Jongens slaapzaal 2.

Het is een hele grote rechthoekige ruimte. Je hebt een simpel houten bed, met een dekbed met kleur naar keuze. Onder je bed heb je lades, dit is je kast voor kleren en andere spullen, je hebt een kleine bijzettafel met lampje erop. Je hebt twee buurmannen en voor de rest nog allemaal jongens om je heen. Het is helder en open. Grote ramen, waarvan de gordijnen in de avond dicht gaan.

Personen: Veel.
Regels: Doordeweeks moeten 11 uur de lichten uit.

Cole keek de slaapzaal in. Hij was de eerste blijkbaar maar dat kwam misscien ook omdat hij de spech had gemist. Het maakte hem weinig uit. Als het belangrijk was dan hoorde hij het wel van iemand. Langzaam vrscheen er een brede glimlach op zijn gezicht. Als je als eerste bent heb je een voordeel : uitkiezen waar je gaat slapen. Cole keek rond en koos uiteindelijk een bed wat bij een raam stond. Bij het raam stond een boom en Cole hoopte vurig dat er vogels in de zomers in zouden zitten. Rustig legde hij zijn rugzak op het bed e daarna zijn gitaar. Hij had niet veel bij mar hij had het gevoel dat zijn zus er snel verandering in zou brengen. Hij trok eenlade open en gooide zijn tas er in. Behalve het boek war hij liedjes in schreef en zij gitaar.Terwijl hij wachtte op andere kon hij best al vast wat spelen.

Little liep de slaapkamer binnen en liep recht op zijn eigen bed af. Hij keek even om zich heen en zag dat de enige die er al was, zijn nieuwe buurman was. "Hallo," zei hij kortaf en hij begon zijn spullen uit te pakken. Sokken, onderbroeken, een panfluit en nog twee andere kleine instrumenten. En een superdik boek over het leven van Antoni Vivaldi, zijn bet-bet-overgrootvader.

Cole zag nog iemand binnen komen. Met een glimlach keek hij heel even wat de jongen deed. Hij was blijkbaar wel iemand die zijn spullen uit pakte. Maar ja Cole was zo gewen geraakt aan verhuizen dat het hem niets meer uit maakte. ´´Hoi, ik ben Cole´´ stelde Col zich netjes voor. Ze waren te ver van elkaar om een hand te gevn. Daarom deed Cole het niet. Daar en tegen sloeg hij een hoge noot op zijn gitaar aan. Hij stelde het wat bij omdat het niet zuiver klonk.

"Ik ben Little Vivaldi," zei Little. "Aangenaam." Hij ging even in zijn hoofd na wat de beste strategie was met een nieuwe buur. In de afgelopen jaren had hij er al meerdere weggepest en dan bleef hij eenzaam achter. 's Nachts waren de enige momenten wanneer hij zin had om even te praten, dat moest dan wel met iemand die jou ook aardig vond. "Welk jaar?" vroeg hij aan Cole.

Toen Cole klaar was met wat bij stellen keek hij op naar Little. Hij herkende die achternaa,m ergens van maar wist niet meer waarvan. Hij was heel lui in zulke dingen. Als het belangrijk was dan zou hij het zelf wel vertellen. ´´5, al is dit eigenlijk mijn eerste jaar. Ben zo vaak vehuist dat ik blij ben dat ikeindelijk twee jaar hier mag blijve. En jij´´ vroeg Cole terug. Hij sloeg nog een noot aan om te checken en het was goed dus kon hij dalijk wel spelen. Tenminste als Little het niet erg vond.

"Dit is mijn vierde jaar, gewoon op deze school," zei Little. Hij ging zitten op bed en keek langs Cole naar buiten. "Mooie boom, is het niet?" Hij glimlachte. Hij pakte zijn panfluit en begon de Vier Seizoenen van Vivaldi te spelen. Toen hij na een korte samenvatting klaar was, vroeg hij: "Weet je al waar die achternaam vandaan komt?" Hij was gewend dat mensen meteen aan hem vroegen of hij inderdaad een afstammeling was van Vivaldi en sinds kort kon hij ja zeggen. En mensen die het niet wisten, hielp hij door een kort stukje van zijn bekendste stuk te spelen.

Cole was wel gewend geraak aan de eeuwige nieuweling te zijn. Daarom vond hij het niet erg dat Little er al vier jaar op zat. Met een brede glimlach knikte hij. ´´Hoop dat er vogels in komen te zitten. Die maken vind ik nog de beste muziek´´ zei Cole eerlijk. Al zongen de meeste in amerika nietzo mooi als in uganda het bleef de natuur zelf. Door de volgende vraag herinnerde hij opeens waar hij die achternaam van kende. ´´Vivaldi. Dat klopt. Stam je van hem af´´ vroeg Cole maar meten.

