Gemengde les; zang [met of zonder begeleiding].

Dana Elle knitke even bedenkelijk,' Nee deze armband is niet zoals jou muts. Mijn vader is niet dood en ik vind het een fijn idee om hem weg te geven omdat ik weet dat er nu een stukje van mijn herinnering aan jou pols hangt.' Ze lachtte en gaf hem toen een kus.' Draag hem al is het alleen maar omdat je mij er een plezier mee doet!' Ze wist de juiste woorden te gebruiken om hem helemaal in te palmen.

Raf wilde nog steeds bezwaar maken, maar hij kon niks bedenken dat redelijk zou klinken. In tegenstelling tot Dana kon hij niet de juiste woorden vinden. Het was ook niet zo dat hij het niet om wilde hebben, dat zou hij juist fijn vinden. Maar hij wilde niet dat zij zich daardoor vervelend zou gaan voelen. Ook wilde hij dat hij iets had om aan haar te geven. "Ik wou dat ik iets had om aan jou te geven." Maar ik heb niks, dat was wat hij dacht.

Dana Elle schudde haar hoofd,' Dat hoeft niet ik wil dat je het armbandje draagt en dat is het enige! Het zou veel voor me betekenen als je hem droeg.' Ze keek met van die grote puppy ogen naar hem en wist haast zeker dat hij nu niet meer kon weigeren. Ze moest moeite doen om haar lach in te houden want wanneer ze nu ging lachen was er nog een kans dat hij het niet zou doen.

Raf voelde zich een beetje schuldig. Nu leek het net alsof hij het armbandje niet om wilde doen. Dat wilde hij juist wel. Voorzichtig keek hij Dana aan en zag haar puppy-ogen. "Oké." Hij ging overstag. Snel deed hij het armbandje om zijn pols en keek naar Dana en glimlachte. Hij hoopte dat dat duidelijk zou maken dat hij het wel om wilde doen, dat hij het ook leuk vond.

Dana Elle klapte in haar handen en sloeg haar armen om zijn nek.' Je bent de beste!' Ze gaf hem een kus en aaide over zijn haren en zijn muts. Het voelde goed om zijn muts weer te voelen. En ze wist al precies waar ze heen wilde met hem. En die bestemming was niet in dit klas lokaal. Maar ze hield zich in want ze wist dat Raf het liefst geen talent lessen spijbelde. Hij spijbelde sowieso bijna nooit.

Raf zag de blik in Dana's ogen en hij moest toegeven dat hij zich net zo voelde alleen hij wilde niet spijbelen. Hij had al een achterstand en die wilde hij niet vergroten en hij wilde de kans die hij had gekregen zo goed mogelijk grijpen. "Heb je nog een verzoekje voor een lied?" Hij grijnsde. Al had hij de laatste tijd met meerdere mensen muziek gemaakt vond hij het nog steeds het leukste om dat met Dana te doen. Of het nu, volgens Dana, goed met haar pianospel ging. En of hij nu goed zong of niet en welk liedje het ook was.

Dana Elle knikte ontschulde,' Ja maar het is wel een heel verdrietig nummer en ik laat me hier dus soms wat in meeslepen.' Ze lachtte een beetje verdrietig en gaf het blaadje met de grote titel, If I die young. Het was een moeilijk stuk om op de piano te spelen, en daarom speelde ze het heel vaak. Het had een effect op haar dat om te breken was. Daarom speelde ze het meestal alleen en dan kon ze ook gewoon huilen terwijl ze het speelde, toch wilde ze het met Raf doen omdat ze hem in haar wereld wilde binnenlaten. Hoe moeilijk dat ook voor haar was.

Haar rode haren waren weer voor een keer los, ze kwamen tot over haar borsten. Hier had ze lang over gedaan, haar haren groeide niet snel. Ze zat al in de klas maar was stil geweest, opscheppen over haar zang deed ze nooit. Ze ging met haar nagels over de roze map en opende hem uiteindelijk. Eerst kwamen haar favoriete liedjes, daarnaar de liedjes die ze nog wel leuk vond en niet geweldig.

