Meisjes slaapzaal 1.

Tess keek op naar het meisje dat binnen kwam. Ze schatte haar niet veel ouder in dan ze zelf was. Aan de tassen gezien had ze geshopt. Ze keek toe hoe het meisje de spullen opbergte. 'Hé, heb je geshopt?', overbodige vraag, want ze wist het antwoord al, maar ze even de behoefte om met iemand te kletsen.

_______


Sorry dat zo lang duurde ik was inspiloos xD

Trinity liet de tassen met een plof op haar ed terecht komen "Inderdaad, wat een drukte" verzuchtte ze. Het leek wel gratis te zijn in sommige winkels, je kreeg nog net niet zulke taferelen dat er vrouwen om een T-shirt begonnen te vechten, maar ze had het bijna verwacht. Vermoeid liet ze zich achterover vallen.

Tess lachte zacht. Ze moest denken aan vroeger, toen ze nog met haar moeder kon shoppen. Dan was het soms ook druk. Ze beet op haar lip en dacht na. 'Zou je een keer met mij willen gaan shoppen?', vroeg ze verlegen. 'Ik heb echt wat kleding nodig', ze kon zichzelf wel voor haar kop slaan! Wat had ze nou afgesproken met zichzelf? 'Geen contact zoeken met mensen, houdt het oppervlakkig', herhaalde ze in haar hoofd. Maarja... Misschien was dit meisje wel betrouwbaar en zat ze haar alleen maar op haar uiterlijk te beoordelen...

Trinity lachtte, ze kende het meisje niet echt. Tenminste niet qua naam. Al had ze haar natuurlijk wel eens in d eslaapzaal gezien. En waarom niet ene keer gaan shoppen? Ze hield van kleding en van kletsen met andere, dus wat haar betreft vond ze het goed "Ik vind het goed, ben je al vaak in New York wezen winkelen?" vroeg ze terwijl ze weer recht op ging zitten. Dat praatte toch beter dan liggend, vooral omdat ze het meisje aan kon kijken "Ik ben trouwens Trinity." stelde ze zichzelf voor.

Tess was blij dat Trinity haar niet raar vond. 'Ik ben Tess', ze glimlachte. 'En ik ben er wel eens geweest, maar niet zo vaak, ik ken nog maar een klein gedeelte ervan', zei ze een beetje beschaamd. Trinity kende vast heel New York uit haar hoofd en daar kwam zij dan met haar kennis van kleding, zo goed als 0. Hopelijk zou ze haar niet uitlachen als ze erachter kwam dat Tess een mode-ramp was. 'Wanneer heb je tijd?', vroeg Tess.

Trinity herhaalde de naam van Tess in haar hoofd, zo onthield ze hem tenminste beter. Al was er de grootte kans dat als ze haar weer zag haar naam alweer vergeten was. "Ik ook hoor." stelde ze haar gerust "Parijs daar in tegen." zei ze dromerig aan haar geboortestad. Elke vakantie liep ze elke winkelstraat af, dus dat kende ze wel als haar broekzak. Maar in New York kende ze alleen de grote straten, en de metrolijnen die ze moest nemen om niet te verdwalen. "Wat dacht je van het weekend?" stelde ze voor. Met een glimlach keek ze haa raan.

Tess zat na te denken hoe dat weekend er dan uit zou zien, zij onhandig met allemaal tassen en Trinity heel sierlijk rondlopen. Plots was het hele blije gevoel weg en ze had er totaal geen zin meer in om te gaan shoppen. 'Eh, nee sorry ik ga naar mijn tante dit weekend', verzon ze snel. Meteen voelde ze zich slecht. Trinity was aardig tegen haar en dan kapte ze het meteen af door te gaan liegen. Ze walgde gewoon van zichzelf, deze kant kende ze niet van zichzelf.