"Ja, klopt," zei Little met twinkellichtjes in zijn ogen. "Hij is mijn bet-bet-overgrootvader. Vandaar dat ik me heb voorgesteld met Little Vivaldi. Welke vakken ben jij eigenlijk van plan te volgen hier?" Hij keek naar het bed achter zich. Ergens hoopte hij dat dat bed leeg zou blijven. Hij vond Cole een aardige jongen en als hij een gesprek wilde voeren met hem, hoefde dat niet afgeluisterd te worden. Zodra ergens één bed tussen zat, dan hoorde je bijna niks meer van die kant, dat had hij in de vorige jaren wel gemerkt.

Cole mrkte wel da Little er trots op was en snape dat goed. Vivaldi was een bekende naam ook al herinnerde Cole hem eerst niet. Hij was ook niet zo klassiek geschool dus was dat best wel logisch. ´´Ehm kan je kiezen dan´´ vroeg Col verbaast. Hij wist niet goed wat Little bedolde er mee. Waarschijnlijk als het om zijn talent ging dan zou hij gitaar les en songwriter volgen. Zingen vond hij niet nodig omdat hij het er alleen maar bij deed. Maar het klonk niet zo. ´´Ehm ik heb de toespraak ook eigenlijk gemist dus kan je hhet mij kort uit leggen´´ zei Cole verontschuldigend.

"Nou, je doet alleen de vakken waarvoor je ge-auditeerd hebt en waarvoor je bent aangenomen," legde Little uit. "Bij mij zijn dat klassieke dans en klassieke muziek op alle instrumenten. Dus, welke vakken heb jij?" Hij keek vragend naar Cole, wie hij om de één of andere reden nu al als een goede vriend beschouwde. Althans, dat dacht hij, hij had nog nooit echte vrienden gehad.

´´Ehm ik ben aangenomen voor een zelf gemaakt liedje op de akoestische gitaar.Dus ik denk gitaar spelen als die les er al is en songwriten waar het zelfde voor geld´´ zei Cole. Hij zou wel voordat de school begon nog ergens na kijken waar precies anders liep hij echt wel de verkeerde klaslokaal in. Al zou hij daar zelf het hardst om lachen. Hij moest toe geven dat klassieke muziek al verwachthad aar dansen was hij wel benieuwd naar. Al zou hij dalijk wel vragen om het een keer voor te doen.

moet gaan eten tot dalijk

Little moest lachen. "Tja, zo vanzelf sprekend is het ook allemaal niet," zei hij. "Ik zit hier al vier jaar, dus het gaat mij gemakkelijk af. Maar ik wil je anders wel een keer een rondleiding door de school geven, dan weet je in elk geval hoe je niet verdwaald." Hij lachte. "Ben jij trouwens al een keer in New York geweest? Het is een mooie stad."

´´Dat zou ik eel erg fijn vinden´´ zei Cole eerlijk. Al dacht hij wel dat hij misschien de weg van sommige delen wel kon vinden als hij er geweest ws. Maar dat was helaas niet alles. ´´Ehm ja ik ben hier wel eens geweest. Mijn zus werkt hier dus kon ik hier altijd op vakantie gaan´´ zei Cole met een glimlachje. Als je de hele wereld hebt gezienwas it de fijnste plek voor vakantie. Een vaste plek waar hij gelukkig langer kon blijven. ´´Jij woont hier al vier jaar. Je hebt zeker de hele stad al gezien´´ vroeg Cole.

"Oh nee, ik ga bijna nooit naar New York," zei Little. "Alleen als het moet van de school. Maar ik stop die tijd liever in oefenen en leren. Maar ik had ook nooit echt iemand waarmee je gezellig door een stad kunt lopen." Hij haalde zijn schouders op. "Waar werkt je zus eigenlijk?" hij trok de sprei recht en ging op bed liggen. "Het ligt nog altijd even lekker," mompelde hij.

´´Bij een of ander tijdschrift ...... alleen weet ik niet meer welke´´ zei Cole eerlijk. Hij besteedde in tegenstelling tot zijn zus bijna geen aandacht aan de mode. Helaas was zij iemand die er op stond dat haar familie niet zo modieus moseten izjn. Dus stuurde ze hem de nieuwste mode. ´´Ik krijg altijd allerlei kleren van haar´´ zei Cole terwijl hij naar zijn shirt wees. Het was niet veel maar blijkbaar goed genoeg voor zijn zus. Cole vond het best logisch wat Little zei over oefenen maa rij vond dat je ook wat plezier moest hebben.,

Little moest lachen. "Is toch handig?" vroeg hij en hij draaide zijn hoofd opzij. "Beter dan je kleren zelf kopen." Hij dacht even na. "Zeg, snurk jij in je slaap?" vroeg hij en hij keek Cole vrolijk aan. "want dan ga ik ergens oordopjes ritselen." Hij lachte en keek naar de deur. Ze waren nog steeds de enigen die hier waren. Waar bleef de rest nou.

