hierzo.' Ze vond het altijd leuk om andermans verhalen te horen.

Lucy haalde haar schouders op, ze had bijna geen contact met de kinderen uit haar klas. Het was een soort ongeschreven afspraak. Wij laten jou met rust en jij laat ons met rust. Heel simpel. "Ik kom hier vaak om alleen te zijn." Ze streek bijna liefdevol over de boomstam. De boom was een soort van haar vriend geworden. Het was in ieder geval de plek waar ze vaak heen ging als ze zich niet goed voelde. En altijd was de boom daar, nooit liet hij haar in de steek en altijd luisterde hij naar haar verhalen. Lucy wist dat het niet normaal was, maar het was in ieder geval beter dan praten tegen iemand die niet bestond.

Dana Elle begon toen Lucy dat antwoord pas na te denken dat Lucy misschien ook wel alleen wilde zijn. Misschien moest ze maar weg gaan. Nee want anders had Lucy dat toch wel gezegd of niet? Opeens wat het voor Dana niet meer zo helder. Het begon een beetje voor haar ogen te duizelen van antwoorden. Ze moest zich snel vastgrijpen aan de boom anders was ze eruit gevallen. Misschien was ze wel helemaal niet welkom en was Lucy zo stil omdat ze helemaal geen gesprek wilde.

"Gaat het?" Vroeg Lucy bezorgd die zag dat Dana bijna uit de boom viel. Zij was in het begin ook wel eens uit de boom gevallen en ze kon vertellen dat dit geen pretje was. Nu kende ze de boom echter goed, vooral deze plek. Die was vrij plat en gemakkelijk groot genoeg om op te zitten. Ze klom ook wel eens hoger, maar daar was er geen goede plek om op te zitten.

Dana Elle knikte met veel moeite,' Ik denk dat ik ga want nu val ik jou alleen maar lastig en je wou rust hebben!' Ze keek een beetje verdrietig en was alweer bezig met uit de boom klimmen. Ze had het gevoel dat ze niet welkom was en normaal had ze dat gevoel wel vaker maar deed het haar niks. Hier en nu deed het haar heel veel. Deze plek was voor haar rust en het idee dat ze niet meer welkom was in de plek waar ze rust had voelde toch anders aan dan niet welkom zijn op een plek waar je het liefste ook niet wilde zijn.

Lucy voelde zich schuldig. "Nee, wacht, het maakt me niet uit." In gedachten vervloekte zichzelf, ze was niet sociaal en dat wist ze. Daarom maakte ze ook geen vrienden, haar ziekte versterkte dat ook nog. Normaal vond ze dat niet erg, maar ze wilde best een gesprek met Dana en vond het niet fijn dat ze dat nu verpest had. Al had ze het kunnen verwachten.

Dana Elle stond op de grond en keek vanuit haar lage positie naar boven,' Nee maar je zei dat je hier kwam voor rust en ik ben nou niet bepaald de rust zelve.' Ze glimlachtte zwakjes maar wachtte toch maar even met weglopen. Misschien zat ze er weer vreselijk naast dat had ze in een korte tijd al twee keer gehad. En alle twee de keren was het met Lucy dus waarschijnlijk zou ze het nu weer verkeerd begrijpen.

"Het is niet... erg." Lucy beet op haar lip. Er zat een heel verhaal achter de reden dat ze hier was. Waarom ze zo graag rust had en dus graag alleen was. Maar ze was niet van plan dat te vertellen, niet nu ze zichzelf niet helemaal was. "Echt niet." Zei Lucy die wist dat sommige mensen zoiets heel lang bleven volhouden. Ookal wisten ze eigenlijk dat het oké was, best irritant soms.

Dana Elle keek een beetje achterdochtig maar klom toch weer met veel moeite de boom in. Ze ging weer op precies dezelfde plek zitten.' Zit je hier vaak? Ik bedoel ik heb je hier nog nooit gezien. En ik zit hier wel sowieso één keer in de week het liefst meer.' Ze probeerde het gesprek weer op gang te laten komen. Wanneer ze over een onderwerp begint dat Lucy helemaal geweldig vind kan je er meestal uren over praten vond Dana.

Lucy was blij dat Dana niet zo moeilijk deed en gewoon terug de boom in kwam. "Ik zit hier wanneer ik het nodig heb, en dat ik nogal vaak ja." Ze dacht er even overna waarom ze elkaar hier nog nooit gezien hadden. "Wanneer kom jij hier normaal gesproken, rond welke tijd." Lucy verduidelijkte haar vraag nog een beetje omdat er anders misschien weer een misverstand zou ontstaan.

Dana Elle dacht even goed na, ze was hier voornamelijk in de ochtend waarneer iedereen nog sliep dus eigenlijk was het niet gek dat ze elkaar nooit waren tegen gekomen. Ze vond het een heerlijk tijdstip om hier te zitten want het schemerde dan een beetje en zo begon ze haar dag dan altijd heel goed.' Ik ben hier meestal in de ochtend dus logisch dat je me niet ziet.' Er ontstond een glimlach op haar mond en ze ging met één hand door haar haren. Toch hield ze halverwege op omdat ze door kreeg dat haar haren een beetje recht overeind begonnen te staan.

