Gemengde les; zang [met of zonder begeleiding].

Dana Elle vond het lief dat Raf zo veel begrip toonde en probeerde daarom zich extra goed te focussen op de noten en de regels. Haar vingers gleden weer over de toetsen en dit keer ging het beter tot aan het refrein. Daar ging ze de mist in en van woede schoof ze haar stoel te hard achteruit waardoor die op de grond viel. Ze was nog nooit zo boos geweest en dat door alleen maar een aanwezigheid van één enkel persoon.

Abigail liep met een map vol met haar favoriete liedjes naar het lokaal. Het waren vooral nieuwe nummers die goed te zingen waren en natuurlijk ook niet te moeilijk, want een natuurtalent in zingen was ze nog niet. Nog.. Voorzichtig opende ze de deur en keek rond, erg veel mensen waren er nog niet. Niet dat dat erg was, drukte was niet fijn als je zong.

June keek naar Cole en glimlachte. 'Ik heb het nog een aantal keren gedaan, ook met een leraar. Het is wel erg moeilijk steeds, dus ik moet het langzaam opbouwen. Maar ik kan kleine stukjes spelen.' Zei ze tegen hem en wierp een blik achterom toen ze iets hoorde vallen. Ze zag dat de stoel bij Dana Elle was omgevallen en ze trok even een wenkbrauw op, waarna een klein spottend lachje over haar lippen kwam. Daar keek ze naar een ander meisje dat binnen kwam, ze kende haar niet. 'Hé.' Begroette ze haar en keek daarna weer rustig voor zich. 'Dus jij gaat ook meer zingen?' Vroeg ze aan Cole.

Cole keek ook naar het meisje die net binnen kwam. Hij had het gevoel dat de les nog lang niet ging beginnen maar dan kon hij gezellig kletsen. ''Ik zou toch beter moeten worden. Anders kan ik mijn eigen liedjes niet spelen en zingen. Maar om eerlijk te zijn kom ik hier om begeleiding te geven aan mensen die het nodig hebben'' zei Cole tegen June.

'Hoi.' een klein glimlachje was van haar lippen af te lezen. Toch ging achterin zitten. Niet omdat ze deze mensen niet mocht maar omdat ze gewoon dat ze haar eigen stem goed zou kunnen horen. Vanonder haar haren keek ze de klas rond, naar de leraar. Erg jong, was het eerste in haar op kwam. Kort haalde ze haar schouders op en opende de map met de vele songteksten van bekende liedjes erin.

Dana Elle keek een beetje woedend naar haar eigen handen en kneep ze tot vuisten. Ze moest nu echt gaan elaxen of ze zou flippen. En daar had ze echt geen zin in. Die lol gunde ze June niet, terwijl ze dat in haar hoofd zei gleed haar blik even naar June. Zo te zien zat die zich wel te vermaken waarom kon zij dat dan weer niet. Ze deed haar ogen even lichtelijk dicht en ademde zwaar in en uit. Ze telde in haar hoofd tot tien en opende ze weer. Ze voelde zich niet veel beter maar wel rustiger.

Raf sloeg zijn arm om Dana heen, hij wist niet wat er aan de hand was maar vond het maar niks. Nog nooit had hij Dana zo gezien. "Gaat het wel?" Vroeg hij bezorgd. Zijn blik gleed ook naar June. Zou hij haar gaan confronteren? Beter van niet, misschien zou hij eerst kunnen proberen erachter te komen wat er aan de hand was. "Is er iets?" Hij keek naar Dana. Het was duidelijk dat er iets was en Raf wilde haar graag helpen.

Dana Elle schudde haar hoofd een sorot van leeg en zette een lieve glimlach op.' Nee hoor, dit liedje doet gewoon iets met me.' Het was dan wel een leugen, het was wel een verdomd goeie leugen. En ieder ander zou het niet merken maar ze wist niet zeker of dat ook werkte bij Raf. Ze wilde hem niet vertellen over haar vele vooroordelen en al helemaal niet met de aanvaring van June en haar. Want dat was deels haar eigen schuld. Ze pakte de kruk op en ging toen weer achter de piano zitten. Ze haalde diep adem en legde haar vingers op de toetsen.

Raf die allang doorhad dat er iets tussen haar en June was trapte er niet in. Maar omdat het iets beter met Dana leek te gaan deed hij van wel. "Oké. Als je wilt kunnen we wel een ander liedje doen." Al dacht hij dat het niet aan het liedje lag zou het haar misschien toch iets helpen. Het was tenslotte een verdrietig liedje en misschien versterkte dat het gevoel van Dana alleen maar.

