Meisjes slaapzaal 1.

Het is een hele grote rechthoekige ruimte. Je hebt een simpel houten bed, met een dekbed met kleur naar keuze. Onder je bed heb je lades, dit is je kast voor kleren en andere spullen, je hebt een kleine bijzettafel met lampje erop. Je hebt twee buurvrouwen en voor de rest nog allemaal meiden om je heen. Het is helder en open. Grote ramen, waarvan de gordijnen in de avond dicht gaan.

Personen: Veel.
Regels: Doordeweeks moeten 11 uur de lichten uit.

June kwam met haar koffer en tas de kamer binnenlopen. Haar ogen gingen langs alle bedden. Er waren nog weinig mensen. Ze zag wel een meisje, dat haar niet zo aardig vond, ergens op een bed zitten, met twee vriendinnen om haar heen. Maar die keken niet op toen zij binnenkwam, ze hoorde niet in haar "straatje" thuis. Ze rolde met haar ogen toen ze daaraan dacht en liep naar een willekeurig bed, vlakbij het raam. Ze liet haar koffer en tas voor het bed staan en ging op het bed zitten. Ze keek in de ruit naar haar spiegelbeeld en deed haar staart iets beter.

Trinity trok haar trollie achter zich aan. De rust op de slaapzaal leek wedergekeerd. Heel kort keek ze naar het bed dat ze vorig jaar toegeeigend had, deze was al bezet. Ze haalde haar schouders op, als ze maar een bed kreeg. Haar blik ging langs de bedden, de meeste waren al bezet genomen door andere meisjes. Snel ging ze op een bed zitten dat nog vrij leek te zijn, er was nog een leeg bed waar Blair misschien plaats op kon nemen. Als ze tenminste op tijd was om hem toe te eigenen. In de kamer zag ze enkele van haar vriendinnen zitten, maar het groottste gedeelte was in de andere zaal ingedeeld. Ze riep hen wat groetende woorden toe, waarna ze haar tas op het bed trok. Ze had nog geen moeite genomen om naar degene te kijken die naast haar lag.

June keek naar een meisje dat binnenkwam. Ze had haar blik opgevangen bij de opening, maar verder kende ze haar niet. Ze haalde haar schouders op, ze zat toch wel twee bedden verder. Misschien zouden ze niet eens contact hebben. Sommige meisjes hier konden het niet goed met haar vinden. Ze trok haar tuniekje recht en deed de lades onder haar bed open, om daar wat spullen in te stoppen.

Trinity ving op haar beurt de blik op van de hoofdcheerleader. Ze kende haar in tegenstelling tot waarschijnlijk vele, niet bij naam. Ze had ook nooit moeite genomen om hem te weten te komen. Al zat ze net als zijzelf al meerdere jaren op deze school. Haar blik ging naar de andere terug die aanwezig waren in de slaapkamer, het was niet heel druk. De ramen stonden op een kier voor de frisse lucht, waardoor het geluid van buiten als gezellig geroezemoes naar binnen kwam. Rustig opende ze haar koffers om de kasten maar eens in te gaan ruimen.

June begon haar kleding uit te laden en in de kast te leggen. Ze was verbaasd dat het allemaal paste, maar ze schoof de lades weer makkelijk dicht en deed haar koffers weg. Ze ging op haar bed zitten en keek naar het meisje verderop. Ergens wilde ze haar toch wel leren kennen, misschien was ze wel erg aardig. Ze glimlachte even vriendelijk, maar had niet meteen de moed om iets te zeggen. Misschien was het zo iemand die iedereen in hokjes plaatste.

Trinity opende de eerste la waar ze zorgvuldig haar kleding in neerlegde. Ze was toch in een van de grootste modesteden opegroeid, het was van belang dat je kleren tenminste niet leken alsof je ze zo uit een wasmand getrokken had en niet de moeite had genomen om ze te strijken of in iedergeval op te vouwen. Toen ze de lade dicht deed keek ze even omn en ving de glimlach van de cheerleader op. Ze trok haar wenkbrauw even vragend op. Ze kende cheerleaders alleen van de franse tv-series waar ze meestal als de meest arrogante bitches neergezet werden, dat verklaarde waarom ze ze altijd ontweek of negeerde.

June opende haar mond om iets te zeggen en twijfelde. 'Ik wil eigenlijk gewoon "hoi" zeggen, maar dat klinkt nogal cliché.' Zei ze tegen het meisje en trok een gezicht. Ze deed het elastiekje uit haar haren en liet haar bruine haren over haar schouders vallen. Ze haalde een paar rare slagen uit haar haren, met een handbeweging en legde het elastiekje weg. Ze wou het niet kwijtraken, ook al had ze nog honderden anderen van die elastiekjes.

