Meisjes slaapzaal 1.

Lucy glimlachte en knikte. Zij was ook het liefst buiten, ze hield van de natuur. Die bracht haar ook tot rust en zorgde ervoor dat ze na kon denken. Diep nadenken, bijna filosofisch. Het nadeel was alleen dat ze sommige dingen snel weer vergat.
------
verder bij het kleine stukje bos?

Yep, is goed n.n
Moet eerst eten.

new

Lucy zat in kleermakerszit op haar bed, er waren niet zoveel mensen op de slaapzaal. Het was best nog best mooi weer en de meeste meiden wilde nog even wat bruiner worden voordat de winter kwam. Zij had al een bruinrode huidskleur, bovendien zou ze toch gaan zitten waar het rustig was. Als dat de slaapzaal was, nou dan ging ze op de slaapzaal zitten.

Cathy liep druk pratend met een vriendin van haar binnen en het viel haar gelijk op hoe hard ze praatte en hoe stil het in de slaapzaal was. Ze viel een beetje stil en wuifde even naar haar vriendin die gelijk weer weg ging omdat ze iemand anders had gevonden om mee te praten. Cathy haalde even voor zichzelf haar schouders op en slofte naar haar bed en zag toen dat het meisje dat naast haar sliep voor het eerst sinds lange tijd op haar bed zat,' Heey,' Zei ze vrolijk.

"Hee." Lucy keek niet om of liet op een andere manier blijken dat ze het meisje had opgemerkt. Het enige wat ze deed was naar het punt op de muur blijven staren. Tenminste voor iedereen anders was het gewoon een kale muur maar voor haar stond er een persoon. Ze zag die persoon wel vaker en was er wel aan gewend. Toch kon ze geen rust vinden als die persoon er was.

Cathy hoorde wel een "hee" ui het meisje haar mond maar ze vond het raar dat ze net deed alsof ze er niet was. Ze kleedde zich even om en ging toen ook in kleermakerszit op haar bed zitten maar wel met haar lichaam naar het meisje gedraaid,' Ik ben Cathy,' En stak haar hand naar het meisje uit die nog steeds naar de muur zat te staren.

"Ik ben Lucy." Uit haar ooghoek zag Lucy een beweging. Ze bleef in de zelfde houding zitten maar ze scheurde haar blik los van de persoon en zag dat Cathy haar hand uitstak. Snel draaide ze zelf ook een beetje en schudde de hand van Cathy. Ze kon er absoluut niet tegen als iemand haar aanraakte, maar op zo'n manier vond ze het niet erg. Dan verwachtte ze het en regelde ze het zelf.

June lag languit in een simpel wit jurkje, blote voeten en los warrig haar in haar bed. Het was in de school bijna koeler dan buiten en ze was uitgeput van de training van die ochtend. Ze gaapte, het was nog niet eens zo heel laat. Ze zuchtte, het was niet zo heel druk in de slaapzaal, dat was een voordeel. Veel waren naar buiten, het was natuurlijk ook heerlijk weer. Ze zou straks ook weer gaan.

Cathy was blij dat ze enige teken kreeg dat het meisje haar ook wel degelijk had gehoord. Ze lachtte vriendelijk en schudde de hand van Lucy. Als er iets was wat ze haatte en dat is meestal een grote uitzondering want haten vond Cathy zo'n groot woord, dan was het toch wel genegeerd worden. Ze deed het ook zelf niemand aan en wilde ook niet dat iemand het bij haar deed want ze kon er echt woedend om worden!

Lucy glimlachte beleefd terug naar het meisje, ze glimlachtte niet zo heel veel en je moest het verdienen. Even aarzelde ze, eigenlijk kon ze het nu niet maken weer te gaan staren maar ze wist niks om het gesprek op gang te houden. Ook merkte ze dat haar blik de hele tijd weer weggleed naar de man aan de overkant van de slaapzaal. Die zorgde ervoor dat ze niet helder na kon denken.