Dana Elle schudde heftig haar hoofd,' Nee hoor ik moet me er gewoon overheen zetten dat is alles.' Dat was niet gelogen maar dit keer ging het over June. Ze moest zich gewoon niks van haar aantrekken ze kende dit nummer en het was geen al te moeilijk nummer. Ze haalde alweer diep adem en keek toen met een lachend gezicht naar Raf. Haar vingers gleden over de toetsen en ze speelde het dit keer zonder fouten.

Raf glimlachte breed naar haar. Blij dat ze het, wat het dan ook precies was, van haar af had geschud. "Zullen we het nu samen doen." Hij maakte zich klaar om dit keer mee te zingen. Ook lette hij er goed op of de blik van Dana weer naar June gleed. Dit soort dingen waren dingen die Raf altijd al had opgemerkt. Of het aangeboren was of dat hij het in zijn straatleven had geleerd wist hij niet.

Dana Elle deed haar ogen dicht en knikte alleen maar. Toen begon ze weer met het stuk spelen en probeerde alleen maar naar de stem van Raf te luisteren die haar meer dan vertrouwd was. Het ging moeilijk want ze ging iedere keer met haar gedachtes naar June. Toch lukte het haar om het stuk zonder fouten te spelen. Maar het ging niet echt meer met plezier en dat zag je een beetje aan haar gezicht. Ze lachte normaal ook nooit wanneer ze piano speelde maar dat kwam omdat ze zich altijd heel erg goed concentreerde. Dit keer was het omdat ze de plezier er niet meer in zag.

Langzaam maar zeker begon ze de woorden die op het blad stonden te zingen. 'Yeah, standing ovation. Whoehoehoehooo. Yeah. Yeah yeah yeah yeah. You look look so dump right now. Standing outside my house. Trying to apologize , you're so ugly when you cry. Please, just cut it out. And don't tell me you're sorry cause you're not. Baby when I now you're only sorry you got caught oahoaght. But you put on quit a show. Whoe oh. Really had me going. But now it is time to go. Curtens finnaly closing.'. Het was een sterke stem, erg hard was het niet want mensen storen wilde ze niet, erg goed kon ze nog niet zingen. Vond ze zelf tenminste. Vaak zeiden mensen dat ze het goed kon maar wie kon je tegenwoordig geloven.

' Je kunt natuurlijk ook songwriter zijn, zonder het zelf te zingen. Maar als ik de inspiratie had om liedjes te schrijven, zou ik het ook zelf willen zingen.' Zei June met een glimlach tegen Cole. ' Zingen is leuk.' Zei ze tegen hem. 'We kunnen anders wel samen zingen. Ik heb ook veel duetten in mijn map zitten.' Zei ze tegen hem en opende haar map. Hij stond geordent op style en op artiest. Ook solo's en duetten waren gescheiden.

''Dat klopt al ben ik ook weer niet zo zeker over mijn liedjes. Dat ik ze meteen hier ga spelen'' zei Cole eerlijk. Iederen om hem heen aws zo getalenteerd dat zijn liedjes nog wel werk nodig hadden om hier te komen. ''Weet je zeker. Ik maak het waarschijnlijk toch alleen maar slechter'' zei Cole eerlijk. Al was hij er wel blij mee. Dan hoefde hij tenminste niet ergens alleen te zitten. Daar kon hij niet tegen.

June glimlachte. ' Ja, natuurlijk. Je hebt me de vorige keer erg geholpen en duetten zingen is leuk.' Zei ze tegen hem en bladerde verder naar de duetten. ' Er zijn wel veel duetten met rap, dat is jammer. Maar een aantal duetten zonder rap; No air, Jordin Sparks feat Chris Brown. Hate that i love you, Rihanna feat Ne-Yo. Pyramid, Charice feat Iyaz als voorbeeld. En dan hebben we nog allemaal Glee versies van liedjes. Zo zou je alles duet kunnen doen.' Zei ze.

De woorden rolde over haar lippen, helder en mooi. Al snel stierven ze weg, volgens haar was het niet goed genoeg. Misschien had de leraar wel wat tips. Ze schoof haar stoel naar achteren en liep op haar rode Vans naar voren toe. Fronsend keek ze om zich heen en zag toen de jongen, die niks leek te doen. Gewoon om tips vragen, dacht ze en liep recht op hem af. 'Eh, ik weet niet of je zingt maar als je het wel doet of het weet heb je dan tips?' vroeg ze met een scheve grijns.