Trinity keek nog steeds wantrouwend naar het cheerleadertje. Ze was eigenlijk nooit op haar hoede met gesprekken, dus dat maakte het extra uitzonderlijk. "Dus...?" vroeg Trinity afwachtig, iets beters kon ze niet verzinnen. Als ze hoi kwam zeggen zou ze gewoon hoi kunnen zeggen, of ter zake komen als ze iets nodig zou moeten hebben. Rustg legde ze een beeldje van de eifteltoren boven op haar nachtkastje. Het was het meest standaard Parijs beeldje dat je maar kon verzinnen, maar ze was trots op haar Europese, Franse afkomst dat ze dat graag liet zien.

June keek het meisje even aan. 'Dus ik zoek een andere manier om een gesprek te beginnen.' Gaf ze als antwoord en keek naar de eifteltoren die ze op het kastje zette. Parijs, daar was ze een keertje geweest, ze had het geweldig gevonden. 'Heb je iets met Parijs?' Vroeg ze aan haar, om iets te vragen te hebben. Misschien hield ze van de stad, of was ze dr geboren of was ze er vaker geweest. Ze glimlachte even een kleine glimlach.

Trinity kon nu een kleine glimlach niet onderdrukken, hoe graag ze het ook gewild zou willen hebben. "Ik ben er geboren en woon er tijdens de vakanties. Je kan wel zeggen dat het mijn stad is, symbolisch dan" het was een wonder dat haar accent niet opgevallen was bij de cheerleader. Misschien waren ze echt zo leeghoofdig als er beweert werd. Al was dit een school waar je wel iets moest kunnen om toegelaten te worden.

June glimlachte en knikte. Nu ze erop lette hoorde ze wel iets van een accent, maar daar lette ze nooit op, het maakte haar ook niets uit. 'Dat lijkt me gaaf. Parijs is mooi.' Zei ze tegen haar en ging met een hand door haar bruine haren. Er zat nu bijna geen krul in, gewoon een beetje slag. Misschien zou ze ooit een groot risico nemen en haar haren een flink stuk afknippen, maar ze dacht wel dat haar lange haren bij haar hoorde.

Trinity pakte een tijdschrift uit haar tas die ze in het vliegtuig gelezen had en legde dit naast het beeldje van de eifeltoren. Har halfe tas zat nog vol, gelukkig hadden ze per persoon een hele kast tot hun beschikking, anders zou het nooit passen. Rustig knikte ze naar June "Als je de goede wijken kent wel." zei ze eerlijk, al zou ze Parijs nooit afkraken. Ze wist dat Amerikanen altijd zo overbeschermend waren over hun steden, dat Amerika altijd beter was dan de rest van de wereld omdat ze toevallig een machtige economie hadden, hierdoor kreeg ze altijd het gevoel dat ze Parijs en Frankrijk moest verdedigen. Ze opende de kast deuren en begon daar enkele zomerjurkjes in op te hangen.

June haalde haar schouders een beetje op. 'Ik weet niet meer waar ik geweest ben. Maar de eifeltoren is in ieder geval heel mooi.' Zei ze met een glimlach en streek over haar zachtroze dekbed. Ze hield van roze. Ze had eigenlijk getwijfeld tussen zachtroze en appeltjes groen. Maar dit paste misschien beter bij haar, ze wist het niet. Het rode van haar pakje, vloekte wel een beetje bij het roze, maar ze sliep niet in het pakje. Dus dat maakte het weer anders.

Trinity knikte, ze haakte langzaam weer van het gesprek af. Als je naar Frankrijk ging en dan naar de hoofdstad onthield je toch meestal wel de straten waar je geweest was. Vooral omdat de touristen meestal in de standaard straten terecht kwamen zoals Montmarte en ....(oké ik weet niks van paris). "Vele parijzenaren verafschuwde de eifeltoren toen ie gebouwd werd, wist je dat? En nu willen ze hem voor geen goud meer kwijt." zei ze na een tijdje naar het beeldje gestaard te hebben. Zelf was ze maar een keer of 5 bij de eifeltoren geweest, het was eigenlijk meer een touristenplek dan voor de inwoners zelf.

June knikte langzaam en ging op het bed zitten, waarna ze haar benen optrok. 'Ja, ze vonden hem eerst erg lelijk met al dat ijzer of zo?' Ze wist er niet zo heel veel van, omdat ze zich er niet zo in verdiept had. Misschien moest ze maar eens iets gaan opzoeken. Ze had een kleine glimlach op haar gezicht, maar ze had niet helemaal het idee dat het meisje nou zo'n zin in dit gesprek had. Dat maakte het iets lastiger om gemotiveerd te blijven praten.

