De oude treurwilg

New

Raf zat met zijn rug tegen de boom aan en met zijn hoofd tussen zijn opgetrokken knieën. De wereld buiten sluiten hielp ook met zijn verdriet onder controle houden. Bovendien zag niemand zo zijn gezicht waar duidelijk vanaf was te lezen dat hij al een paar dagen niet meer geslapen had. Hij had nu eigenlijk in de les moeten zitten, maar ookal spijbelde hij op deze school eigenlijk nooit, deed hij dat de laatste tijd wel. Het lukte hem gewoon niet om normaal in de les te zitten, bovendien bestond er de kans dat hij Dana in de gangen tegen zou komen. Hij wist vrij zeker dat hij daar nog niet klaar voor was.

Nikki liep rustig tussen de takken van de boom door en kwam al snel bij het midden uit. Ze had les moeten hebben maar zo af en toe had ze daar gewoon geen zin in. Zodra ze bij het midden uitkwam zag ze een jongen zitten, hij zag er vermoeid uit vond ze. 'O sorry dat ik je stoor.' zei ze toen rustig. Ze wist dat de meeste hier kwamen voor hun rust, zij ook wel maar ze had het wat minder hard nodig. 'Als je wilt ga ik weer.' zei ze daarna snel. Ze wilde zich niet tegen hem opdringen.

Raf keek meteen in een reflex op. Dat had hij niet moeten doen. Zijn ogen waren rood omrand van het huilen, normaal gesproken huilde hij niet zoveel maar de laatste paar dagen leek hij het niet te kunnen stoppen, ook waren de wallen onder zijn ogen duidelijk zichtbaar. Omdat hij zijn stem niet vertrouwde, die zou zeker gaan piepen of overslaan, knikte hij alleen maar.

Nikki zag zijn roodomrande ogen vrijwel direct. De knik die hij haar gaf kon volgens haar verschillende betekenissen hebben. Het was een beetje verwarrend als ze eerlijk moest zijn. 'Kan ik je ergens mee helpen?' vroeg ze toen zachtjes. Ze wilde hem hier niet alleen achter laten. Hij zag eruit of hij wel iemand kon gebruiken om bij uit te huilen, alleen wist ze niet of zij de juiste persoon was.

Raf schudde alleen zijn hoofd en voelde de tranen weer prikken. Snel verborg hij zijn hoofd weer tussen zijn knieën, net op tijd. De tranen begonnen weer te stromen en het lukte hem niet het schokken tegen te gaan. De gedachten aan Dana kwamen weer. Waarom kon hij het niet vergeten? Waarom kon hij haar niet vergeten? Aan de ene kant haatte hij haar voor wat ze hem had aangedaan, maar aan de andere kant wist hij dat hij nog steeds van haar hield. Waarom moest het allemaal zo moeilijk zijn?

Nikki kon het schokken van zijn schouders niet negeren en ging naast hem zitten. Ze wist niet of hij het erg vond of niet maar ze legde haar arm troostend om zijn schouders. Soms had je gewoon iemand nodig om bij uit te huilen. Ze vroeg niet wat er aan de hand was en streek troostend over zijn rug. 'Rustig maar het komt wel goed.' zei ze zachtjes. Ze wist dat wat er ook gebeurde het wel goed zou komen. Dat was bij haar ook gebeurd.

Raf schudde zijn hoofd zonder het op te tillen. Hij had absoluut niet het gevoel dat het ooit beter zou gaan. Elke keer als hij ook maar aan Dana dacht gebeurde dit weer. Op deze school was er ook gewoon te veel wat hem aan haar deed denken. Hij had er zelfs serieus over gedacht van deze school af te gaan, maar dan had hij niets om naar terug te gaan. Hij wist zeker dat hij niet met open armen zou worden verwelkomd in zijn oude buurt.

Nikki hield haar arm om zijn schouder. 'Het komt goed echt waar, geloof het maar.' zei ze toen. Zolang je erin geloofd zou het goed komen. Alles kwam uiteindelijk weer goed hoe erg het ook was. Ze zei verder niets. Ze wist niet goed wat ze verder moest zeggen.

Raf schudde koppig weer zijn hoofd. Hij kon heel koppig zijn en dan was er echt helemaal niks uit zijn hoofd te praten. "Je weet niet eens wat er is gebeurd." Er klonk woede in zijn stem, misplaatste woede. Dit meisje had helemaal niks gedaan en probeerde hem alleen maar te helpen, maar de laatste tijd had hij veel stemmingswisselingen. Vooral tussen verdriet en boos, blij was hij de laatste tijd absoluut niet.

'Nee ik weet inderdaad niet wat er aan de hand is. Maar ik heb in mijn eigen leven genoeg meegemaakt daardoor ik nu weet dat alles, wat het ook is, weer goed komt.' zei ze rustig tegen hem. Ze begeerde de boe toon in zijn stem.

Raf kon niet tegen die redelijkheid op. Hij had ook veel meegemaakt en dat was ook allemaal weer goed gekomen, toch kon hij niet geloven dat dit ook goed zou komen. Dat zou hij wel willen ja, maar dat zag hij nog niet gebeuren. Of er moesten jaren en jaren van pijn overheen gaan, maar daar zag hij ongelofelijk tegenop.