Cathy volgde de blik van Lucy maar zag niks, behalve dan een kale muur.' Wat is er?' Vroeg ze bezorgd. Ze hield er niet van wanneer ze niet wist wat er aan de hand was, het maakte haar zelfs een beetje bang. Ze wilde de controle hebben over een situatie want anders was ze bang dat ze zou flippen. Niet dat ze niet spontaan was maar ze hield er niet van als dingen voor haar verzwegen werden.

"Je zou met niet geloven als ik het zei, of je zou me raar vinden, of je zou me uitlachen." Lucy zei het zonder spijt of teleurstelling in haar stem, ze was het gewend en zou het haar absoluut niet verwijten. Al lang geleden had ze geaccepteerd dat ze gewoon anders was en niet iedereen daar mee om kon gaan. Dat betekende niet dat ze het fijn vond, maar ze kon er in ieder geval mee leven.

Cathy trok één wenkbrauw op, je kon merken dat Lucy haar nog nooit had ontmoet anders zou ze zoiets niet zeggen,' Nu heb je het echt tegen de verkeerde want ik praat tegen mezelf en geef haast alles namen. Bijvoorbeeld jij zit nu op Stowie je dekbed. Toen je er een keer weer niet was heb ik hem zo genoemd.' Ze lachtte en ging even met haar hand door haar haren,' Dus geloof me jij hoort mij eerder uit te lachen.'

Lucy kon het niet laten te glimlachen, Stowie... "Er staat daar een persoon tegen de muur, hij staat er al de hele tijd en ik zie hem wel vaker." Ze richtte haar blik weer op Cathy en wachtte rustig haar reactie af. Al zou ze het jammer vinden als ze zo snel mogelijk weg zou gaan, zou ze er geen traan om laten. In het begin had ze dat wel gedaan. Maar toen was ze hele dagen aan het huilen geweest omdat ze zich zo alleen voelde.

June wrote:

June lag languit in een simpel wit jurkje, blote voeten en los warrig haar in haar bed. Het was in de school bijna koeler dan buiten en ze was uitgeput van de training van die ochtend. Ze gaapte, het was nog niet eens zo heel laat. Ze zuchtte, het was niet zo heel druk in de slaapzaal, dat was een voordeel. Veel waren naar buiten, het was natuurlijk ook heerlijk weer. Ze zou straks ook weer gaan.

Trinity liep met haar vestje over haar schouder geslagen de slaapzaal in. Het was niet echt koud geweest buiten, maar toen ze s'ochtensd opgestaan was had ze het koud gehad en het vestje meegegrist. Ze liep direct naar achteren, naar haar bed. "hey." groette ze June die op haar bed lag. Met een plof liet ze zich op d'r eigen bed vallen.

Lucy wrote:

Lucy kon het niet laten te glimlachen, Stowie... "Er staat daar een persoon tegen de muur, hij staat er al de hele tijd en ik zie hem wel vaker." Ze richtte haar blik weer op Cathy en wachtte rustig haar reactie af. Al zou ze het jammer vinden als ze zo snel mogelijk weg zou gaan, zou ze er geen traan om laten. In het begin had ze dat wel gedaan. Maar toen was ze hele dagen aan het huilen geweest omdat ze zich zo alleen voelde.

Cathy keek even naar de muur en toen weer naar Lucy,' En heeft die man ook een naam? Want als hij Stowie heet ga ik lachen.' Ze glimlachtte in de blijk dat het haar niet zo veel uitmaakte dat Lucy halucineerde,' Ik ga je hierom niet raar vinden want ik zag je wel lachen om Stowie, nu is hij gekwetst!' Ze glimlachtte en ging met haar hand door haar haren. Ze had zo haar rare trekjes en ze vertelde het meestal aan niemand maar Lucy leek er beter van te worden dus dan zou ze het echt niet erg vinden om die rare trekjes openbaar te maken.

"Nee." Lucy schudde haar hoofd. "Hij staat er gewoon soms, ook op andere plaatsen en ik kan niet tot rust komen als hij er staat." Ze glimlachte weer en streek met haar hand over het witte laken. Eigenlijk was het niet goed dat het dekbed nu een naam had, ze was er toe in staat er dan serieus een gesprek mee te gaan houden. Toch vond ze het wel grappig en maakte ze zich nog niet zo'n zorgen over.

