Gemengde les; zang [met of zonder begeleiding].

Dit is een gemengde zangles, het maakt dus niet uit welke leeftijd je hebt of in welke klas je zit. Het is een erg groot lokaal, dus er kunnen veel leerlingen in. Maar de leraar die deze les meestal geeft, is nu ziek en dat zal nog wel een tijdje zo zijn. De neef van Catharina Franklin, tevens een leerling uit de examenklas, is als invaller. Je merkt wel hoe hij les geeft enzo. Er staan veel tafeltjes, waar je met meerdere achter kunt zitten. Je moet je eigen instrument meenemen, behalve een piano, daar staan er drie van. Neem ook het liedje mee dat je graag wilt zingen.

Je bent hier vrij om te komen als je talent zang is, of als je personage dit eens wilt proberen. Evan is de leraar.

Cole liep binnen in de klas,. Hij wist dat hij beter moest worden met zingen. Anders paste het minder bij zijn andere talenten. Daarom wou hij een keer uitproberen. Hij had zijn gitaar natuurlijk bij omdat je zelf beleiding mocht doen. Of misschien kon hij begeleiding voor iemand zijn. Hij keek rond e zag dat hij weer een van de eerste was. Had hij weer vooral omdat het niet eens zijn talent was. Toch bleef hij glimlachen en ging ergens ziten.

Evan kwam het klaslokaal binnen. 'Oh, er is al iemand. Sorry, ik had eerder moeten zijn.' Zei hij met een verontschuldigent glimlachje tegen de jongen, maar ergens maakte het hem niet zoveel uit. Wachten was goed voor mensen, ze moesten een beetje geduld hebben met dingen. Hij zette zijn rugzak op het bureau, dat waarschijnlijk van de leraar was en haalde daar zijn boek met vele muziek uit. Ook pakte hij een stapel cd's. Daarna zette hij de rugzak op de grond. Hij keek even naar de jongen die er zat, hij was niet zoveel jonger dan hem.

Dana Elle liep onzeker het klaslokaal in. Ze zou alleen Raf gaan begeleiden waarvoor zou ze er dan zo vroeg moeten zijn. Maar toen ze Cola zag haalde ze opgelucht adem. Ze ging naast Cole zitten,' Heey.' Ze vond hem wel een aardig persoon en totdat Raf zou komen zou ze gezellig met Cole praten had ze besloten.

Raf liep het klaslokaal binnen met een aantal blaadjes in zijn hand. Op het ene stond de tekst van het liedje en op de andere de pianomuziek. Dat laatste had hij na veel zoeken op internet gevonden en uitgeprint. Toen hij Dana al met Cola zag praten ging er een steek door hem heen, maar hij haalde diep adem en drukte het weg. Hij zou niet jaloers zijn, dat had hij zichzelf al een paar dagen geleden verteld. Zich eraan houden was iets moeilijker. "Heey."

cola ? Goede bijnaam
-------------------------
Cole merkte pas best laat dat de leraar tegen hem praatte. ´´Hindert niets´´ zei hij rustig. Daarna zag hij Dana binnen komen. Hij glimlachte naar haar toen ze langs hem ging zitten. ´´Ook hier als extratje´´ vroeg Cole nog. Daarna zag hij nog een adere jongen binnen komen maar wist niet of hij hem kende. Zijn herinneringen waren ook niet zo goed. ´´Hoi´´ zei hij tegen hem.

Dana Elle knikte en keek toen naar Raf,'Ohh heey ik wist niet of je er al was dus ging even met Cole praten.' Ze stond op en gaf Raf een kus.' Raf dit is Cole en Cole dit is Raf.' Ze lachtte vriendelijk ze was hier alleen om voor begeleiding te zorgen want zo goed was ze nou ook weer niet in zingen. Ze keek naar de blaadjes in Raf zijn handen en moest lachen dat hij ook voor haar een tab had geprint.' Wat lief nu hoef ik niet honderd keer naar een nummer luisteren!'

oeps
----------
Raf was opgelucht dat Dana meteen naar hem toe kwam. "Hoi," zei hij tegen de jongen die blijkbaar Cole heette. "O.. ja." Hij rommelde even tussen de blaadjes en pakte het pianotab en gaf het aan Dana. Het was lege stoelen lege tafels van Les Miserables. Een erg mooi maar ook treurig lied over het verliezen van je vrienden, al had hij ze op een andere manier gevonden als het personage uit de musical had hij zoiets meegemaakt.

