Jongens slaapzaal 2.

Cole rolde me zijn ogen. Dat kreeg je hier wel vaker dat verschillende stijlen botste. Daar ging hij niet over discusieren omdat het iemand zijn mening bleef. hij legde rutig weer zijn gitaar neer en luisterde naar het liedje. Hij herkende het goed dat het uit china kwam. Een oud omatje probeerde het hem te leren al gaf ze het al snel op. Cole moest zijn best doen om niet te lachen om die gedachten omdat hij daarmee Little stoorde. ´´Bijna elke muziek is mooi. Zo was dat liedje ook´´ zei Cole met een glimlach als ene compliment.

"Ik wilde ook geen discussie starten," zei Little. "Daar kom je toch nooit uit. Al is de ene stijl wel populairder dan de ander." Hij haalde zijn schouders op en speelde de Sugar Plum Fairy op zijn panfluit. Hij vond het een leuk deuntje, dat af en toe best verslavend was.

ehm dat zei hij niet
-----------------------
Cole was daar wel mee eens. Maar popilair zei hem weinig, het maakte weinig uit of duizend in plaats van miljoen mensen naar luisterden. Het bleef een groot aantal. Rustig ging hij op zijn bed liggen. Gelukkig past ehij in het bed wat hij zelf wel leuk vond. Hij zou ook bijna in slaap vallen met de fluit op de achtergrond. Al moest Cole overal door slapen dus snurken vond hij niet zo erg. ´´Waar kom je eigenlijk vandaan´´ vroeg Cole opeens.

Nee, maarhij ging af op de reactie.

"Italië," zei Little. "Maar mijn ouders wonen nu in Albaquerque, maar dat is best ver vanaf hier. Ik zou liever in de buurt van New York wonen." Hij haalde zijn schouders op. Albaquerqe was goed, maar het kon altijd beter, En van Italië kon hij zich niks meer herinneren, dat was te lang geleden. Het maakte hem ook niks uit, hij kon er altijd nog naar op vakantie.

o, ik ben altijd dommer in de vakantie
---------------------------------------------
Cole knikte. Hij herinnerde italie goed en vond hij het er heel mooi. Al moest hij toe geven dat Little niet op een italien leek. Cole zei het maar niet omdat hij neit wist of hij Little daar mee beledigde. ´´Je mist het dsu niet´´ zei Cole verbaast. Je kon merken dat Little wel van New york hield maar Cole zou verwcahten dat mensen toch hun thuis zouden missen. Maar misschien had hij het wel helemaal mis.

"Ik kan me niks herinneren van Italië, dus waarom zou ik het missen," zei Little en hij haalde zijn schouders op. "En waar kom jij vandaan?" Hij staarde naar het plafond en zuchtte. Misschien vond hij het ergens wel jammer dat hij niks meer van zijn geboorteland wist, maar het maakte ook niks uit.

Cole vond dat er wel iets in zat dus ging hij er niet verder op in. Misschien zou Little wel een keer terug gaan naar italie en dan kon Cole ook wel mee gaan. Cole dacht diep na toen de vraga naar hem werd terug gekeerd. ''Ehm ik heb geen flauw idee. Mijn ouders reisden heel vaak rond. Daarom ben ik gewend om de eeuwige nieuweling te zijn. Maar ik denk dat het ergens bij letland of rusland was'' gokte Cole maar. Hij wist dta ze daar waren toen hij ongeveer werd geboren. Maar ze hielden niet alles vast dus wist hij niet precies.

Little trok één wenkbrauw op. "Tja, het is in ieder geval niks nieuws voor je om nieuw te zijn," grapte hij. Hij keek op de klok. "Wil je die rondleiding nog, dan kunnen we daarna aanschuiven bij het eten." Hij glimlachte en stond op. Hij keek vragend naar Cole, benieuwd of die mee zou komen. Hij schoof zijn panfluit onder zijn riem. Hij moest gewoon altijd een instrument bij zich hebben.

Coel kon zelf wel lachen om de grap. Hij was het wel gewend geraakt dus kon er om lachen. Al was het altijd zuur om nooit de vaste vrienden te hebben. Maar dat is nu voorbij. Coel sprong op uit zijn bed en keek met een glimlach naar Little. ''Tuurlijk wil ik dat'' zei hij glimlachend. Hij hoopte we dat er meer mensen dalijk waren maar had er wel een beetje vertrouwen in.