Sam Tsui is geweldig
--------
Raf sloeg nog even zijn arm om haar heen en glimlachte haar bemoedigend toe. Hij hoopte dat hij haar met zijn aanwezigheid moed zou kunnen geven. Het was een verdrietig liedje dus hij zou waarschijnlijk toch gewoon naast haar blijven zitten. "Maakt me niet uit, als jij het maar wilt." Hij liet zijn ogen weer over de tekst glijden, dit liedje kwam hem bekend voor en hij speelde de melodie in zijn hoofd af.

Dana Elle legde haar hoofd even op zijn schouder en kon met moeite glimlachen. Haar vingers zweefde even over de toetsen en plaatste zich toen op de goeie akkoorden. Het nummer ging haast vanzelf om te spelen dus keek ze hem even aan,' Zullen we beginnen?' Ze lachtte naar hem en gaf hem even een kus op zijn wang. Het voelde goed om naast hem te zitten terwijl ze zou spelen.

Raf glimlachte lief en begon met zingen:
"If I die young bury me in satin.
Lay me down on a bed of roses.
Sink me in the river at dawn.
Send me away with the words of a love song."
De hele tijd hield hij Dana in de gaten, klaar om haar te helpen als het niet meer ging. Dan zou hij gewoon stoppen met zingen en zijn armen om haar heen slaan. Hij vond het leuk om muziek met haar te maken, maar dat moest zij dan net zo leuk vinden als hij.

Dana Elle speelde en keek vol liefde naar Raf. Voor dat ze er erg in had rolde er een paar tranen over haar wangen maar ze gaf aan tegenover Raf dat hij gewoon moest doorzingen. Die paar tranen maakte niets uit want het voelde goed om even te huilen. Ze had zo haar eigen rede om te huilen maar nu kon ze het nummer de schuld geven. Want Raf zong het mooi en gevoelig. Dat raakte haar ook best wel.

Raf raakte even in de war door het gebaar dat hij door moest zingen. Een paar keer stokte zijn stem even en moest hij op het blaadje kijken om de tekst te herinneren. Omdat hij nadacht over wat hij zou doen. Uiteindelijk sloeg hij gewoon zijn arm wat steviger om Dana heen, om haar te laten weten dat hij er voor haar was.
"A penny for my thoughts, oh no I’ll sell them for a dollar.
They're worth so much more after I’m a goner.
And maybe then you’ll hear the words I've been singin’.
Funny when you're dead how people start listenin’."
Hij lette niet meer echt op de woorden die hij zong, maar lette de hele tijd op Dana.

Dana Elle legde haar hoofd op zijn schouder en stopte abrupt met spelen. Het lukte haar niet meer, het nummer deed iets te veel met haar en ze moest iedere keer weer aan het ongeluk denken. Zij en haar broer hadden dit nummer opstaan en zaten te praten over hoe ze hun begrafenis wouden. Nou het was toen bijna haar broers begrafenis dus het voelde gewoon verkeerd om dit nummer met iemand te spelen. Het was een nummer dat ze speelde wanneer ze alleen was, dan kon ze haar tranen echt de volle loop laten gaan en huilen omdat er niemand was die het op zou merken.

Raf stopte meteen met zingen en sloeg zijn armen om Dana heen. Hij wist niet waarom Dana zoveel moeite had met het nummer, maar het maakte hem op het moment niks uit. Hij wilde er op dit moment alleen maar voor haar zijn. "Ik ben er voor je." Fluisterde hij in Dana's oor. Of ze nu liever alleen wilde zijn of het fijn vond om bij hem te zijn wist hij niet, maar hij zou doen wat hij kon.

Dana Elle haar tranen liet ze gaan ze wou nu alleen nog in zijn armen zitten. Haar hoofd steunde op zijn borst en ze luisterde naar zijn rustgevende harslag.' Ik weet het.' Kon ze met moeite uitbrengen. Toen kwam er een hevige hoestbui achteraan en ze sloeg haar armen om hem heen. Het voelde goed om zo te zitten ook al was het geen leuke rede dat ze zo zaten. Dana Elle voelde zich als een klein meisje dat net was gevallen en uit kwam huilen bij haar moeder. Het voelde niet goed, ze wilde niet aan haar moeder denken, ze wilde nu vrolijk zijn en het verleden achter zich laten waarom lukte dat haar dan weer niet.