Cole was eigenlijk opgelucht met het antwoord. En zei maar niets meer om haar op andere gedachten te brengen. Hij vond altijd pyrimade een prachtig liedje. Cherisse was ook een goede zangeres voor haar leeftijd. Hij kon June wel eigenlijk met haar vergelijken. ''Pyramid zou ik wel graag willen doen. Maar wordt er niet les gegeven . Dat we allemaal dingen moeten doen of zo'' vreog Cole. Misschien was het op deze school wel heel anders. Dta kon ook nog altijd.

Evan keek even afwezig naar het meisje en herstelde zich toen. Hij lachtte een beetje knullig. ' Mijn excuses, natuurlijk kan ik dat doen. Eigenlijk had ik de les mogen openen he?' Zei hij en grinnikte. Hij ging staan. ' Jullie kunnen jullie eigen gang gaan. Ik heb geen regels. Het is jullie toekomst, en als jullie dat willen verspillen door te spijbelen of niets te doen, dan moeten jullie dat zelf weten.' Zei hij tegen de klas en ging toen weer zitten. ' Laat maar horen hoe je zingt.'

' Je hoort het, invallers laten meestal ons voor onszelf werken. En hij is nog jong en hij heeft gelijk.' Zei hij en glimlachte. Ze glimlachte en keek naar de tekst van Pyramid. Ze pakte hem eruit. Ze had er twee van, ze had van elke songtekst, twee stuks. Voor het geval dat. Het was altijd handig en zo was ze erg geordent. Ze gaf er eentje aan hem. ' Voor het geval je een stukje tekst vergeet.' Glimlachte ze.

Langzaam werden haar wangen rood wat een schattig effect leverde. 'Eh..Is goed.' zei ze met een klein glimlachje. Ze dacht na over een lied wat ze uit haar hoofd kende. Zachtjes beet ze op haar lip terwijl ze haar hersenen liet werken. 'What's my name' was het eerste liedje wat in haar op kwam. 'Het kan zijn dat ik mezelf laat gaan en ga opstaan enzo. Eh ja, je zult wel zien.'. Ze haalde een hand door haar inmiddels zwarte haren en streek haar rode basebal-jack (ik weet niet meer hoe die heten maar je weet wel wat ze ook in glee hebben zo een vestmaar dan voor vrouwen.xd) glad.

Cole keek dankbaar naar het blaadje. Hij kon het volgens hem ook wel een beetje spelen op zijn gitaar. ''Zou ik er gitaar bij spelen'' vroeg Cole aan June. ZIj was dit keer de lerares voor hem. Hij wist weinig van zingen af en daarom kwam hij hier. Hij vond het best relaxt eigenlijk dat ze vrij mochten zingen.

June glimlachte. ' Van mij mag het. Dat is leuk.' Zei ze tegen hem en keek naar de eerste tekst. 'Jij mag beginnen. Ik neem aan dat jij het Iyaz gedeelte en refrein wilt doen.' Zei ze tegen hem met een glimlach. Maar sommige jongens wouden ook het vrouwelijke deel doen, omdat ze dat haalde of omdat de vrouw in het nummer gewoon laag zong. Ze keek hem aan.

''Doe dat maar. Als ik ooit zo hoog haal als Charise dat doet is het een wonder'' zei Cole eelrijk. Hij pakte zijn gitaar. Gelukkig had hij het liedje ooit eerder gespeeld en had zelf een goed geheugen als het om muziek ging. Hij telde voor zich zelf af en begon met epslen. Daarna begon hij ook zijn deel te zingen. Hij vond het zingen veel moeilijker dan eht spelen. Soms een paar foute tonen maar over het algemeen nog best goed.

Baseballjack x]
~

' Alles mag. Zolang het niet irritant voor de anderen word, mag je zo hard zingen als je wilt. Maar probeer niet heel luid te zingen. Zacht zingen is ook een kunst.' Zei Evan tegen haar. Zelf vond hij zacht zingen ook altijd lastig. Hij glimlachte en ging achterover in de stoel zitten. Hij keek haar aan en gebaarde dat ze mocht gaan zingen. Hij vond het leuk om naar anderen te luisteren.