Cole moest op zijn beurt weer lachen op de vraag van Little. Het was een slimme vraag al was hij er zelf niet op gekomen. ´´Alleen als ik heel erg verkouden ben. Tenminste dat werd mij verteld. Toen ik vijf was zei een stamhoofd van de ukhalulu stam zelf dat ik het hele dorp kon beschermen als ik verkoude was. Maar je hebt geen zorgen nu tenminste niet. Maar nu kan ik het beste ook terug vragen´´ vroeg Cole met een glimlach. Het irriteerde soms mensen dat hij begon over allerlei landen maar het was een herrinering die bij het verhaal paste dus deed Cole het wel vaker.

"Nee, ik snurk niet," zei Little. "Ik heb in elk geval nog nooit klachten gekregen." Hij glimlachte. "Maar we zullen elkaar in elk geval niet wakker houden. Vorig jaar lag er aan de andere kant van de zaal iemand in de hoek en die hield nachtenlang de hele zaal wakker, tot iemand oordopjes ging verkopen. Op zich is het hartstikke gezellig als iedereen wakker is, maar je wil toch slapen." Hij lachte.

´´Helaas zitten we niet met zijn tween hier dus moeten we maar wachten of dat weer gebeurt´´ zei Cole die rond keek. Hij vond het wel raar dat ze de eerste waren en dat er nog niemand anders was binnen gekomen. ´´Zijn wij zo vroeg of is de rest gewoon laat´´ vroeg Cole uiteindelijk maar terwijl hij naar de deur keek. Hij hoopte wel dat er geen ruzie kwam in de slaapzaal. Al was zo´n grote zaal wel meer kans. Hij haatte ruzies maar zo was hij nu eenmaal.

"Een slaapzaal met zijn tweeën zou wel fijn zijn," zei Little. "Maar we zijn gewoon vroeg. We hebben de speech overgeslagen, ik ken hem al uit mijn hoofd en jij liep als een kip zonder kop door." Hij grinnikte en staarde naar de gitaar van Cole. "Mag ik eens?" vroeg hij en hij wees op het instrument.

Cole moest toe geven dat zou wel fijn zijn een heele zaal vol twee. AL geloofde hij niet dat er zo weinig waren het was waarschijnlijk gewoon de tweede optie. ´´Tuurlijk maar wees wel voorzichtig´´ zei Cole terwijl hij de gitaar op pakte. Hij was er wel voorzichtig mee ook al nam hij het letterlijk over al mee. Hij vond het niet erg als andere mensen het vast hadden als ze ook maar voorzichtig in waren. Wijs vroeg hij neit of hij een van de fluiten mocht bekijken. Hij wist zelf goed genoeg dat het verschrikkelijk klonk als hij fluit zou spelen.

Little plaatste zijn vingers en speelde al snel de eerste twee coupletten van Für Elise. Het ging hem even goed af als op de piano of panfluit. Na de coupletten gaf hij de gitaar terug. "Toch blijf ik het een vreselijk instrument vinden," zei hij. "Het klinkt niet met klassiek. Maar laat jij eens wat horen?" Hij pakte zijn panfluit en poetste de bovenkant met zijn vingers.

Cole vond het knap dat Little het toch kon spelen. Hij zelf zou nooit de connectie klassieke muziek met zijn gitaar gemaakt. Daarom snapte hij wel wat Litlle bedoelde. ´´Iedereen zo zijn smaak´´ zei Cole met een glimlacg. Hij pakte zijn gitaar vast en ging goed zitten. Hij bedacht even een liedje en deed maar grenade omdat hij die pas nog op de ardio had gehoord. Het was wel iets rustiger en wat minder mooi zonder een stem. Maar het bleef prachtige muziek vond Cole zelf.

"Mooi," zei Little. "Maar toch, klassiek blijft beter." Hij glimlachte en pakte zijn panfluit, waarop hij een Chinees volksliedje begon te spelen. Het klonk echt Chinees en Little vond het fijn dat hij het uit zijn panfluit kreeg. Uit een piano kreeg je het alleen maar door op alleen de zwarte toetsen te spelen en dat was onhandig.