Cole eek op toen Dana blijkbaar de jongen voorstelde. ´´Aangenaam´´ zei Cole met een glimlach. Hij kon wel raden dat er wat meer tussen hun was. Net als wat meer tussen Jean en hem was. Maar dat gune hij Dana ook. Hij keek daarna naar de blaadjes. Wat was hij blij dat hij zijn eigen teksten niet mee had genomen. Dalijk moest hij die ook nog zingen terwijl ze niet helemaal goed wareb.

Dana fluitte even bewonderend,' En jij verwacht dat ik dit in één keer kan spelen?' Ze lachtte even een beetje en keek toen naar Raf. Gelijk ging haar blik weer naar Cole,' Ohh is het erg als ik even met Raf ga oefenen?' Ze wist niet zo heel goed of hij het wel leuk met haar gevonden had maar zo nee dan was het maar beter dat ze weg ging. Ze gaf Cole een kus op zijn wang als gewoonte wanneer ze weg ging. Ze moest dat nu echt gaan afleren.

Raf werd een beetje verlegen, hij had daar niet echt over nagedacht. Hij wist niet veel, of eigenlijk niets van pianospelen en had niet geweten of het een moeilijk of makkelijk liedje op de piano was. Kwa zang was het ook niet echt makkelijk en hij verweet het zichzelf dat hij er niet aan had gedacht. Toen hij Dana Cole een kus op zijn wang zag geven ging er even een steek door hem heen, maar hij probeerde ervoor te zorgen dat er niks op zijn gezicht zichtbaar was. Hij mog van zichzelf niet jaloers zijn en Dana vertrouwen.

Dana Elle voelde het gewoon haast dat Raf een beetje jaloers was. Ze zwaaide nog even naar Cole en liep toen naar de piano. Ze had maar een grapje met Raf uitgehaald het was geen makkelijk stuk maar ze kende hem al. Dit was één van haar vaders favoriete en ze kon hem zonder tab spelen. Ze ging achter de piano zitten en begon zonder aarzelen het stuk te spelen. Gelijk hield ze op,' Nou volgens mij kan ik hem.' Ze lachtte vriendelijk naar Raf.' En nou wil ik wel een zoen van je want heb je te lang niet meer gezien!'

Leuk, June gaat binnenkomen c:
~

June had een grote map met veel liedjes bij zich en had die onder haar armen geklemd. Ze had nu haar gewone kleding aan, haar haren zaten krullend los, ze waren nu op zijn mooist, vond ze zelf. Haar zachroze tuniekje paste bij haar witte legging en haar roze schoentjes. Ze had gehoord dat er een nieuwe leraar was en dat het ook een leerling was. Ze stapte de klas binnen en keek eerst naar de leraar. Ze herkende hem, hij skate veel. Evan, ofzoiets. Toen ze verder de klas doorkeek, ging ze eerst glimlachen en daarna betrok haar gezicht.

Geniaal
~~

Dana Elle keek op want ze hoorde iemand binnen komen. Gelijk zag ze het gezicht van June en haar dag was weer verpest. Het maakte niet uit hoe gelukkig Raf haar maakte wanneer ze June zag was haar dag helemaal verpest. Ze keek van June naar Raf en hoopte dat Raf haar niet kende want wanneer dat wel zo was zou ze waarschijnlijk hierheen komen en dat was echt iets wat ze absoluut niet wilde.

Raf stond nogal verbaasd naast Dana. Hij had geen verstand van wat er allemaal op dat blaadje stond, maar Dana had gezegd dat het moeilijk was. Had ze zich vergist? Hij keek moeilijk naar het blaadje en probeerde de bolletjes op de streepjes te begrijpen. Het was hocus pocus voor hem. Maar wat Dana daarna zei begreep hij wel, en het kalmeerde het weggeduwde stukje jaloezie. Zonder aarzeling drukte hij zijn lippen dan ook op de hare, tenminste dat was hij van plan geweest. Zijn blik volgde die van Dana en hij kwam uit bij June. Hij had haar een keer gezien in de kluisjesgang en ze was best aardig geweest. Maar Raf had genoeg verstand van gezichtsuitdrukkingen om op te merken dat er iets speelde tussen die twee.

Dana Elle ging even na met waar ze mee bezig was want ze was het even helemaal kwijt. Toen bedacht ze zich dat ze Raf wou zoenen, nou laat ze dan maar eerst even uitleggen hoe het zat met de tab die ze moeiteloos kon spelen,' Het was mijn vaders favoriet daarom kan ik hem. Hij is wel moeielijk moet ik zeggen!' Ze grinnikte en probeerde zo weinig mogelijk aan June te denken.

