Het verharde stuk voor de school

Liam stond op toen een jongen over hem heen struikelde. Hij stak meteen een hand uit om de jongen overeind te helpen. "Sorry, ik moet hier eigenlijk neit languit gaan liggen" hij glimalchte een beetje verontschuldigend naar de jongen.

Had je daar niet even eerder aan kunnen denken? Dacht Andreas bij zichzelf, maar tegen de jongen zei hij enkel "Geeft niet..." Met een dusdanig zachte stem dat het hem niks zou verbazen als die het niet eens zou horen. Hij vervloekte de warmte die hij van zijn wangen voelde afstralen en haastte zich om overeind te komen, zonder daarbij de uitgestoken hand van de jongen aan te nemen. Met neergeslagen ogen raapte hij zijn boeken bij elkaar, waarna hij een al even zacht "I-ik moet gaan..." stamelde en op een haastig tempo wegliep.

Daarbij had hij niet gemerkt dat hij toch nog iets achterliet. Op het warme asfalt glom namelijk het gepoetste zilver van zijn kruisje in het licht van de zon.

Liam keek nog even naar de aparte jongen. Vreemd joch zeg. Toen hij weer wilde gaan liggen zag hij een klein zilveren kruisje liggen. Hij bukte en pakte het op "HE JOCH JE HEBT WAT LATEN LIGGEN" riep hij hem achterna. Als hij nog best buds was met Sean, en hij nit voor het eerst omging met 'buitenstaanders' dan zou hij het opgeborkn hebben om hem er samen met Sena mee te treiteren tot hij van ergenis eindelijk zijn mond opentrok. Maar hij was geen maatjes meet emt zijn twin. Ze hadden ruzie. En hij had zich voorgenomen wat meer met anderen om te gaan.

Andreas hoorde wel dat de jongen hem nog wat naschreeuwde, maar verstond niet wat. Hij nam aan dat het offensief bedoelt was en kneep even zijn ogen dicht, waarna hij zijn haastige looppas versnelde en het op een rennen zette. Waarom was er nou niet gewoon een plek waar ze hem niet lastig zouden vallen?

Liam wist dat hij hem rennend nooit meer bij kon houden. Hij keek naar eht kruisje in zijn hand en borg het toen op in zijn broekzak voor hij weer op zijn plek ging liggen. Dat eht er vreemd uitzag, en gewoon vreemd was, boeide hem neit. De grond was heerlijk warm door de zon. Hij ging weer verder lezen in zijn boek. Hij wist zeker dat hij eht kruisje terug zou geven als hij Andreas weer eens zou zien

NEW

Liam lag weer eens met een boek languit op de grond. Hij nam nog een hap chocolade. Hij negeerde Sean nu al een week. In de lessen zat hij aan de andere kant van de klas. En in de slaapzaal had hij zijn bed verplaatst. Hij negeerde Sean en was neit van plan hem aandacht te geven tenzij hij zich over zijn trots heenzette en sorry zei voor wat hij had gezecht

Er hing een roze pluk voor Sean's gezicht en hij keek er even raar na, voor hij besefte dat hij het geverfd had en hij het uit zijn gezichtsveld blies. Hij wilde niet langer, 'Die ene van de tweeling' zijn, zeker niet nu hij en Liam elkaar bijna niet zagen, dit was een uitzondering... Zijn broer lag anguit met een boek in zijn handen, hijzelf was niet zo'n lezer, EERDER EEN SCHRIJVER, TOEN ZE NOG KLEIN WAREN HAD lIAM ALTIJD ZIJN VERHALEN GELEZEN, NU NIET MEER...

-CAPZ-

Liam keek op van zijn boek toen hij voetstappen hoorde. Sean. Hij keek de jongen met een kille beschuldigende blik aan. Hij wilde hem vergeven, echt, maar dan moest dat joch wel zijn excuses aanbieden. Wat hij had gezegd had hij niet mogen zeggen. Hij wierp even een blik op het roze haar en gaf zijn twin nog een O-my-prada-Sean-in-the-name-of-fashion-why-blik voor hij zich weer tot zijn boek wendde

Sean ging eeen paar meter van zijn broer afzitten, waar hij anders tegenaan was gekropen, hij was nog steeds op zoek naar een goede manier om zijn excuses aan te bieden, maar die leek er niet te zijn, het was nooit groot genoeg. Hij pakte een schrift uit zijn tas, waar hij in was aan het schrijven, waardoor een foto van hem en Liam op de grond viel, tussen hem en zijn broer in. Zijn lippen vormden even de woorden -O my Gucci- voor hij de foto snel van de grond gritste.

Liam wierp een korte blik op de foto voor hij zich tot zijn boek wendde. Sean hoefde niet te zien hoe erg hij hem mistte. Hij beet op zijn lip en sloeg langzaam de bladzijde om. Hij wist dat dat Seans schrijfschrift was. Hij wist dat hij vroeger met alle plezier de schrijfsels van zijn broer las. Maar nu niet meer. Hij had heel veel te vertellen, maar hij zou neit toegeven aan Sean. Die moest eerst maar eens sorry zeggen. Hij wilde hem advies vragen met hoe hij Jenn moest aanpakken, met haar crush op hem, en waarbij er maar geen goed moment leek tezijn om het haar te vertellen dat hij die gevoelens nooit kon retourneren.