Met een blij gevoel van gelukzaligheid liep Florentine de slaapzaal in. Ze zat nu in het vierde jaar en ze kende de meeste meiden met wie ze de zaal zou delen wel, maar het waren nooit haar beste vriendinnen geweest. De trolley die eerst zo soepel achter haar aan was gegleden, werd heel zwaar en ze was blij dat ze er was. Florentine keek even kritisch om zich heen en koos toen een bed uit. Op het bed naast haar zat een meisje in cheerleader outfit en Florentine glimlachte vriendelijk naar haar, ookal mocht ze cheerleaders over het algemeen niet. Wel wist ze dat het slim was ze te vriend te houden, zeker als je het bed naast ze had.

Trinty knikte "Ik geloof zoiets wel, eigenlijk is het wel te begrijpen." grinnikte ze er toen achteraan. Het was toch wel een hoog gebouw wat van ver af al te zien was en het beeld van Parijs grondig veranderde. Ze kroop op haar bed dat nog steeds niet opgemaakt was. Tussen het bed van haar en van June kwam een meisje te zitten dat ze niet kende, eigenlijk had ze gehoopt dat Blair er zou komen te liggen. Maar die was nog niet gearriveerd en er waren nog genoeg bedden vrij. Ze ging met haar hand kort door haar haren terwijl ze het kussen netjes herschikte.

Florentine had wat vlagen van het gesprek van haar twee buurvrouwen opgevangen. 'Hebben jullie het over de eifeltoren?' vroeg ze toen, in een poging haarzelf een beetje in het gesprek te mengen. Ze had het Franse accent in de stem van het meisje links van haar gehoord en ze ging er bijna automatisch van uit dat ze Frans was. 'Ik ben trouwens Florentine.' zei ze toen vrolijk.

June knikte naar het meisje, waar ze de naam nog niet van wist en keek daarna naar Florentine. 'Hai, ik ben June.' Glimlachte ze naar haar. Haar gezicht kwam haar wel bekend voor, maar ze wist haar naam eerder nog niet. 'Ja, we hadden het over de eifeltoren.' Zei ze daarna en glimlachte even opgewekt. Ze vond het wel gezellig zo, alhoewel ze niet wist of dat helemaal wederzijds was.

Florentine glimlachte naar June, ze leek haar wel aardig. Terwijl ze er geen zin in had, ging ze toch maar haar koffer in haar lades uitruimen. Terwijl ze bezig was, probeerde ze het gedeeltelijk doodgevallen gesprek weer nieuw leven in te blazen. 'Ik ben er eigenlijk nog nooit geweest, in Parijs. Maar het lijkt me geweldig.' Florentine hoopte vurig dat ze een beetje vriendinnen kon worden met de twee meisjes, er is niets erger dan buurvrouwen met wie je niet om kan gaan. Ze had er ervaring mee.

Ookal antwoordden June en het andere meisje niet, Florentine ging gewoon door. 'Parijs lijkt me echt een mooie stad,' zei ze terwijl ze juist een stapeltje shirtjes in de la legde. 'Mijn ouders komen er vaak, maar ze hebben mij nog nooit meegenomen.'

June was even een beetje afgeleid, maar keek weer naar Florentine. Ze glimlachte. 'Ja, wat ik er nog van weet, het was erg mooi.' Zei ze teggen haar en haalde uit haar lades wat gewone kleding, die ging ze zodirect maar even aantrekken. Ze had nu even geen zin meer in haar tuniekje. Ze zuchtte en ging weer terugzitten. Dat zou ze zo wel doen.

Trinity had op haar beurt ook even niet opgelet, ze was druk bezig geweest de laatste spullen op te ruien. Zoals haar kleding een beetje ordenen in de kast, haar schoenen netjes eronder leggen en haar toiletspullen veilig opbergen. Niks irritanter als er iemand met je spullen vandoor ging. "De toeristen buurten zijn wel erg mooi, vooral in de zomer." mengde ze zich in het gesprek. Ze probeerde Parijs in de ogen van de toeristen te zien, die kwamen bijna nooit in de achterburen of in de gewone woonwijken waar het en stuk minder prachtig was. Helaas was dat lastig te doen. Haar blik ging kort naar het kleding setje in de handen van June, gelijk kwam er weer een paar vooroordelen naar boven. Over de te modebewuste trutten die elk uur van de dag een nieuw setje aanmoesten hebben.

new
-
Trinity hield in haar hand enkele tasjes. Ze was wezen shoppen en was van plan gelijk eens alles op te bergen voor ze de helft ergens anders zou laten liggen. Het was echt iets voor haar om met een stel vriendinnen te blijven kletsen, de tas te laten staan en dan voorgoed kwijt te zijn. Het was niet heel druk op de slaapzaal, er zaten wel enkele meisjes in groepjes te kletsen, maar het was in verhouding toch rustig. Haar hakloze sandalen (je weet wel met al die leren bandjes xd) maakte bijna geen geluid op de vloer toen ze door het middenpas richting haar bed liep.