"O, oké." Raf voelde zich best wel dom. Zoiets had hij wel kunnen bedenken, maar hij wist van zichzelf heel goed dat hij niet de slimste was. "Het is wel een heel mooi liedje." Zei hij met een glimlach. Zijn gedachten flitsten echter van June naar Dana. Wat zou er tussen die twee zijn? Het was duidelijk dat ze elkaar niet mochten. Zonder ook maar een idee te hebben van wat er aan de hand was wist hij al dan hij Dana's kant zou kiezen. "Waarschijnlijk speel jij dat liedje zometeen beter dan dat ik hem zing." Hij had dat liedje nog niet zo vaak gezongen en al helemaal niet tijdens een les.

Dana Elle schoot in de lach,' Dat denk ik niet hoor schat.' Ze keek hem glimlachend aan en stond toen op zodat ze wat langer werd en ze hem beter kon bekijken.' En waar blijft die zoen?' Ze was totaal niet geduldig aangelegd en al helemaal niet wanneer ze naar iets verlangde. In dit geval was dat de lippen van Raf op die van haar. Misschien was het ook deels om June een beetje te pesten maar dat zou ze maar niet hardop zeggen. Wanneer ze dat wel deed zou Raf haar waarschijnlijk heel raar aankijken. En dan zou hij ook gewoon gelijk hebben, ze was dan ook heel raar bezig.

June snoof en rolde met haar ogen. 'Tuurlijk.' Mompelde ze in zichzelf. Maar zag gelukkig Cole zitten, dat was een voordeel. 'Hé Raf, Cole.' Begroette ze de twee jongens en negeerde Dana Elle. Ze mocht dat kind niet, dus waarom zou ze aardig tegen haar doen. Ze liep naar Cole en ging naast hem zitten. Ze keurde Dana Elle geen blik waardig, maar had de neiging om haar een blik toe te werpen. Cole was aardig en Rafael ook.

Raf glimlachte, daar had hij wel oren naar. Zonder aarzeling drukte hij dan ook zijn lippen op de hare. Het maakte hem op dat moment helemaal niet meer uit wat er tussen June en Dana was. Maar hij wist zeker dat hij daar zometeen weer over zou beginnen na te denken. Dana leek er niet vrolijk van te worden en dat was iets wat hij ook niet leuk vond. Maar op het moment genoot hij er alleen maar van om zo dicht bij Dana te zijn.

Dana Elle vond het een fijn gevoel en was maar wat blij dat Raf niet gestopt was om June gedag te zeggen. Ze zoende hem even kort terug en hield toen toch maar op. Het was een beetje gemeen tegenover de andere mensen want ze wist hoe sommige mensen zich ergerde aan mensen die aan het zoenen waren. Ze streek met haar vingers over zijn wang en ging toen weer achter de piano zitten. Ze wou weer het stuk gaan spelen maar haar gedachtes waren er niet helemaal bij ze gleden steeds naar June.

Raf had June normaal gesproken wel gegroet, maar hij had het niet eens gemerkt omdat zijn gedachten bij Dana waren. Hij ging naast de piano staan en wachtte tot Dana begon met spelen om te oefenen. In gedachten ging hij de tekst alvast na zodat de tekst goed in zijn hoofd zat. Toch legde hij even de tekst op de piano zodat hij er in nood even een blik op kon werpen.

Dana Elle begon aan het stuk maar maakte alweer een fout in de eerste regel. Ze vloekte even kort en begon gewoon weer opnieuw. Maar weer lukte het haar niet om verder dan regel 3 te komen.' Oké schat ik weet ook niet wat ik vandaag heb maar het wilt even niet. Ik wil het nog wel één keer proberen!' Ze ging goed zitten en wachtte even om te kijken of June nog een reactie zou maken of Raf.

"Het maakt niet uit hoor." Hij meende het, maar hij vond het wel raar. Net had ze het hele stuk zonder moeite gespeeld en nu lukte het niet. Hij gaf haar een kus op haar voorhoofd. "Je kunt het echt wel." Hij ging in zijn hoofd na. Waarom lukte het niet, alles was toch hetzelfde als de vorige keer. Of, zijn blik gleed naar June. Wat was er aan de hand dat Dana zo vervelend vond?

Cole had eigenlijk al verwacht dat Dana met Raf ging spelen. Zat hij uiteindelijk toch alleen tot June binnen kwam. Hij had haar niet meer gezien sinds hjet kleine gitaarlesje. ´´Hoi´´ zei Cole met een glimlach tegen haar. Hij merkte amper de spanning tussen Dana en June. Hij was een beetje blind voor dat soort dingen. ´´En gaat het gitaarspelen al goed´´ vroeg Cole aan June.