Danszaal 2 Gemengde stijlen

'Gewoon het eerste doen wat in je opkomt. Prima remedie tegen verveling,'Zei Marina, traag en duidelijk. Ze zat nog in haar schooljuf-rol en ze vond het geweldig leuk. Het spelen van een schooljuf dan.

Dylan schoot in de lach,' Ik denk niet dat je het leuk vind als ik doe wat er voor het eerst in me opkomt. Want dat was iets met pudding.' Er ontstond een glimlach op zijn gezicht en er stonden glinsteringen in zijn ogen. Hij keek haar nog steeds aan en er schoot een gedachte door zijn hoofd dat Marina echt heel goed bij Ethan paste.

'Het hangt er vanaf of de pudding in mijn of jouw handen ligt,'zei Marina. Ze grijnsde. 'En welke pudding trouwens ook,'voegde ze toe. Als ze toch werd besprongen door pudding, dan liever een chocoladepudding. Die at ze liever.

Dylna begon nog erger te grijnzen,' Het is wel chocoladepudding maar hij zou in mijn handen hebben gezeten. Want ik dacht dat ik de lerares hier wou bekogelen met pudding.' Hij lachtte even ondeugend en in zijn ogen stonden kleine twinkeleningen.

'Alleen zijn we hier alleen,'zei ze met een lachje. 'Ik stel voor mij niet aan te zien voor lerares, dank je,'zei Marina. Zij lerares? Ze was net zeventien geworden, zag er jonger uit. Nee, dank je wel.

Dylan lachtte,' Je zat net heel goed in de rol van lerares dus het leek er echt op dat je een lerares was.' Hij lachtte en stond op.' Ik denk dat ik moet gaan want ik had nog met een paar vrienden van mij afgesproken dat ik uit zou gaan. Eerst even pizza eten ofzo en daarna lekker feesten.' Hij lachtte en gaf Marina een knuffel.' Dus ik zie jou nog wel in de gangen ofzo?' Hij keek haar vragend aan maar wist wel dat ze elkaar vast nog wel tegen zouden komen.

'Hoogstwaarschijnlijk wel. Zo enorm groot is deze school nu ook weer niet,'zei Marina. Franklin High had minder leerlingen de gemiddelde school, maar dat was goed. Goed genoeg.

Dylan begon te grijnzen,' Dat klopt. Nou dan zie ik je vast nog wel Marina.' Hij sprak haar naam zangerig uit en liep toen naar de deur. Bij de deur draaide hij zich nog even om en zei vrolijk,' Doe maar de groeten van mij als je Ethan weer ziet en ik verwacht dat dat redelijk snel is.' Hij lachtte en was toen officieel verdwenen.

Camille liep naar binnen met haar Ipod in haar oren. Ongestoord ging ze in een rustige hoek staan en keek kort om zich heen, gewoon even kijken wie er was. Niemand die ze kende, niet dat ze veel mensen kende. Haar voet tikte op de maat van de muziek die door de oortjes dreunde. Al snel werden het een paar danspassen die haar opwarmde.

