Meisjes slaapzaal 2.

"En als het moet zou ik het nog vaker doen." Raf had er geen problemen mee dat hij Dana moest kalmeren. Hij streelde haar nog steeds over haar haren en glimlachtte. Blij dat ze wat kalmer leek. Of het echt zo was wist hij niet. In gedachten begon hij zich af te vragen wat er was gebeurd, maar dat zou hij later wel vragen. Nu moest Dana eerst tot rust komen.

Dana Elle zag dat Marina weer stond,' Sorry dat ik je pijn heb gedaan ik was mezelf even niet en...' Ze wist weer niet wat ze moest zeggen ze wou gaan schreeuwen zo verschrikklijk vond ze het wat ze haar had aangedaan maar haar ogen stonden angstig bang dat Marina haar nu haatte. Ze wilde dat niet het was echt niet haar bedoeling geweest maar er waren zo veel getuigen dat dat heel raar zou klinken.

'Laat het gewoon rusten, je deed gewoon wat ik van je vroeg,'zei Marina afwezig. Ergens herinnerde ze zich dat ze zich dit had uitgelokt. Ze vroeg zich af of het er erger uitzag dat het was. Het was een zeurende pijn, dat wel, maar ze overleefde het wel.

Dana Elle schudde haar hoofd maar zei niks. Dit zou ze niet kunnen laten rusten. Ze had na een lange tijd weer een woede aanval gehad en ze had echt gehoopt dat nu ze iets met Raf had het niet meer zou overkomen. Ze keek naar Raf en er was nogsteeds een leeg gevoel bij haar. Haar ogen stonden leeg en ze keken Raf een beetje apart aan. Of het eng was of dat het gewoon apart was kon Dana niet zeggen.

Raf keek van Marina naar Dana. In Central Park had hij gezien wat Dana kon en in zijn hoofd begon zich een beeld van de situatie te vormen. Wat er met Marina's benen aan de hand was wist hij wel. Om dat voor elkaar te krijgen hoefde je alleen maar precies de juiste plek te raken. Die zou snel weer normaal kunnen lopen. Wat er met Dana aan de hand was baarde hem meer zorgen. De lege blik kende hij nog niet en joeg hem wat angst aan.

Marina stond weer rechtop. Een klein, maar trots gestalte. Zoals ze was. Marina had niet veel klappen moeten incasseren, maar dit was voluit de hardste. Toch zou als men haar zou vragen hoe het met haar ging haar schouders optrekken, zoals altijd. Ze overleefde het wel.

Dana Elle klaarde langzaam maar zeker op. Haar emoties kwamen terug en ze voelde opeens een enorme angst. Een angst dat Marina haar niet meer aardig zou vinden en dat ze niet meer normaal tegen elkaar konden doen. Een angst dat Raf haar straks maar een agressief kind vond en niks meer met haar te maken wilde hebben. En een angst voor dat als ze straks weer een woede aanval had ze iemand ermee belaste die haar dierbaar was.

Marina merkte een stilte op. 'Van geroep naar absolute stilte. Wat een omschakeling,'merkte ze op. Ze klonk een beetje schor, alsof ze een tijd niet meer had gesproken.

Raf zuchtte opgelucht toen er weer emotie in Dana's ogen kwam. Al was het geen goede emotie, angst, was hij er blij mee. Hij sloeg zijn armen om haar heen en drukte zijn lippen op de hare. Hij wilde de angst weghebben. Laten zien dat hij nog steeds bij haar wilde zijn en het hem niets uitmaakte wat er was gebeurd. Hij kon zich namelijk voorstellen wat Dana dacht. Had hij niet hetzelfde gedacht na het gevecht met de jongens in Central Park.

Dana Elle voelde zijn lippen op die van haar en één angst was helemaal weg gevaagd. Ze sloeg haar armen om hem heen en woelde even door zijn haren. Toch stopte ze even en keek hem met liefdevolle grote poppen ogen aan,' Ik ben blij dat je er voor me bent schat!' Ze legde haar hoofd tegen zijn borst aan.