Little legde zijn koffer op zijn bed. "Nou, kom maar mee dan," zei hij en hij begon naar de deur te lopen. Zijn koffer had hij op zijn bed gelegd, om aan te geven dat hij daar sliep. Het was wel zo handig, anders werd zijn bed ingepikt.

Cole snapte niet goed waarom Little dat deed. Tot hij zag dat anders zijn bed werd ingepikt. Hij had zijn spullen al over zijn bed liggen , tenminste de helft. Hij had niet zo veel als je zou denken. Hij liep snel achter Little aan en was benieuwd wat er allemaal ind e school kon doen. Daar kwam hij snel achter.

Jake sleepte zijn twee zware tassen mee de grote zaal in, en bekeek die met grote ogen. Nee, dit had hij net niet verwacht. Hopelijk waren de bedden wel comfortabel, want wat dat betreft was Jake heel kieskeurig. Hij liep naar het eerste de beste bed dat er stond, zette zijn tassen op het bed en opende die gelijk. Het ene shirtje na het andere kwam eruit, en Jake besloot eerst maar al zijn spullen op te bergen. Was misschien wel handig, anders moest hij het later nog gaan doen.

Enkele ogenblikken later kwam Nicklas ook de slaapzaal binnen. Hij bleef even voor de deuropening staan en keek nieuwsgierig naar binnen. Er waren al veel bedden bezet, en er was nog een andere knaap aan het uitpakken. Nicklas trok zijn koffer op wieltjes achter zich aan en liep naar het lege bed naast dat van de nog uitpakkende jongen. "Ik neem deze, ok?" Vroeg hij, zonder op het antwoord te wachten. Het was ook niet echt alsof iemand daar nee op zou antwoorden, toch?

Jake keek op van de stem die zich opeens vlak naast hem bevond. Het schoot bij hem gelukkig erg op, en so heel veel spullen had Jake niet mee genomen. "Eh ja, I guess. Als je zou willen kon je ook nog gewoon iemand anders zijn spullen eraf kletteren en daar gaan liggen, maar het maakt niet veel uit heh", zei Jake met een zucht en knikte naar een bed waar nog koffers op lagen. Hé dat zou wel erg niet netjes zijn om dat zomaar te doen, maar dan moest je maar gewoon je spulletjes opbergen! "Ik ben Jake trouwens", zei hij terwijl hij aandachtig verder ging met het opbergen van zijn troep.

"Liever niet, ik neem dit bed wel gewoon." Antwoordde Nicklas met een grijns. Stel je voor als je dat deed, dan maakte je waarschijnlijk niet zo snel vrienden hier... En daar had Nicklas het sowieso al niet te gemakkelijk mee. En daarbij, al de bedden zagen er toch hetzelfde uit, dus het zou echt nutteloos zijn. "Nicklas," Hij knikte even naar de jongen en ritste toen zijn koffer open en begon met uitpakken.

"Uhu", bracht Jake zacht uit. Hij glimlachte toen hij de naam hoorde, maar dat was eerder zo'n glimlach van een soort goedkeuring. Ofzo. "Hoe zou het hier zijn met de meiden? Vorig jaar waren ze allemaal erg eh, hoe zeg je dat. Mwepmwepmweeuuuw", zei Jake met zo'n 'het is een fout antwoord!' melodietje. Maar chicks waren ook de enigste leuke dingen hier naast muziek maken en feesten. Zou die Alyssa van vorig jaar er nog zijn? O dat zou zo leuk worden dan! Maar waarschijnlijk niet, anders had ze hem wel gesmst of whatevs. Maar nieuwschierig was Jake nu wel.

Nicklas trok een wenkbrauw op en grinnikte geamuseerd. Wist hij veel? Hij kwam hier pas net aan. "Geen idee, maar daar zullen we wel snel achterkomen hoop ik." Niet dat Nicklas van plan was om een hele reputatie als vrouwenversierder op te bouwen, daar had hij namelijk geen tijd voor, maar een beetje afleiding hier en daar was nooit verkeerd. Zeker niet als die afleiding een vrouwelijke vorm aannam. "Maar hoezo dan? Viel het vorig jaar dan zo tegen?" Ging hij erop in.