Raf vroeg niks en vroeg zich ook niets af. Wat het ook was, het was iets dat je vrijwillig moest vertellen. Anders zou je er later misschien spijt van krijgen. Het enige wat hij probeerde te doen was haar te kalmeren met zijn aanwezigheid. Teder streek hij een traan weg en streelde haar over haar haar. Alles wat er om hun heen gebeurde drong niet tot hem door, het had hem toch helemaal niks kunnen schelen.

Dana Elle vond het fijn om zijn warme lichaam tegen zich aan te hebben.' Dankje.' Het was zo'n klein woordje maar had voor haar een betekenis die gigantisch was. Dankje voor dat je er nu voor me bent. Dankje dat je bestaat. Dankje voor alle geweldige dingen die je tot nu toe al voor me gedaan hebt. En als laatste dankje voor het leuk vinden van mij gewoon hoe ik ben. Maar dat zou ze nooit recht in zijn gezicht kunnen zeggen zonder in huilen uit te barsten.

"Graag gedaan." De volle betekenis van het woordje drong niet tot Raf door, maar dat er meer achter zat dacht hij wel. "Wil je nog iets spelen?" Zei hij op een vrolijke toon. In zijn hoofd zocht hij al vrolijke liedjes. Het probleem was alleen dat hij geen pianotab van die liedjes had. Misschien zou de leraar wel iets weten, of heel misschien kende Dana ze wel.

Dana Elle zei niks maar knikte alleen maar. In haar gedachte ging ze ook opzoek naar vrolijke nummers en zonder dat ze erbij na dacht speelde haar vingers al Lucky. Dat was het eerste liedje dat door Dana's hoofd schoot. Ze vond het een mooi nummer en het mooiste was dat dit het eerste nummer was wat Dana samen met Raf had gedaan. Het voelde goed vertrouwd en daarom was het maar goed dat haar vingers het nummer aan het spelen waren.

Raf herkende het liedje en glimlachte. Ook vond hij het leuk dat het een duet was en Dana dus mee zou zingen. Hij dacht aan die middag waarop hij Dana voor het eerst had gezien. Eerst hadden ze in de bibliotheek gezeten, natuurkunde was nu opeens zijn lievelingsvak geworden, en daarna waren ze naar het muzieklokaal gegaan. Daarna had hij dit liedje nog best vaak geluisterd.
Do you hear me? I'm talking to you.
Across the water the deep blue ocean.
Under the open sky, oh my, baby I'm trying.

Dana Elle slikte toen ze bedacht dat ze nu toch echt mee moest gaan zingen. Met een beetje schorre stem begon ze aarzelend aan haar stukje,
Boy I hear you, in my dreams.
I feel you're wispher across the sea.
I keep you with me in my heart.
You make it easier when life get's hard.

Het was raar voor Dana om weer te zingen maar langzaam ging het al beter en op een gegeven moment dacht ze niet meer aan de andere en zong gewoon gezellig mee. Het maakte haar niks meer uit dat haar stem niet de beste was en het maakte haar niks uit dat ze soms onzuiver was, ze vond het gewoon leuk en daar ging het toch om?

Raf glimlachte haar bemoedigend toe en merkte hoe ze er steeds meer inkwam. Ook leek ze geen moeite meer met de piano te hebben, maar Raf wist niet of dat aan het liedje of aan haar instelling lag. Ook hij had er veel plezier in en kon zijn blik onmogelijk van Dana afhouden. Hij vond het zo fijn haar weer vrolijk te zien, na wat er ook aan de hand was geweest.

Dana Elle werd een beetje verlegen door de blik van Raf maar gaf haar tegelijker tijd ook wel heel veel moed. Ze zong samen met Raf het nummer uit en toen het nummer was afgelopen voelde ze zich weer helemaal goed. Het nare gevoel was allang weg en Dana Elle kon alleen maar bij Raf met haar gedachte. Niet dat je haar hoorde klagen want ze vond het meer dan leuk om alleen maar aan Raf te denken. De andere mensen zouden er alleen maar gek van worden dat was alles.

Raf sloeg zijn armen om Dana heen en gaf haar een welverdiende knuffel. "Misschien moet je je inschrijven voor de zanglessen." Hij liet haar los en grijnsde. Ze had geen onaangename stem, ze miste alleen de oefening en de techniek. Dat tweede liet bij hem ook wat te wensen over aangezien hij het zingen zichzelf had aangeleerd. Toch maakte hij snel vorderingen en hij merkte zelf ook dat het makkelijker ging.