Meisjes slaapzaal 1.

Op haar tweede opmerking, draaide Miep zich om en lag op haar buik. Ze pakte een boek, geschreven in het Nederlands en begon te lezen, terwijl ze Jenn volkomen negeerde. Ze haatte het als mensen klompen aanzagen voor iets boers. Ze was geen boerin, nooit geweest ook. AL had ze in dat gat in Drenthe geleefd, ze was geen boerin.

Jenn vond Miep nu wel raar doen. 'Komop Miep, je kunt toch wel tegen een grapje?' Ze had toch sorry gezegd? En ze had er een grapje over gemaakt, maar dat was echt niet lelijk bedoeld ofzo.. Miep vatte het vast anders op. 'Je bent helemaal geen boerin Miep, maar je klompen wekken misschien die verbeelding bij mensen.'

"Mensen zijn niet goed wijs," was het enige wat Miep zei. Jenn begreep het misschien niet, maar het lag gevoelig bij haar. Daar kon ze niks aan doen, het was nu eenmaal zo en zo zou ze altijd reageren. Wat iemand ook zei om het goed te maken.

'En ik val daar zeker ook onder? Ik dacht dat we vriendinnen waren Miep, en vriendinnen vergeven elkaar.' Jenn beet op haar lip, ze wilde geen ruzie, ze wilde niet nog meer vrienden kwijtraken. Ze moest soms ook gewoon niet zo stoer doen, dan zou alles veel beter zijn.

"Ja, dat klopt," zei Miep alleen maar. Ze was even stil en las de rest van de bladzijde af. "Maar je moet geen grappen maken over iemands cultuur." Ze keek Jenn nu streng aan, ze moest maar voelen dat het een gevoelig punt was bij haar.

Jenn zag dat Miep echt geraakt was en sloeg haar ogen neer. 'Het spijt me, ik ben ook maar een mens..' zei ze zachtjes. Ze voelde zich echt rot, en snapte Miep opzich wel, maar Miep moest ook leren dingen te accepteren vond ze.

"Aww," zei Miep en ze gaf Jenn een knuffel. "Het is al goed. Ga je mee eten? Ze hebben pizza vanavond." Ze liep al richting de deur en wachtte niet of Jenn zou volgen, anders zou ze te laat zijn.

Jenn moest glimlachen. Miep kon overspringen van bui tot bui. 'Tuurlijk, ik hou van pizza, ondanks de vetten die erin zitten.' Ze keek naar haar buik en probeerde een vetrol te pakken. 'Ach, wat kan het mij schelen, ik ben toch al dik genoeg.' ze glimlachte, en liep achter Miep aan.

---
Zullen we ergens anders met Miep en Jenn nog meeten(: Ik verveel me

Nee, ik heb het nogal druk op andere sites

-slaat Miep & Jorn-

Trinity liep langzaam de slaapzaal binnen, het was rustig zo te zien. Beter voor haar want ze had geen zin in starende blikken op het moment. Je kon niet zeggen dat ze nu in opperbest humeur was, ze had net weer een aantal cijfers binnengekregen. Het hoogste cijfer was een 5.2, de rest lag onder de 4. Niet iets om trots op te zijn, dat wist ze zelf ook wel. Ook al had ze geen enkele les gevolgd en bijna blanco een repetitie moeten maken.

Kira liep op haar krukken langs de deuren en zag de deur van een van de slaapzalen open staan. Ze zag Trinnity lopen. Ze wist nog hoe ze heette van die keer bij de brandtrappen. Ze liep rustig de kamer binnen. Haar krukken maakte een klikkend geluid op de vloer. 'Hallo.' zei ze zachtjes. Ze wist ook neit waarom ze een gesprek met Trinnity wilde. Maar ze was de laatste dagen sowieso niet haarzelf.

"Hey" Zei Trinity toen ze de stem van Kira achter zich bij de opening van de slaapzaal hoorde, terwijl ze zich omdraaide gooide ze haar tas op haar bed. Of tenminste ze deed er een poging toe, want kort stuiterde de tas waarna hij er aan de andere kant weer afgleed. Trinity trok een gezicht dat zoiets zei als 'Dat moet mij juist weer overkomen." Waarna haar blik naar de krukken getrokken werden. "Wat heb jij nou gedaan?" riep ze verbaast uit.