"Zeker ja!" zei Jake enthousiast. Oh vorig jaar was zo'n hahaha het was verschrikkelijk. Bij het idee alleen al sloeg Jake zijn hand voor zijn gezicht. "Het is vast beter voor ons beide als we het niet over de meisjes van vorig jaar hebben", zei Jake met een veelbelovende stem. Ewyuk nee het was erger dan vreselijk. Maar na die gedachten verscheen er al snel een geheimzinnige lach op zijn gezicht. Toen Jake langs deze slaapzaal liep zag hij dat het "verboden toegang" kamertje, alias het neukkamertje er gelukkig nog was! "Ben je eerste jaars hiero?" vroeg hij nieuwschierig. Nicklas moest hier zeker vanaf weten, want hij zag er wel uit als zo'n badguy die elk meisje kon in pakken.

Nicklas grinnikte en schudde zijn hoofd. Oh jee. "Maar de meisjes van vorig jaar zijn er dit jaar toch ook nog? Of toch zeker een deel van hen?" Bedacht hij zich luidop. Maar waarschijnlijk waren er ook wel een heleboel nieuwen, net zoals hijzelf. "Ja, jammer genoeg wel. Nu heb ik de rampzalig meisjes gemist I guess?"

"Een aantal wel, gelukkig is meer dan de helft nog wel oké", zei Jake opgelucht. Maar oh er zaten toch een paar grietjes bij die je liever niet tegen kwam. "Oh maar dat is juist nog leuker. Heb je net het kleine kamertje opgemerkt toen je hier naar binnen kwam?" vroeg hij met glinsteroogjes. Jake had nu alweer zin om dat kamertje weer eens te zien van de binnenkant. Maar hij moest wel rustig aandoen, de roddels hier verspreidden zich als een gek. Ondertussen was Jake al klaar met zijn spullen en ging uitgebreid op zijn bed liggen. Oh hij kon hier wel uren blijven liggen.

Nicklas schudde zijn hoofd. Kleine kamertje? Het toilet dan? Of eh...? "Nee, hoezo?" Hij was eigenlijk alleen maar op zoek geweest naar de slaapzaal, zonder ergens anders op te letten.

Jake knikte en bleef het plafon aanstaren. "Hmm you should see it once", zei hij en haalde zijn schouders op. De eerste drie maanden was hij zo nieuwschierig omdat hij wilde weten wat er nou was en zat. Maar geduld hebben was voor hem misschien de oplossing. Tenslotte wist Jake ook waar het sleuteltje ervan zich bevond. Het moest ergens in zo'n gat bij de muur zitten, ongeveer waar Jake's bed zat. Misschien dat als hij alleen was dat hij dan nog eens zou gaan zoeken.

Nicklas vond het hele zaakje wel een beetje vreemd. "Watvoor kamertje is het dan? Iets dat ik moet weten?" Hallo, als meneer het nu nog voor hem achter zou houden! De nieuweling pesten was altijd zo makkelijk.

Na een kwartslag zijn hoofd gedraaid te hebben keek Jake Nicklas aan. "Een heel speciaal kamertje.." zei Jake en grinnikte. Hij vond het geweldig hoe sommigen zo nieuwschierig konden zijn! "Het is gewoon het ketskamertje. Je mag niet in elkaars slaapzalen komen, jongens en meisjes. Vandaar dat drie jaar geleden mensen het sleuteltje van de kamer hebben gejat, en daar gewoon een bed hebben neergezet. Als het er nog eens van komt, kan het veilig achter slot en grendel", legde Jake tevreden uit. "En hier ergens moet het sleuteltje liggen, ik weet alleen even niet waar", zei hij met een zucht. "Maar opzich wel iets om te weten ja!"

Nicklas volgde de uitleg met grote ogen. Serieus? Zulke kamertjes bestonden toch alleen maar in van die typische films of zo? "Wauw zeg, handig." Antwoordde hij nogal droog. Meteen keek hij om zich heen, alsof het sleuteltje opeens tevoorschijn zou komen.