Cathy keek weer naar de plek waar de denkbeeldige man stond.' Misschien moet je eens tegen hem praten? Hem naar zijn naam vragen? Ik voel me altijd rustiger worden wanneer ik iemands naam weet. Misschien een rare eigenschap maar ik ben gewoon raar.' Ze lachtte schuldbewust en haar blik gleed naar de hand van Lucy die over het dekbed aaide,' Stowie vind het fijn dat je hem aait.' Ze lachtte nu breed en haar ogen glinsterde.

Lucy schudde haar hoofd, haar ogen vulde met angst en ze staarde weer naar de man. Haar hand klemde zich nu om de deken als een soort houvast. De verdere woorden van Cathy drongen niet meer tot haar door. "Hij praat niet." Voor haar leek het net alsof de woorden echoden en vrij hard waren. In werkelijkheid fluisterde ze, zo zacht dat alleen Cathy ze met moeite zou kunnen horen.

Cathy keek geschrokken en wilde een arm om haar heen slaan maar ze wist niet zeker of Lucy dat op prijs zou stellen,' Ohh sorry dat wist ik niet, wees niet bang die man doet je niks! Daar zorg ik wel voor!' Ze keek bezorgd en haar blik ging weer naar de kale muur, ze had het idee dat als ze er maar lang genoeg naar keek ze er straks ook een man zou zien staan toch wist ze ergens in haar achterhoofd dat het niet zo zou zijn.

Lucy schudde haar hoofd, ze wist ook wel dat die man haar niks zou doen. Tenminste niet in de werkelijkheid en zelfs in haar eigen werkelijkheid bleef die man altijd stil staan. Helemaal begreep ze dan ook niet wat haar zo'n angst aanjoeg. Zonder haar blik van de man, of de muur, af te houden ging haar hand naar de gitaar die tegen het bed stond en trok die naar zich toe. Meteen toen haar hand het vertrouwde instrument voelde werd ze rustiger en verdween de angst in haar ogen.

Cathy vond het beter dat Lucy de gitaar erbj had gepakt, deels omdat ze wel benieuwd was naar hoe ze speelde en deels omdat het leek dat Lucy een beetje beter ervan werd. Ze lachtte vriendelijk maar er zat een twijfel in haar lach. Ze kende Lucy totaal niet en nu was het zo dat ze zelfs een beetje rare indruk op Cathy maakte en dan moest je echt iets doen wat raar is want Cathy veroordeeld echt bijna nooit. Haar blik volgde iedere beweging van Lucy en ze vond het voor haar zelf kalmerend.

Lucy sloeg een akoord aan en de bekende klanken brachten haar helemaal tot rust. Ze wendde zich weer tot Cathy. "Sorry." Ze deed haar mond open om nog iets te zeggen, waarom ze zo deed maar ze sloot hem weer. Ze wilde niet meer dat mensen haar veroordeelden omdat ze de pech had een ziekte te hebben.

Cathy begon weer te lachen,' Maakt niet uit je liet me alleen een beetje schrikken dat is alles.' Ze was allang blij dat Lucy gewoon weer normaal leek te zijn,' Zo te zien speel je gitaar maar heb je ook nog andere talenten?' Ze keek haar vrolijk aan en bestuurde haar gezicht goed, ze had iets weg van die mensen, hoe heten ze ook alweer. Cathy had altijd al moeite gehad met namen van dingen en mensen en nu kwam ze er weer niet op.' Indianen.' Ze had zelf niet eens door dat ze het mompelde want ze was veel te blij dat ze op het goeie woord was gekomen.

"Ik bespeel snaarinstrumenten." Lucy's vingers lagen op de snaren, klaar om te gaan spelen maar dat deed ze niet. Het zou alleen maar onhandig zijn bij een gesprek. "En wat is jou talent?" Het was een standaard vraag, maar eigenlijk was ze best nieuwsgierig naar wat Cathy hier deed. Lucy lachtte toen ze Cathy 'indianen' hoorde zeggen. "Klopt. Ik stam af van de indianen?" Ze glimlachtte, hiervan vond ze het wel leuk als mensen het opmerkte.