Kira beet even op haar lip. 'Enkel verstuikt.' zei ze toen. Ze baalde er nog steeds flink van. Zes weken wat ze uit de running en daarna kon het nog duren voordat ze weer goed op spitzen kon dansen. Kira zag er nu al naar uit om haar boeten het weer te leren. Ook al zou het pijnlijk zijn, dan kon ze tenminste dansen. Het was misschien voor andere een rare gedachten maar voor Kira was hij normaal.

ik weet trouwens niks te antwoorden met tyler :c
-
"Dat is balen." zei ze oprecht. Ze moest er niet aan denken om zo'n lange blessuren op te lopen, al was het het leren om weer op spitzen te lopen. Iets wat in haar ogen al pijnlijk genoeg was, en dan je conditie nog eens op pijl brengen. "Met dansen" vroeg Trinity erachteraan terwijl ze op haar bed klopte om aan te geven dat Kira kon gaan zitten als ze wilde.

Kira glimlachte. Ze liep met haar krukken naar het bed waar Trinity op klopte. Ze ging erop zitten, ze was blij dat ze even kon zitten. Het was zwaar om de hele dag op die krukken te moeten lopen. 'Ja, ik was een nieuwe dans aan het leren en op een of andere manier zakte ik gewoon door mijn enkel.' zei ze. Ze snapte nog steeds niet echt hoe het nu was gebeurd want ze viel nooit tijdens het dansen. Behalve een paar dagen geleden dan.
________
eigenlijk moet hij vragen waar ze Jay van kent....

Trinity trok een pijnlijk gezicht "Dat is best wel kut." zei ze met haar franse accent zodat het totaal niet klonk, maar daar was niks aan te doen. Ze ging voorzichtig om Kira niet op te laten stuiteren, naast haar op het bed zitten. Ze was blij dat elk bed wat afgesloten stond door de kasten die er steeds tussen stonden, het had toch was privacy. "Wanneer ben je van de krukken af?" vroeg ze toen.

'Ik moet er zes hele weken op lopen en dan is het nog niet zeker of ik er ook echt vanaf ben.' zei ze tegen Trinity. Ze moesten na die zes weken kijken hoe het dan was. Hopelijk was ze dan van die krukken af want ze waren echt hatelijk. Ze werd er zo door beperkt en niet alleen door het dansen. 'Dus ik zit er nog wel even mee.' zei ze met een sip gezicht. Ze baalde er echt flink van.

"6 weken?"herhaalde ze verbaast "Dat is net zo lang als dat je het breekt." mompelde ze verbaast. Tenminste zolang dacht ze dat hte was als je je voet brak, ooit in Frankrijk had haar klasgenootje een week of 5 in gips moeten lopen, waarna hij een week rustig aan moest doen en daarna was het weer normaal. Uit haar broekzak haalde ze een labelo en stifte snel haar lippen om ze in te vetten. Wat had ze een hekel aan die droote.

'Ze denken dat er een of ander scheurtje in mijn spier zit waardoor het langer duurt ofzo.' zei Kira. Dat was tenminste wat Emily haar ongeveer had gezegd. Al wist ze het niet zeker want ze was er niet meer naar het ziekenhuis geweest. Dat vond ze onnodig.

Trinity knikte "aha, dat is niet handig" ze keek even naar haar krukken, niet wetend wat ze nu zeggen kon. Normaal was ze wel redelijk goed in een gesprek op gang houden, maar nu wist ze niet echt wat te zeggen.

'Nee inderdaad maar ik overleef het wel.' zei Kira. 'Hoe gaat het met jou dan?' vroeg ze toen aan Trinity. Ze kende Trinity niet heel erg goed maar ze wilde het gesprek even van haar afleiden, dan moest ze zoveel vertellen. Iets waar ze nog steeds een hekel aan had. Ze dacht aan Jay, ze had eigenlijk geen probleem om met hem te praten al wilde ze hem het verhaal van haar moeder ook niet vertellen.

Trinity glimlachte "Ondanks wat pijn in m'n schouder als goed hoor." met een vertrokken gezicht dat ze terug aan de val die ze gemaakt had doordat Claire haar met onverwachte kracht van zich afduwde. De pijnscheut die door haar arm was geschoten was pijnlijk geweest, maar ze had verwacht dat het wel over zou gaan na een tijdje. Maar na een week had ze er nog steeds wel een zeurderige pijn die constant aanwezig leek te zijn.

Kira keek een beetje verwonderd. 'Wat heb je gedaan dan?' vroeg ze lichtelijk nieuwschierig. ze vroeg zich af wat Trinity gedaan kon hebben maar kwam er niet echt op. Ze keek haar daarom maar gewoon aan wachtend op een antwoord van haar.

MOet gaan naar de stad... maak bericht straks wel verder af..

Jenn liep de slaapzaal in. Ze zag Trinity en Kira en zei: 'Heey meiden, alles goed?' Ze keek naar Kira, die haar voet nog in het verband had en voelde zich schuldig. Tuurlijk ging het niet goed met haar, naja met haar voet dan. Domme vraag.

Sorry dat ik in jullie gesprek kom, verveelde me