"Ja, want dan heb ik het nog niet nodig." Lucy was in gedachten verdiept. Nee, 's morgens was het net nacht geweest dus ging het meestal nog goed met haar. 's Nachts voelde ze zich namelijk meestal goed omdat het dan rustig was en iedereen fluisterde. Ook leek de duisternis al het geluid te dempen. De nacht vond ze zoveel fijnder dan de dag, maar ze zou niet willen dat de nacht de nieuwe dag zou worden. Dan zou iedereen 's nachts wakker zijn en dat wilde ze juist niet.

Dana vond dat een rare opmerking maar zou er niet op in gaan.' Doe jij ook aan teksten schrijven of mode ofzo? Iets creatiefs?' Ze was namelijk zelf nogal on creatief en alleen haar tekeningen waren heel goed. Toch moest ze mensen na tekenen en kon niet zo creatief zijn om zomaar iets te gaan tekenen. Ze keek met twinkelende oogjes naar Lucy.

Lucy schudde haar hoofd. Ze zou dat niet kunnen. "Ik pas weleens een muziekstuk aan, maar zelf schrijven kan ik niet. Nee," ze klopte even op haar gitaar, "ik houd het maar bij muziek maken." Ze keek naar Dana en ze werd een beetje verward door de twinkelde ogen. Wat het betekende wist ze niet en dat maakte haar onrustig. Snel keek ze weg en vroeg voor de beleefdheid. "Doe jij wel iets?" Eigenlijk was het niet zo beleefd want ze keek Dana maar aan, maar dat had Lucy niet door.

Dana Elle schudde even met haar hoofd. Ze wist gelijk wat ze verkeerd had gedaan. Ze krijgt gewoon haast automatisch een twinkeling in haar ogen wanneer ze een verhaal te horen hoopt te krijgen.' Ik teken maar ik vind dat ik helemaal niet goed ben dus dan hou ik het ook maar op muziek.' Ze lachtte schamper maar het was geen plezierige lach.

De rare lach bracht Lucy nog meer van haar stuk. Bijna krampachtig klemde ze haar hand om de hals van haar gitaar. Het bracht haar rust en het hielp haar de controle te houden. Ze voelde zichzelf namelijk wegglijden. Als mogelijk hulpmiddel om zichzelf bij elkaar te houden dacht ze aan Ethan die ook tekende. Hij was momenteel haar enige vriend hier, in ieder geval de enige die wist wat zij had. Ze vertrouwde hem.

Dana Elle keek een beetje geschrokken naar Lucy. Ze maakte zich nu wel heel erge zorgen,' Gaat het je ziet zo wit!' Het leek net alsof Dana echt alles fout deed wat ze fout kon doen tegenover Lucy. Ze zou haar waarschijnlijk wel een raar kind vinden dacht Dana. Wie vind dat nou niet wanneer je alles fout doet. Ze keek nogsteeds angstig naar Lucy. Het voelde alsof ze iets moest doen maar haar aanraken was waarschijnlijk geen goed idee bedacht ze.

Lucy keek met de lege en intense blik waarmee ze Dana al eerder had aangekeken. Dit keer was het echter niet expres en wist ze niet dat ze hem gebruiken. Ze was nu niet boos, ze was in gevecht met haarzelf. Of eigenlijk met een persoon die alleen voor haar opmerkbaar was. Hij schreeuwde en tierde tegen haar, hij wilde haar hoofd in haar gedachten hebben. "Stop... stop." Lucy fluisterde het smekend, haar ogen waren niet op Dana gericht maar op een punt daarnaast. Alsof ze tegen die persoon praatte. Niks uit de buitenwereld drong nu nog tot haar door.

Dana Elle wist niet of ze het nou tegen haar had of tegen zichzelf. Of tegen niemand in het bijzonder. Het ging echter ook een beetje buiten Dana want die was zo ingedachte verzonken dat Lucy een beetje op de achtergrond was gegaan. Ze dacht terug aan de dag in Central Park met Raf. Het was zo mooi geweest alleen ze voelde nog steeds de angst in zijn ogen en de angst die ze had voor die jongens.

Lucy's hand ging naar haar gitaar. Zonder haar ogen van het punt in de verte af te houden sloeg ze een akoord aan, het was niet helemaal zuiver maar genoeg om haar weer enigszins tot de werkelijkheid te roepen. Snel zette ze haar vingers neer en begon een simpel melodietje te spelen. De blik in haar ogen was nog steeds niet helemaal goed, maar er zat iets in wat zei dat ze het door zou hebben als je tegen haar ging praten.

Dana Elle keek naar de vingers die van akkoorden wisselde en ze moest gelijk aan haar vingers denken die op de ivoren toetsen van de piano zaten. Het gaf haar een soort vertrouwd gevoel.' Ken jij al veel mensen hier op school?' Ze keek het meisje vriendelijk aan. Ze wist eigenlijk nog bijna niets van Lucy en ze vond het ook niet al te nodig. Het ging haar echt niet om welke lievelingskleur ze had ofzo.