"I will love you baby
Always
And I'll be there forever and a day
Always."
Raf wist dat Dana al eerder gekalmeerd was door zijn gezang en het was ook zijn eigen opluchting die sprak. Hij begon haar weer te strelen en hij negeerde de blikken van de eerstejaars. Al was hij dan officieel een eerstejaars, hij hoorde in de tweede te zitten. Hij was gewoon later op deze school gekomen.

Dana Elle keek hem even aan en voelde zich toen toch wel weer heel rustig,' Bedankt dat je er voor me bent. Je kwam ook precies optijd!' Ze lachtte een beetje maar er was geen plezier te vinden in die lach. Het was alsof ze alles vandaag somber zag en het voelde gewoon niet goed. Ze wist dat het kwam omdat het vandaag precies een jaar geleden was en dat maakte haar meer dan kwaad op zichzelf.

Raf zag de pijn op Dana's gezicht en trok haar omhoog. "Kom, we gaan." Hij merkte wel dat ze zich niet beter ging voelen op deze plek. Misschien zouden ze zich buiten beter voelen, of achter een piano. Hij voelde zich altijd beter als hij zong. Dat Dana zich niet goed voelde had hij ook wel door en hij wilde het haar laten vergeten, als hem dat zou lukken.

Dana Elle keek hem even verbaasd aan,' Waar gaan we dan heen?' Ze keek naar hem maar kon niks aan hem zien wat verraadde waar ze heen zouden gaan. Het maakte haar nog banger en ze kromp ineen. Ze hield er niet van wanneer ze iets niet wist. En dat maakte haar ook zo moeilijk in de omgang.

Raf keek een beetje verbaasd toen Dana ineen kromp, maar hij schreef het toe aan, de nog onbekende, reden waardoor ze zich zo rot voelde. "Weet ik nog niet, mag jij zeggen." De enige reden dat hij hier weg wilde was omdat ze zich hier duidelijk niet zo fijn voelde. Tenminste dat dacht Raf.

Dana Elle keek hem weer met een wat rustigere blik aan,' Oké dan gaan we naar het bos toe. Ik kom er vaak om tot rust te komen en me te laten inspireren. Ik denk dat jij het ook wel leuk gaat vinden! Het is nog gewoon op het school terrein dus wanneer je snel naar de les moet kan je er zo heen!' Ze lachtte en trok hem mee de ruimte uit.

Begin maar bij het bos xD

Raf glimlachte, blij dat Dana weer wat kalmer was. En de plaats die ze beschreef leek hem perfect voor de gelegenheid als ze er inderdaad tot rust kwam. Ook was hij wel nieuwsgierig, hij maakte vaak zwerftochtjes over het buitenterrein en was nog niet in het bos geweest. Eigenlijk had hij helemaal niet zoveel zin in de les, hij bleef nu veel liever bij Dana bedacht hij zich.

NEW

Claire trok de deur open en stormde de slaapzaal binnen, waarbij ze een paar andere meiden die schrokken negeerde. ze rende naar haar bed toe en liet zich er snikkend op vallen. de tranen liepen over haar gezicht dat ze verborg in haar armen en haar lijf schokte van het snikken. ze haatte zichzelf, waarom had ze het nou weer moeten verpesten met Evan. nu dacht hij vast dat ze psychisch gestoord was ofzo.

Dana Elle had echt een zwak voor mensen die huilde en liep daarom ook maar op het meisje af die naar binnen was komen rennen. Ze had al een hele tijd niks gedaan en verveelde zich toch wel heel erg. Nu kon ze zich eindelijk ergens mee bezig houden en zo erg kon het niet zijn want al die meiden huilde om hetzelfde en dat waren jongens. Ze ging op het bed van het meisje zitten en aaide over haar rug,' Je kent me dan wel niet maar ik kan gewoon niet tegen huilende mensen dan moet ik trootsen.' Ze lachtte een beetje schuldbewust.

Claire snikte en keek op toen iemand over haar rug aaide. ze glimlachte even bij wat het meisje zei, maar voelde zich er niet minder rot door van binnen. ze draaide zich half om zodat ze het gezicht van het meisje beter kon zien. haar eigen ogen waren rood van het huilen en er liepen lange sporen van mascare gemengd met tranen over haar wangen.