New
~~~
Het digitale klokje bovenop de stereoinstallatie gaf 5.37 aan toen Loki de deur van de danszaal opende. Hij zuchtte zachtjes, terwijl hij besefte dat hij weer een slapeloze nacht aan de rij kon toevoegen. Met zijn iPod in zijn hand liep hij naar de installatie en sloot het ene stuk techniek aan op het andere, grotere stuk techniek. Daarna scrolde hij even door zijn lijst, tot hij een rustig muziekje gevonden had waar hij wat op zou kunnen stretchen.

Met veel verband van wcpapier kwam Toby de danszaal binnen. Hij hoopte dat niemand er was. Dan kon hij uit huilen en vrolijker worden van dansen. Dat werkte wel. Verbaast met natte ogen zag hij een andere jongen. ´´Sorry.... snik.... ik kom zeker ongelegen´´ zei toby beleefd. Hij snapte het goed als die jongen hem niet hier wou hebben.

De rustige muziek speelde door, maar Loki stond opslag stil toen hij de gestalte in de deuropening zag staan. Snel draaide hij zich haar hem om, zodat hij hem rechtstreeks kon zien, in plaats van via de spiegelwand. "Natuurlijk niet, kom erin. Wat is er gebeurt?"

Toby was eiegnlijk wel blij dat de jongen dat zei. Hij liep verder en ging langs de muziekinstalatie zitten. Alleen maar omdat zijn benen hem niet meer konden houden. Hij probeerde nu nog meer de tranen te bedwingen. ´´Niets ergs. Het was mijn eigen schuld´´ zei Toby. Het klopte het was zijn eigen schuld. al kon hij er ook weer niets aan doen.

Loki knielde tegenover de jongen neer en bekeek hem eens wat beter. Wacht... was dat wcpapier wat daar om zijn knieeën heen zat? "Dat..." Hij wees naar de lip van de jongen waar een lelijke wond te zien was "Ziet er niet uit als 'Niets ergs.', vind ik persoonlijk..." Zei hij zachtjes, want hij merkte wel dat de arme jongen behoorlijk over de rooie was.

Het liefst zou Toby zeggen dat het niets vergeleken met andere wonden van vroeger maar hield wijs zijn mond. Alles over zijn verleden vertellen was hij niet van plan. Vertellen over de gespleten persoonlijkheid was al moeilijk. ´´Oke het was niets maar het was wel mijn eigen schuld´´ zei Toby. Ondertussen veegde hij een traan uit zijn oog. Hij haatte het als hij huilde omdat hij mensen dan niet kon opvrolijken.

Loki schudde zachtjes zijn hoofd en er kwam een uitermate zachte uitdrukking in zijn ogen te liggen. Die blik kreeg hij altijd als één van zijn jongste pleegzusjes midden in de nacht naar hem toe kwamen omdat ze een nare droom hadden gehad. Die blik kreeg hij als hij de zorg voor iemand tijdelijk op zich besloot te nemen. "Hey, tell me, what's your name?"

Toby wist dat de jongen wel iets anders zou zeggen als hij het hele verhaal hoorde. Vooral het deel hoe zijn andere ik op drong bij het meisje. ´´Toby´´ zei Toby zachtjes. Hij zou zeker we na vandaag bekend staan als huilenbalk of vreem wezen. Maar dta maakte hem weinig uit nu was hij gewoon verdrietig. Nog een keer veegde hij een traan weg van zijn gezicht.

"Oke Toby, ik weet niet wat er gebeurt is, en als je het niet wilt vertellen dan is dat ook goed, maar deze wonden moeten gedesinfecteerd worden, en ze moeten goed verbonden worden, anders kunnen ze gaan ontsteken. Dus wat zeg je ervan dat ik je daar eens even mee ga helpen?" Loki's stem was rustig, zacht en vriendelijk, net als zijn ogen, die hij op die van Toby gericht had.

~He's sooo arodable <3~

het leuke aan een gespleten persoonlijkheid is dat hij alles spelet : de klootzak, charmeur , shcattig en lief
---------------------------------------------------
Opeens voelde Toby een deja vu gevoel op komen. maar dit keer wou hij niet weg ook al kwam het niet door het zelfd.e Uitendelijk besloot hij maar dat Loki gelijk had. ´´Oke´´ zei Toby maar terwijl hij probeerde te glimlachen als ene boer met kiespijn. Hij stond zelf op en probeerde de laatste tranen weg te duwen. Hij moest niet huilen in de gang anders was hij helemaal af gang.

Oeh, waar heeft hij een Dejavu van? :3
~~~

Loki kwam ook overeind en scheurde voorzichtig wat van het wcpapier af, waarmee hij ook een paar van Toby's tranen wegdepte. "Kom maar" Moedigde hij hem zachtjes aan terwijl hij de deur voor hem openhield.


~~~
Zal ik even een ziekenpost aanmaken? Dan kunnen we daar verder.

doe maar al moet ik gaan , tot morgen
-------------------------------------------
Toby was Loki heel dankbaar. Vooral omdat hij zo aardig deed en niet verder vroeg waardoor het kwam. Hij schaamde er niet voor dat hij verloren van een meisje maar waarom. Dankbaar liep Toby langs Loki en hopte dat hij een vriend had.

Tot morgen!

Jaimy keek hoe Amy verdween ik de kleedkamer. Ze had een paar keer omgekeken toen ze naar de danszaal liepen, waarschijnlijk om te weten of hij haar volgde. Natuurlijk volgde hij haar! Als hij geen zin had om mee te gaan ahd hij dat eerlijk gezegd. Hij had juist zin om te kijken wat voor stijl Amy had en wou graag wat van zijn eigen kunsten laen zien.

Snel trok ze de overhemd uit en gooide het ergens in de kleedkamer. Daarnaar kwamen haar kleren. Een te groot zwart t-shirt wat een schouder blootgaf en aan de onder kan strak zat. De legging liet ze aan, er zouden toch geen scheuren in komen. Met haar danskleren aan liep ze weer de zaal in. 'Lukt het?'.

Jaimy was wat danspassen aan het doen toen ze weer uit de kleedkamer kwam. 'Ja, ik ben alvast wat aan het opwarmen', hij glimlachte naar haar. Het shirt dat ze aanhad stond haar goed, zo met die ene blote schouder. Het viel hem op dat ze best magere schouders had, zou ze wel genoeg eten? Hij bedacht zich dat dat Amy's zaken waren en niet die van hem. 'Oké, wat kan je allemaal?', vroeg hij maar snel.