Een beetje teleurgesteld keek ze naar Tess, ze had al gelijk van alles verzonnen van wat ze zouden kunnen den in de stad. Al snel verscheen er weer een glimlach op haar gezicht, geen idee er van hebbend dat ze haar doodgewoon voorloog. "Anders vrijdag middag?" vroeg ze "Na school?" voegde ze er overbodig aan toe, er was weinig kans dat Trinity echt naar de lessen zou gaan, dus voor haar was er niet echt een 'na school'

Dat had ze dus niet verwacht. Hier kon ze niet meer onderuit komen. Ze kon nog maar net een zucht tegenhouden. 'Eh, ja dat kan wel. Hoe laat spreken we af en waar?', ze klonk niet al te enthousiast, maar probeerde wel zo te klinken, want ze wist zelf ook wel dat het nergens op sloeg om te liegen tegen Trinity. Ze probeerde de leuke kanten van shoppen te bedenken, maar ze zag telkens het beeld van haar moeder en zichzelf, shoppend, voor zich en ze kreeg tranen in haar ogen. Snel knipperde ze, zodat Trinity het niet zou zien en ze probeerde opgewekt te kijken en te glimlachen.

"Hier op de slaapzaal of in New York zelf?" stelde ze voor. Ondertussen had ze de tasjes leeg gehaald, er vielen twee nog zomerachtige hempdjes en een simpele skinny-jean uit. Als ze naar Tess gekeken had, dan had ze zeker wel gezien dat er wat was, maar Trinity was vaak net teveel met zichzelf bezig om verborgen gevoelens op te merken. Vrolijk lachte ze naar Tess "Zit je al lang hier op school?" vroeg ze terwijl ze haar kastje opende en de kledingstukken er in legde.

Jaloers keek Tess naar de kleding die uit de tassen kwam. 'Dit is mijn eerste jaar hier, alles is nog nieuw voor me', ze voelde zich nog steeds 'die nieuwe', hoewel niemand dat waarschijnlijk ooit had gezegd over haar. 'Ehm, ik denk dat het handig is om hier af te spreken? Ik ken de weg nog niet zo goed', ze voelde zich net als een brugpieper op de middelbare school; de eerste schooldag en de weg kwijt enzo... Trinity zal wel denken dat ze alleen maar binnen zit thuis, dat ze zo'n saai leven heeft. Niet dat ze geen saai leven heeft, maar ze vind het niet leuk als andere mensen dat ook nog denken.

"oké." nieuwsgierig ging Trinity weer op de rand van haar bed zitten. "Welk talent heb je?" vroeg ze er achteraan. Het was waarschijnlijk al opgevallen dat Trinity een nieuwsgierige persoonlijkheid had. Soms ging ze zo op in het gesprek op gang houden of gewoon een gesprek voeren dat ze er helemaal niet op lette dat iemand stil was of bijna geen antwoord gaf. Dat was ook de rede waarom sommige menesn haar niet mochten. Ze was teveel bezig met zichzelf, of ze lette niet goed op waardoor je aan haar niks had als het om problemen ging. Het was waar dat Trinity problemen uit de weg ging.

Tess werd even overdonderd doordat Trinity alles wou weten, maar ze besloot het nu maar te vertellen, anders zou ze dat toch vrijdag wel doen. 'Ik zing, maar nog niet goed hoor', zei Tess, precies zoals ze altijd negatief over haar talent praatte. 'Wat voor talent heb jij?', meteen moest ze blozen, ze vraagt mensen nooit zo direct vragen, meestal dan.

Trinity keek kort wat verbaast, als je hier zat was je goed genoeg om op z'n minst een plaatselijke beroemdheid te worden. Dus dat kon je niet 'niet bepaald goed' noemen. Tenminste zo zag zij het altijd. "Niet lachen" zei ze op bezwerende toon, al stond er op haar gezicht een ook smile "Klassiek ballet." zei ze toen.

Tess keek verwonderd naar Trinity. Klassiek ballet was nou niet iets wat ze bij haar had verwacht. 'Waarom zou ik lachen?', het was niet echt een vraag. Alsof zij zou lachen omdat Trinity aan ballet deed, terwijl zij net stond te liegen, omdat ze zonder reden niet meer wou naar New York? Wie is hier dan raar? 'Ik dans ook wel, maar geen ballet, misschien kunnen we een keer samen dansen?', Tess herkenden zichzelf soms even niet meer. FH had haar veranderd, op een positieve manier.

Trinity haalde haar schouders op, er waren genoeg mensen die dachten dat ze een grapje maakte om daarna haar echtte talent te vertellen, of ze geloofde haar domweg niet. Daarom had ze het besloten om het gewoon enthousiast te brengen, daarmee kwamen vaak de meest positieve reacties. Trinity knikte "Ik vind het goed, mais.." snel verbeterde ze het Franse woord in het amerikaanse woord "maar, ik kan nou niet bepaald jazz dansen of wat dan ook." lachtte ze. Het enigew at ze verder kon was gewoon dansen in de disko of iets dergelijk.

'We verzinnen we wel wat op', en ze glimlachte naar Trinity. Ze was dus veel aardiger dan dat Tess had gedacht. Trinity leek wel een beetje beschaamd ofzo, over haar talent. Tess vond er niks raars aan, maar ze wist wel van haar vorige school dat degenen die ook aan ballet deden, soms werden uitgelachen. Ze had een hekel aan mensen die andere mensen uitlachten, puur omdat het talent misschien niet zo standaard als de rest was.

"Afgesproken." knikte Trinity, ze liet zich weer naar achteren vallen en keek even kort naar het plavond dat in de standaard witte kleuren geschilderd was als bijna elk plavond. "Maar zo eerst wat eten." zei ze op het moment dat haar buik een grommend geluid liet horen. Misschien was hetniet voor andere te horen, maar voor haarzelf klonk het luid en duidelijk. Geschrokken duwde ze haar hand op de herrie.

Tess grinnikte. Zij had eigenlijk ook wel honger, nu Trinity het erover had. 'Ik denk dat ik ook maar even ergens wat eten ga halen', zei ze. Tess draaide zich om en liep naar de deur. Nog even keek ze om en mompelde nog even 'doei'. Zachtjes deed ze de deur achter zich dicht.

Wat verbrouwereerd keek ze toe hoe Tess de zaal uit verdween. "oké dan niet gezellig samen." mompelde ze verbaast, misschien had ze wat verkeerds gezegd? Nouja, ze zouden in iedergeval gaan winkelen binnenkort. Ze ging weer overeind zitten en klapte de lade waar ze de spullen in opgeborgen had netjes dicht.

Jenn kwam met haar roze koffer naar binnen, en keek naar de meiden die er waren. De meiden kennen elkaar vast al allemaal, dacht Jenn. Hoe wordt ik hier ooit populair? Achter mijn lagen make-up zit een normaal meisje. Ze zei daarom maar: 'Hoi meiden, ik ben Jenn Samson. Ik ben hier nieuw. Zitten er mensen van jullie op ballet en zang?' Ze wachtte af hoe de meiden zouden reageren.

Lucy kwam de slaapzaal op haar hoede binnen. Ze had de viool van Miriam nog steeds stevig vast. Ze zuchtte van opluchting toen de slaapzaal vrij leeg was. Glimlachend draaide ze zich om naar Miriam en wilde de viool weer aan haar geven. Even dacht ze na, zou ze haar gitaar of viool pakken? Haar gitaar zou haar waarschijnlijk rustiger maken, maar Miriam speelde ook viool.

Nu nam Miriam haar viool wel terug aan. Glimlachend bleef ze in de deuropening staan en keek ze hoe het meisje weer diep in haar eigen gedachten verzonken leek te zijn. Dit keer echter zonder paniek in haar ogen, dit keer keek ze vredig.

Lucy besloot haar gitaar te pakken, snel liep ze naar een bed dat vrij dicht bij de deur stond. Ze hield niet de slaapzaal en wilde er altijd zo snel mogelijk weg kunnen komen. Haar hand sloot zich om de vertrouwde gitaar. Ze had die gitaar al heel lang, maar ze zorgde er zo goed voor dat het er niet zo uitzag. Met een brede vrolijke glimlach kwam ze weer bij Miriam staan. "Waar wil je heen?"

Miriam dacht even na, waar was het over het algemeen het rustigst? Buiten, buiten was er altijd wel een plek waar het rustig was, dus gebaarde ze naar het raam tegenover hen en keek het meisje toen vragend aan. Naar buiten?